Closing Time | New Age Doom & Tuvaband

James Holden is zo’n elektronische artiest die in de loop der jaren alleen maar interessanter wordt. Hij kreeg bekendheid als DJ die goede remixen maakte – en zijn mix-album At The Controls uit 2006 was toen (en nog steeds) inderdaad heel goed – maar Holden ging gelukkig steeds meer zijn eigen muziek maken en nam daarbij de experimentelere afslag. Het nummer ‘Common Land’ staat op zijn nieuwste album Imagine This Is A High Dimensional Space Of All Possibilities.

Experimenteel artiest Amon Tobin maakte zijn nieuwe album Nomark Selects, Vol. 1 met enkele van zijn aliassen, waaronder Cujo en Two Fingers. Als Cujo is Tobin meer jazzy, als Two Fingers – samen met drum & bass-artiest Doubleclick – klinkt hij steviger. En als zichzelf is Tobin al niet goed in een hokje te vangen, wat het nogal een gevarieerd album maakt.

Azu Tiwaline (Berbers voor “ogen van de wind”) woont in de Tunesische Sahara en probeert zowel de stilte van de woestijn als de Berberse muziektradities te vangen in haar muziek. Maar ze maakte, onder meer tijdens haar jaren in Frankrijk, onder de naam Loân ook al twintig jaar techno, bass en dub, wat je óók hoort. En dan heeft haar EP Vesta ook nog iets kosmisch, geïnspireerd op de vondst van een stukje van de gelijknamige asteroïde in de woestijn.

Zo’n 90 procent van de geluiden die je hoort op het album Choral Feeling van Oceanic zijn stemmen, hoewel vaak niet meer als zodanig herkenbaar, wat ertoe leidt dat je tijdens het luisteren bij elk instrument of beat of melodie probeert te ontdekken of het een stem is of niet. Oceanic is gefascineerd door stemmen en zang: “Als je op een synth een C indrukt is het altijd een C. Daarvoor koop je zo’n ding natuurlijk ook. Maar een stem heeft altijd een vibrato, hij zwerft om een toon heen. Als je dat omlaag pitcht tot een bas krijg je een onzuivere toon. Het wordt nooit strak. Het is allemaal menselijk.”

Iraans-Amerikaanse DJ en producer Maral mixt samples van Iraanse folk- en popmuziek met industrial, dub en anarchopunk. Aanvankelijk draaide ze deze muziek in clubs in Los Angeles – wat ze ‘folk club’ noemt – waar ze het publiek kennis wilde laten laten maken met haar favoriete Iraanse artiesten en instrumenten. Haar laatste album Ground Groove is bepaald geen clubmuziek, en Maral ziet haar werk sowieso niet als “songs” maar “more like sounds experiments”. Voor de video’s werkte ze samen met beeldartieste Brenna Murphy.