Geen plaats in de herberg?

Minstens honderdduizend mensen verblijven illegaal in Nederland. Geeft minister Gerd Leers toe, dus dat zal wel een schatting naar beneden zijn. Waar die mensen van leven? Joost mag het weten. Maar ze vinden hun weg, in illegale naaiateliers, op straat, heitje voor een karweitje, als werksters in Bloemendaal en vermoedelijk ook in de seksindustrie. Overlevers zijn het. Ze zijn de halve wereld afgereisd voor een beter leven, en ze knokken keihard voor elke euro, voor elke dag dat ze in het beloofde land mogen blijven. Sommigen zijn psychotisch, slapen op straat. Er is geen plaats voor deze mensen in Nederland. Zegt ook minister Kamp van Sociale Zaken. Eigen werklozen eerst. En minister Leers duidt het enorme aantal illegalen als "ontwrichtend en maatschappelijk ongewenst". Hij wil illegaliteit strafbaar maken met een boete. Mensen kunnen dan, als blijkt dat ze niet over geldige verblijfsdocumenten beschikken, meteen overgebracht worden naar vreemdelingenbewaring en in een uitzettingsprocedure komen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.