Noors-Russische raketschildruzie raakt ook Nederland

De relaties tussen Noorwegen en Rusland zijn sinds 2010 steeds beter geworden. Op één punt dreigt het nu toch mis te gaan. De Russische generaal Nikolai Makarov, bevelhebber van de generale staf van de Russische krijgsmacht, waarschuwde Oslo op 16 februari dat een conflict dreigt als het zijn schepen gaat uitrusten met het het Amerikaanse radar- en volgsysteem Aegis, aldus Defense News. Eerder waarschuwde Rusland de VS al niet met dit systeem te opereren in de Noordelijke wateren bij Rusland en de Zwarte Zee. Als dat toch gebeurt zal Moskou tegenmaatregelen nemen. Voorlopig onthoudt Rusland zich van daadwerkelijke stappen, gezien de hoge kosten daarvan. Maar de dreiging van een nieuwe wapenwedloop wordt steeds zichtbaarder. Zo maakt een raketschild de wereld niet veiliger, maar zorgt juist voor meer sabelgekletter.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bevrijdingsdag Libië


Vandaag viert Libië haar bevrijdingsdag. Na een maandenlange verbeten strijd is het gelukt om de knotsgekke dictator van zijn troon te stoten. Zonder hulp van Europa en de Verenigde Staten was dit waarschijnlijk niet gelukt. Gadaffi had het verzet rond Benghazi verpletterd en net als vroeger duizenden tegenstanders uit de weg geruimd. Het islamisme had ongetwijfeld geen kans gekregen en Westerse oliemaatschappijen hadden zich via hun krachtige lobby weer een toegang verschaft tot de Libische olie. Een status quo die men in PVVD kringen eigenlijk wel prettig vond. Op links was men soms ook tegen inmenging van de Navo die niet binnen het mandaat van het Atlantische bondgenootschap zou passen. Desondanks viert een volk nu een bevrijdingsfeest zoals wij dat In Europa ooit ook vierden. Het is #LibyaLiberationDay. Maar laat het u er niet van weerhouden om uw kritische kanttekeningen te plaatsen bij andermans geluk. Want ook in Tripoli is het morgen gewoon weer maandag. Prinzipienreiter zadel uw stokpaardjes, op naar de eeuwige commentaarvelden!

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Mission creep

[qvdd]

‘Mission creep’ komt vrij regelmatig voor…het gaat natuurlijk ook om de geloofwaardigheid van de NAVO

Generaal-majaar b.d. Kees Homan in het Radio 1 journaal over de rol van de NAVO in Libië, de ‘special forces’ die de rebellen ook op de grond steunen en de verhouding tot het VN mandaat.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Waarschuwing voor de NAVO

[qvdd]

The blunt reality is that there will be dwindling appetite and patience in the U.S. Congress — and in the American body politic writ large — to expend increasingly precious funds on behalf of nations that are apparently unwilling to devote the necessary resources or make the necessary changes to be serious and capable partners in their own defense.

Robert Gates, de Amerikaanse minister van defensie waarschuwt de NAVO-lidstaten in ongewoon harde bewoordingen dat Amerika wel eens zou kunnen besluiten dat het bondgenootschap de investering niet meer waard is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Khadaffi moet hangen!

Volgens Obama heeft de interventie in Libië een bloedbad voorkomen. Obama kan fantastisch spreken. Hij maakte van het bloedbad dat nooit heeft plaatsgevonden een vol-zintuigelijke ervaring. Je rook de lijkengeur. Je zag het rode bloed. Je hoorde het gegil. Je voelde het schaamrood op je kaken van deze barbaarse gruweldaad. Historici noemen dit ‘what if’ geschiedschrijving. Wat als Hitler in de jaren dertig was omgekomen, had WO II dan ooit plaatsgevonden? Gezellige kroegpraat, meer niet. Laat ik eens een andere hypothese opgooien. Even waardevol als Obama’s bakerpraatje. De troepen zouden Bhengazi veroveren, enkele leiders van de opstand opknopen en de rest van de bevolking met rust laten. Waarom? Laatste les van oorlogsvoering: overwinnaars gedragen zich. De sluwe woestijnvos is niet voor niets al 42 jaar aan de macht. Als hij een bloedbad had veroorzaakt, had hij zijn eigen doodvonnis getekend.

Gedane zaken nemen geen keer. We zitten in Libië. De oorlog duurt voort en de NAVO is het oneens over een exitstrategie. Amerika en Frankrijk willen de opstandelingen bewapenen. Dat kan, maar het aantal doden zal toenemen. Op dezelfde voet doorgaan? Dat kan niet. De grote doelen zijn bijna op. Dan blijven de kleine doelen –soldaten, tanks- over. Die hebben de neiging in de stad te zitten, met veel kans op extra burgerdoden. Wat dan wel? Als het de NAVO werkelijk om de Libische burgers ging *kuch* dan zouden ze direct aansturen op een staakt-het-vuren. Een Turkse of Duitse bemiddelaar sturen bijvoorbeeld. Maar het gaat niet om de Libische burgers. Het gaat om prestige, om grondstoffen en om macht.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

What US defence budget cuts will mean for the transatlantic alliance?

Tomas Valasek is director of foreign policy and defence at the Centre for European Reform.

The US defence budget seems set to fall as Washington begins to restore order in its finances. Spending on the military has reached such heights – $700 billion, or 20 per cent of the US federal budget – that it has become too large for deficit-cutters to ignore. Even traditionally pro-defence Republicans now argue that military expenditures need to be reduced along with other government expenses. Europe, too, will feel the pinch: many of the American soldiers currently based on the continent seem certain to go, and some joint weapons programmes will be cancelled. In case of future crises in Europe, NATO’s and the EU’s ability to respond will be tested. The US will expect Europe to lead but European allies themselves have been reducing forces and budgets.

Congress is poised to cut the White House’s request for defence for the fiscal year (FY) 2011 by $15-$20 billion. That might seem low relative to the $700 billion total but of that amount roughly $160 billion is set aside for operations in Iraq and Afghanistan, and will decrease as those conflicts wind down. And much of the remaining money is tied up in non-discretionary spending such as pensions and healthcare for military personnel (the latter alone costs the Pentagon over $50 billion a year). The brunt of the cuts in FY 2011 will therefore fall on the pool of $200-$300 billion that pays for purchases of new equipment, foreign military assistance, overseas bases and non-core military operations. Money spent abroad will be particularly vulnerable to cuts – more and more Americans say that the US government should look after its own rather than, say, wealthy Europeans (all foreign aid is in for big reductions).

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Vorige Volgende