De Tsjechische regering is gevallen. Nu is dat niet zo vreselijk schokkend nieuws, regeringen vallen voortdurend overal ter wereld. Maar de situatie wordt iets complexer omdat Tsjechië op dit moment voorzitter van de EU is, wat betekent dat het land geacht wordt om nog drie maanden lang de agenda te bepalen en debatten te leiden. En dat is wat lastig te doen als de regering demissionair is en bovendien de handen vol zal hebben aan een nieuwe verkiezingscampagne. Dit stelt de EU voor een vrij uniek probleem: wat ga je doen als de voorzitter van de Europese Raad plotseling wegvalt, of in ieder geval mandaat verloren lijkt te hebben? Gewoon maar doormodderen? Vervroegd het stokje doorgeven aan de Zweden? Een ander EU-land de kar laten trekken? (Frankrijk staat altijd vooraan om haar uitgekiende diplomatencorps op Europa los te laten.) Er is natuurlijk nog een optie: de premier en zijn ministers hebben dan wel hun ontslag ingediend, maar de president zit nog gewoon. Die zou dus in principe het voortouw kunnen nemen. Maar laat dat nou net Vaclav Klaus zijn, één van de grootste eurosceptici in de Europese politieke arena...
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Frankrijk ligt plat. Nu is dat voor Frankrijk niet iets heel bijzonders, maar de huidige staking is ook naar begrippen van dat stakingsgeile land behoorlijk groot. En wordt gesteund door een grote meerderheid van de bevolking, wat ook lang niet altijd het geval is. Recessie, massale werkloosheid en een overheid die in de ogen van veel mensen te weinig doet: het maakt de Franse burger schijnbaar woedend.
Frankrijk staat niet alleen. In IJsland, Litouwen, Letland en Bulgarije, landen die het zwaarst door de crisis zijn getroffen, vonden de afgelopen dagen straatrellen plaats. In Griekenland is het al maanden onrustig. Daarmee vergeleken is het in Nederland bijzonder kalm. Blijft dat zo?
We weten sinds de overwacht zeer succesvolle vakbondsdemonstraties in 2004 dat Nederlanders wel degelijk in grote getale op de been kunnen komen. Toch lijkt het rustig.
Maar die rust is misschien bedriegelijk. Vooral nu de hoogte van de pensioenen in het gedrang begint te komen. En er is één gouden regel in de Nederlandse politiek: kom niet aan de oude dag van de babyboomers. De generatie die is opgegegroeid met demonstreren en oud is geworden met het strikt behartigen van de eigen belangen laat zoiets niet over haar kant gaan. Als daar de komende maanden -met zeer verslechterde economische omstandigheden- nog een hoop jongeren bijkomen die dankzij het last in, first out-principe plotseling op straat staan, kon het nog wel eens flink druk worden op het Malieveld.
Tot een paar jaar terug werd 1968 gezien als een soort wonderjaar. De babyboomers, die toen het maatschappelijk debat nog domineerden, zagen het als het jaar waarin zij collectief de wereld probeerden te veranderen. De verbeelding aan de macht, en dat soort slogans. En wee het gebeente van de niet-babyboomer die het waagde om de erfenis van ’68 ter discussie te stellen (bijvoorbeeld door de zeggen dat er uiteindelijk niet zoveel bereikt is).
Dit veranderde met de generatiemachtswissel van de laatste paar jaar. Het is nu plotseling hip om 1968 (en voor Nederland eigenlijk 1969) te zien als jaar van geweld, gezagsondermijning en krankzinnige linkse ideologie. Gezicht van die stroming is zonder twijfel Nicholas Sarkozy, die meermalen de aanval heef ingezet op het “immorele” erfgoed van 1968. Sarkzoy’s doel is om moraal, respect voor autoriteit en vaderland en arbeidsethos weer centraal in de Franse samenleving te krijgen, en een frontale aanval op alles wat linkse babyboomers ooit hebben gedaan en geroepen lijkt de beste manier om dat te bereiken.
Helaas voor Sarkozy zijn er tekenen dat de huidige generatie Europese jongeren een andere kant uit wil. De rellen in Griekenland van de “600-euro-generatie” (zo genoemd omdat 600 euro het maandsalaris is waar jongeren tot gedoemd lijken te zijn) staan niet op zichzelf. In landen als Spanje en Italie, en niet in het laatst in Frankrijk zelf, staan jongeren voor een behoorlijk uitzichtloze situatie. Niet voor niets heeft Sarkozy al gezegd een terugkeer van 1968 te vrezen. De economische crisis lijkt daarnaast de kans op grootschalige rellen alleen maar te vergroten.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Saamhorigheid is wat mij betreft nooit een voorwaarde geweest voor mijn kandidatuur.”
Niet alleen de Nederlandse sociaal-democraten vliegen elkaar in de haren, hun Franse broeders en zusters kunnen er ook wat van. Ségolène Royal vind dat echter niet zo een probleem.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.