Zomergasten 2025 met Griet Op de Beeck en Özcan Akyol

[Lees hier de daadwerkelijke recensie!] Ook deze zomer laaft Sargasso zich aan VPRO’s Zomergasten. Het programma begon in 1988, beleefde vorig jaar de 200ste uitzending en wordt sinds 2011 op Sargasso belicht met een korte voorbeschouwing en een recensie. Deze zomer heeft de VPRO een voormalige Zomergast bereid gevonden het programma te presenteren: Griet Op de Beeck. Zij zat in 2016 tegenover presentator Thomas Erdbrink aan tafel. Ze is, lezen we in de VPRO-gids, gevraagd voor deze klus omdat de VPRO kennelijk iemand zocht die een zachtere kant heeft (refererend aan haar werk als therapeute). Griet op de Beeck: Ik denk dat juist in deze tijd waarin er zo veel verschrikkelijks aan de hand is en het bij momenten zo beangstigend kan zijn en zo donker en zo hard en zo polariserend, dat het heel fijn is als je met een zachte, empathische blik gaat zoeken naar de nuance. Daar is vaak zo weinig ruimte voor. Het is dit of het is dat. Nee, er ligt een hele wereld tussen en dat is het stuk dat mij ook het meest interesseert. Dus de keuze voor mij is wel een keuze voor een programma dat een andere benadering heeft dan om de polarisatie keihard uit te spelen Vanavond voelt ze Özcan Akyol aan de tand. Aangekondigd als schrijver, columnist en programmamaker. De VPRO vergeet te vermelden dat ‘Eus’ (de naam waaronder hij wellicht bekender is bij veel mensen) een redelijk regulier bijbaantje heeft: tafelgast in menig talkshowprogramma. En Özcan Akyol is zelf ook een interviewer, weliswaar van veel kortere sessies als het radioprogramma Onze man in Deventer en de tv-programma’s De geknipte gast en Sterren op het Doek. Tijdens de Boekenweek ondervraagt hij auteurs en lezers in Eus' Boekenclub. We gaan er weer voor zitten en kijken ook uit naar uw reacties op de uitzending. Morgen leest u hier de Sargasso-recensie van Karin van der Stoop. VPRO Zomergasten met Özcan Akyol, vanavond 20.15 uur, op NPO 2 en via de livestream op npostart.nl.

Door: Foto: VPRO Zomergasten met Özcan Akyol Foto © Bas Losekoot
Foto: Zomergasten 2016 - Griet op de Beeck

Recensie Zomergasten | Griet op de Beeck

, door

RECENSIE - “Zomergasten is afgezakt tot ouwe televisie kijken en daar een potje bij mijmeren”, sprak iemand dit weekend tot mij. Laten we hopen dat hij naar Zomergasten met Griet op de Beeck heeft gekeken; zijn typering werd op twee essentiële punten weerlegd. Want 1) veruit de meeste fragmenten waren afkomstig uit deze eeuw en 2) Op de Beeck bleef zo ver weg van mijmeren als menselijkerwijs mogelijk. Ze houdt niet van koetjes en kalfjes, noch van anekdotes. Haar favoriete stokpaardje: het leven is maakbaar, zolang de sterren gunstig staan en je bereid bent om tot de bodem te gaan.

Het gaat haar niet om geluk. Geluk is overroepen. De Vlaamse schrijfster van Vele hemels boven de zevende, Kom hier dat ik u kus en Gij nu streeft naar intensiteit, waarin het mooie en het lelijke naast elkaar kunnen blijven bestaan. Ze wil de banaliteit van het dagelijks leven te lijf gaan, alles eruit halen wat er in zit. En door de schrijven, kan ze daar in alle hevigheid aan ontsnappen.

De mens, aldus Op de Beeck, heeft de neiging om al zijn tekortkomingen, al zijn frustraties, alle emoties en zwakheden onder het tapijt te schoffelen, om vervolgens op het tapijt te gaan staan en net te doen alsof hij de bobbel ellende die eronder ligt niet voelt. Maar wat elk mens zou moeten doen, (als het even kan met hulp van een begenadigd therapeut), is om dat tapijt op te tillen. En om het beest dat eronder ligt in de ogen te kijken en bij de kladden te vatten. Hij moet het gevecht met hem aan gaan en zichzelf zo bevrijden van die ondraaglijke ballast, zodat hij eindelijk zichzelf kan worden. “Iedereen in therapie!”, jubelde Op de Beeck. Waarna presentator Thomas Erdbrink haar op de sofa probeerde te leggen. De moeilijkheid daarbij: Griet op de Beeck wilde wel een tipje van haar tapijt oplichten, maar niet helemaal. Ze had zichzelf weten te bevrijden en die bevrijding had haar enorm veel gegeven, maar om ons precies te vertellen hoe het beest eruit had gezien, dat bleek onmogelijk. Zo zagen we de contouren van het beest, maar wat ze echt zag toen ze in de bek van het monster keek, daar bleef het naar raden. Liever liet ze de fragmenten het werk doen.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Gerard Stolk (cc)

Zomergasten | Over beschadigde klungels en botsende relaties

, door

VOORBESCHOUWING – Zomergasten zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een romanschrijver. Schrijvers nemen een bijzondere plaats in onze cultuur in (en niet alleen de onze). Ze brengen een aura van diepzinnigheid met zich mee. De schrijver is de intellectueel onder de kunstenaars, en kunstenaars, zo leerden we vorige week van Hedy d’Ancona, leren je opnieuw naar de wereld te kijken.

Griet op de Beeck (morgen wordt ze 43), Vlaams dramaturge, journaliste en inmiddels romanschrijfster, brak in 2013 door met Vele hemels boven de zevende, waarin ze aan de hand van vijf romanpersonages de menselijke worsteling in de zoektocht naar geluk blootlegde. De recensenten waren lovend: middels vertellingen in ik-perspectief wist Op de Beeck schijnbaar moeiteloos een inkijkje te bieden in hoe doodgewone mensen door het bestaan klungelen, laverend op een zee van verwachtingen, behoeften en zelfopvattingen die botsen met elkaar en die van familieleden en beminden.

In Kom hier dat ik u kus (2014) deed ze dat kunststukje nog eens over, waarbij ze aan de hand van drie perioden uit het leven van haar protagonist ook de biografische ontwikkeling die mensen maakt tot de relationele klungels die ze zijn, beschadigd en opgescheept als ze zijn met elkaar, en in de verhalenbundel Gij Nu (2016) kookt ze die thematiek samen in een aantal korte vignettes.

Vorige