De handen hoeven even niet meer uit de mouwen gestoken worden, de schoppen gaan niet zo rap meer de grond in: de minister die van "aan de slag" zijn nieuwe doopnaam had gemaakt gaat met vervroegd politiek pensioen. Dat maakt meteen een einde aan de geruchten dat CDA'er Camiel Eurlings de tweede positie op de kieslijst voor de tweedekamerverkiezingen zou krijgen, maar het zwengelt nieuwe speculaties aan. Het is bijzonder dat een politicus die al vanaf zijn twintigste levensjaar een steile opmars door de leemlagige CDA-kaders maakt en al jaren geldt als opvolger van Jan Peter Balkenende er zo plotseling de brui aan geeft. Het kan natuurlijk goed zijn dat Eurlings er tegenop zag onder Balkenende nog een aantal tropenjaren door te brengen op een ministerie als Verkeer en Waterstaat, een ministerie waar ambitie en daadkracht doorgaans sneuvelen op politieke verdeeldheid en massatraagheid. Niet een slechte reden om te kiezen voor een rustiger bestaan met meer nadruk op het privéleven. Misschien zelfs in Maastricht. Denkend aan de situatie waar het CDA nu in verkeert, dringt zich echter een cynischer verklaring voor het vertrek van Eurlings op.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Je kunt niet tot politiek leider worden benoemd, jezelf daartoe uitroepen is helemaal onverstandig. Wie dat is, wordt door de omstandigheden bepaald. Hij heeft bij interne diepe meningsverschillen beslissende invloed en de macht. Als je de leider bent, hoef je jezelf zo niet te noemen.”
Hans Wiegel orakelt over Bos, wiens optreden als minister van Financiën tijdens het hoogtepunt van de economische crisis door KRO’s Zembla Reporter werd beschouwd.
Natuurlijk heeft Wiegel gelijk. Hij is zelf de grootste onderbouwing voor zijn stelling. Niet omdat hij zich ooit ‘heel bescheiden’ opgesteld heeft (hij wist dat hij ‘het leiderschap nog moest verdienen’), maar omdat hij met zijn ‘natuurlijke partijleiderschap’ zelfs decennia na vertrek van het politieke hoofdpodium nog VVD-leiders in de wielen rijdt. De man is als een schimmelinfectie.
In tegenstelling tot Wiegel denk ik niet dat de PvdA een leiderschapsprobleem heeft. Tenminste, niet zoals bij de VVD, die er een traditie van heeft gemaakt de leidersvraag bijna wekelijks en in alle openbaarheid ter discussie te stellen. Het probleem van de PvdA zit een heel stuk dieper: het is een achterbanprobleem, een inhoudsprobleem en een imagoprobleem. Van die partij is Wouter Bos de onbetwiste leider.
“Alles draait om de verwende, ontevreden burger die direct resultaat wil. Emotie heeft morele waarde gekregen in dit land. Als je boos bent heb je al bijna gelijk.”
SCP-directeur Paul Schnabel analyseert het politieke klimaat in Nederland en constateert een gebrek aan leiderschap. Hij krijgt bijval van de voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, Wim van de Donk:
“Burgerschap is ook een ambt, met plichten. Neem nu de Europese Grondwet. De politieke elite zei: we gaan eens even naar de burgers luisteren. Ik had gezien het belang van de Europese Unie voor ons gezegd: nee burgers, nu gaat u even naar ons luisteren.”
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Met het vertrek van Jan Marijnissen, doemt de vraag op: wie zal hem opvolgen? Nu Harry van Bommel, vooral bekend van de NEE-campagne tegen de Europese Grondwet, heeft aangegeven geen interesse te hebben in het politiek leiderschap van de SP blijven er drie opties over. Optie 1 is Agnes Kant: woordvoerder Volksgezondheid. Optie 2 is Jan de Wit: hij is de woordvoerder Sociale Zaken en Justitie. Optie 3 is Ronald van Raak: woordvoerder Binnenlandse Zaken. Inhoudelijk gezien zullen zij weinig onderscheid maken. Persoonlijkheid zal vermoedelijk de doorslag gaan geven.
De keuze voor de partijleider ligt in de handen van de fractie. Het is voor de hand liggend dat zij iemand kiezen die enige ervaring heeft, zoals ook Marijnissen zelf leek aan te geven. Of wil hij toch een jonkie als leider van de SP? De meest charismatische mannelijke kandidaat Ronald van Raak is weliswaar de SP-filosoof bij uitstek om het gedachtengoed uit te kunnen dragen, maar hij legt het qua politieke ervaring in de Tweede Kamer af tegen de andere twee. Jan de Wit lijkt op zijn beurt een weinig wervende kandidaat voor het leiderschap. Vrijwel onzichtbaar voor het grote publiek lijkt hij vooral de trouwe volgeling van Jan Marijnissen, met weinig eigen geluid.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.