Afgelopen zondagmiddag had ik een belangrijke afspraak. Met een grote tas liep ik de trap af, mijn huis uit, de straat op, klaar om weg te rijden. Maar waar was mijn fiets?
Gestolen dus. Een delict dat klaarstond om gepleegd te gaan worden. De gemeente Amsterdam heeft namelijk in haar oneindige wijsheid enkele fietsenrekken uit mijn straat weggehaald, terwijl er juist meer mensen zijn die zich fietsend verplaatsen. De fiets vastzetten aan de brug, aan een regenpijp of wat dies meer zij, is al heel, heel lang niet meer mogelijk. Een dief heeft het hier voor het uitzoeken en dat gebeurt dan ook regelmatig. Je pakt gewoon een losstaande fiets mee, loopt een stukje verder en schroeft het slot daar op je gemak los.
Gegeven de voorspelbaarheid van de diefstal kon ik er eigenlijk niet eens echt mee zitten. De dief deed gewoon z’n werk. Het was de gemeente waarop ik kwaad was. En dat is natuurlijk een typische onderbuikreactie, want zelfs al waren er helemaal geen rekken meer en zelfs al stond mijn fiets niet op slot, dan nog heeft een dief met z’n jatten van mijn spullen af te blijven.
