Rustig buurtje

Vrijdagavond, net iets na twaalven. Er klonken fikse knallen iets verderop, MeisjeMax dook van schrik achterin de boekenkast. Terwijl ik naar het raam liep om te zien waar het vuurwerk was, drong tot me door dat er niks geen gesuis of gefluit te horen was: het waren korte, droge knallen. Tak… tak tak… [even stilte]. Tak. Tak tak tak. Tak tak. Zo tussen de vijftien en de twintig keer. Het rare moment wanneer je plompverloren invalt: ‘Verhip, dat zullen toch geen geweerschoten zijn?’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Moord en aardbeien in Gaza

Afgelopen donderdag werden twee Arabieren bij de grens van Gaza door het Israëlische leger uitgeschakeld. Een terreureenheid die op een voertuig van het IDF heeft geschoten, zegt het Israëlische leger. Nathan Stuckey, die regelmatig vanuit Gaza bericht voor de International Solidarity Movement, sprak met de familie. Die vertelt een heel ander verhaal.

Nasr Ibrahim Alean was een 23-jarige boer uit Beit Lahia. Op 3 November 2011 werd hij vermoord. Hij was bezig aardbeien te plukken in zijn veld toen hij in het been werd geschoten door het Israëlische leger. Hij riep zijn vriend van 22, Mohammed Aboe Helmeyyah, om hem te helpen. Mohammed probeerde hem in veiligheid te brengen, maar beiden werden gedood door een raket van een Apache-helikopter. Nasr is niet de eerste boer in Gaza die door het IDF is vermoord, en hij zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn.

Nasr werd vermoord terwijl hij aan het werk was in een veld dat op 500 meter afstand ligt van de grens. Buiten de “bufferzone” dus die de Israëli’s hebben opgelegd, en die in werkelijkheid een 300 meter wijde zone des doods is die Gaza omringt.

Dit is niet ongewoon; het risicogebied rond de grens reikt volgens de VN zover als één à twee kilometer. Nasr wist dat hij zijn leven riskeerde toen hij naar zijn werk ging, maar hij had geen andere keuze. Hij had het geld nodig om te trouwen, en arbeid op het land was het enige werk dat hij kon vinden. Gaza is in staat van beleg en de werkloosheid is alomtegenwoordig. Niet alleen zijn vele importgoederen verboden, maar de meeste exportgoederen eveneens.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.