De Volkskrant van vandaag geeft ons op de opiniepagina driemaal Goldstone en zijn rapport. Driemaal grosso modo dezelfde incorrecte mening dat rechter Goldstone zijn gelijknamige rapport in zou willen trekken. Nu vind ik drie artikelen over één onderwerp op één dag al wat veel van het goede, maar ook nog drie keer zo ongeveer dezelfde mening laten spuien is wel heel veel van het goede. De usual suspects hebben zichzelf weer opgetrommeld om de Israëlische zaak te verdedigen: Afshin Elian, ik heb ontslag genomen bij NRC want zij vonden mij te rechts, Ronny Naftaniël, ik verdedig Israël per definitie en als kers op de taart Yochanan Visser, kolonist en one-man-propaganda-army. Allemaal zeggen ze hetzelfde, namelijk dat Goldstone zich heeft bekeerd tot de mening dat zijn rapport de prullenmand in kan en dat Israël geen oorlogsmisdaden heeft begaan. Naftaniël bakt helemaal bruine broodjes door te stellen dat het schandalig is dat Goldstone stelt dat als Israël mee had gewerkt, het rapport er anders uit had gezien. Dus als Israël geen bewijzen van onschuld opvoert (lees: openheid van zaken geeft), dan is het kennelijk de schuld van de ‘aanklager’ dat hij een rapport opstelt met de informatie die hij wel tot zijn beschikking heeft. Zo lust ik er nog wel een paar.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Het zal niet veel mensen zijn ontgaan, Goldstone, de voorzitter van de Fact Finding Mission die op verzoek van de Raad voor de Mensenrechten van de VN de Israelische veldtocht van December 2008-januari 2009 onder de loep nam, schreef vorig week een opiniestuk in de Washington Post.
Het belangrijkste daaruit was dat hij afstand leek te nemen van de conclusie in zijn eindrapport van twee jaar geleden, het Goldstone-rapport, dat Israel zowel als Hamas oorlogsmisdaden en mogelijk misdaden tegen de menselijkheid hadden begaan, die verder – gerechtelijk – onderzoek noodzakelijk maakten.
Meer bekend?
Goldstone zegt nu onder meer in het stuk in de WaPo dat er meer materiaal boven water is gekomen, en dat – als zijn commissie dat indertijd had gehad – het rapport daardoor zou zijn beïnvloed.
En daarbij verwijst hij naar het rapport van een Commissie van Onafhankelijke Experts’, die onder leiding van de Newyorkse rechter Mary McGowan Davis, aan de VN-Mensenrechtenraad verslag moest uitbrengen over wat er met de aanbevelingen van het Goldstone rapport verder was gebeurd.
In dat verslag, dat vorige maand werd uitgebracht (zie hier), werd ernaar verwezen dat Israel in zo’n 400 gevallen onderzoek is gaan doen naar gedragingen van militairen tijdens deze Gaza-veldtocht.
Terwijl oorlogsmisdaden van Palestijnse strijders worden benadrukt, negeert de Tweede Kamer structureel Israëlische oorlogsmisdaden. De kwestie van het gebruik van menselijke schilden tijdens de Gaza-oorlog maakt dat pijnlijk duidelijk. Deze vooringenomenheid staat een koele analyse van de feiten en daarmee een onpartijdige benadering van het slepende conflict in de weg.
Van 27 december 2008 tot 18 januari 2009 vond operatie Cast Lead plaats. Het Israëlische leger bombardeerde de Gazastrook en viel die daarna binnen. Hierdoor kwamen ongeveer 1400 Palestijnen om het leven, in meerderheid burgers. Aan Israëlische zijde kwamen dertien mensen om, onder wie drie burgers. Israëlische politici en officieren beschuldigden Hamas ervan veelvuldig Palestijnen als menselijk schild in te zetten – de oorlogsmisdaad waarbij burgers gedwongen een fysieke bescherming vormen voor militaire doelen. Daarom zouden er zoveel burgers zijn omgekomen.
Vooral Israël gebruikt menselijke schilden.
Onafhankelijke rapporten vertellen echter een heel ander verhaal. Onderzoek van Amnesty International wijst bijvoorbeeld uit dat ‘contrary to repeated allegations by Israeli officials of the use of human shields, Amnesty International found no evidence that Hamas or other Palestinian fighters directed the movement of civilians to shield military objectives from attacks.’ Grofweg hetzelfde concludeert het rapport van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, beter bekend als het Goldstone-rapport. Human Rights Watch vond wel aanwijzingen voor misbruik van burgers. De NGO houdt het erop dat Palestijnse strijders twee keer raketten afvuurden nabij burgerdoelen met de intentie dat Israël niet terug zou slaan, wat neerkomt op het gebruik van menselijke schilden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.