Het klimaatdebat is een interessant debat. Allereerst natuurlijk omdat het geen echt debat is. Aan de ene kant staan halve en vooral hele leken die maar wat roepen, en aan de andere kant het overgrote deel van de wetenschappelijke gemeenschap die inmiddels al vele malen en op vele manieren onafhankelijk bewezen hebben dat de aarde opwarmt en dat dat komt door de mens. De verhoudingen in het debat laten zich het best als volgt samenvatten:
Ten tweede omdat het een mooie casus is die de afgelopen jaren liet zien hoe mensen, in dit geval klimaatontkenners, zich vastklampen aan hun overtuiging, of in dit geval de gewenste uitkomst, namelijk niets doen. Want dat is waar het bij dit issue om draait. Niet zozeer om de wetenschap, maar om de consequentie die de bereikte wetenschappelijke consensus voor jezelf heeft, of het bedrijf dat je vertegenwoordigt. Dat je iets moet veranderen aan je leefstijl of hoe je bedrijf opereert. Dat is ongewenst, dus wordt alles op alles gezet om maar niet tot die conclusie te hoeven komen.
Tegelijkertijd zijn klimaatontkenners niet compleet immuun voor de voortgang van de wetenschap, wat ervoor zorgt dat ze steeds hun argumentatie moeten aanpassen, om toch bij dezelfde conclusie uit te kunnen komen. In de jaren dat ik blogde zag ik de gemiddelde klimaatontkennende Sargasso-bezoeker door drie fases gaan, en recentelijk werd daar een vierde aan toegevoegd. De fases illustreren hoe klimaatontkenning steeds meer een achterhoedegevecht aan het worden is, maar op de een of andere manier toch onuitroeibaar lijkt.
Fase 1: Klimaatverandering bestaat niet (dus we hoeven niets te doen)
