Considered in broader historical context, Newton’s mysticism was hardly novel. The Italian Renaissance was inspired in large part by the idea that the universe was a harmonious whole and the heavens emanated continuous influences over all things on earth. These harmonious influences could, moreover, be divined through number and manipulated by math. Those who concerned themselves with such matters were astronomers, astrologists, mystics, and mathematicians, often bound up in the single person of a Magus.
We hebben de neiging om de wetenschappelijke doorbraak in de 16e, 17e en 18e eeuw te zien als de overwinning van de wetenschappelijke rede op bijgeloof en religie, maar zoals antropoloog en filosoof Cris Campbell laat zien, was de wetenschappelijke onderneming vanaf de Renaissance veel meer vervlochten met mysticisme en magie dan ons vandaag de dag lief is.
Pioniers als Giordano Bruno en Pico della Mirandola waren niet enkel wetenschappers en humanisten, het waren ook magiërs. Sterker nog, hun wetenschappelijk ondernemen werd gedreven door een mystieke levensbeschouwing.
