Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dicht bij Tanja
Documentairemaker Leo de Boer reisde af naar Colombia om Tanja Nijmeijer te vinden, La holandesa die sinds haar dagboeken in 2007 in de jungle werden gevonden één van de bekendste strijders van de FARC is. De Boer ging op pad met Tanja’s moeder en zus en een Colombiadeskundige en werd met een helikopter diep in de jungle gedropt. Tanja vond hij niet, maar hij was maar een paar kilometer bij haar vandaan, schijnt het.
In december 2009 bezocht ik een Amerikaanse vriend, Ben, die werkt als leraar engels in Colombia. Onverwacht kwam ik bij Tanja. Vlakbij haar.
Met Ben deelde ik in 2007 een flat in Buenos Aires, waar we beiden als docent werkten. Na een jaar vertrok hij de liefde achterna naar Brazilië en ik vond werk in Medellin, Colombia. Net toen Ben klaar was met zijn relatie, was ik klaar met Colombia: arm aan cultuur, materialistisch en van plastic. Superbowl en siliconenborsten. Ook de schietpartijen ‘s nachts, waarbij mitrailleurs ratelden tot in de rijke wijk El Poblado aan toe hielpen niet.
Ik keerde terug naar Buenos Aires, Ben vond werk in Pereira. Na een jaar overwon ik mijn weerstand en zocht hem op.
Pereira is een kleine stad in het koffiegebied van Colombia en kenmerkt zich door een gebrek aan toeristische attracties. Colombiagangers verblijven er doorgaans slechts op doorreis en dan nog in geringe getale. Uit de cielo roto, de kapotte lucht, valt elke dag wel een buitje, maar met een constante temperatuur van een graad of 25 klaagt niemand.
Eén succes is géén succes in de drugsoorlog
GeenCommentaar heeft plaats voor gastlogs. Vandaag is dat een stuk van Jan-Albert Hootsen, freelance correspondent in Mexico voor verschillende Nederlandse media. Deze post verscheen eerder op zijn eigen weblog.
Groot nieuws, uit Colombia, een tijdje geleden. Een gecoördineerde actie van Colombiaanse en Mexicaanse politie met de het Amerikaanse anti-drugsagentschap DEA. Twee jaar werd eraan gewerkt, het resultaat mocht er zijn: 21 zware jongens (en meisjes) uit de Colombiaanse drugswereld werden opgepakt. Belangrijk aan het succes, was dat bij de opgepakte verdachten mensen zitten die volgens de autoriteiten directe banden hebben met de Mexicaanse kartels.
Zo werd een zekere Maria Patricia Rodríguez Monsalve opgepakt, die de tussenpersoon zou zijn tussen het machtige Sinaloa Kartel van Chapo Guzmán, en een twaalftal piloten die op zichzelf een kartel zouden vormen door vele tonnen cocaïne naar Mexico te vliegen.
21 verdachten, dat klinkt heel mooi, en het is in deze barre drugstijden zeker iets dat de gezamenlijke autoriteiten van de VS, Mexico en Colombia als een goed resultaat mogen presenteren. Maar hoe zwaar is deze klap daadwerkelijk voor de kartels? Twee jaar is er aan de operatie gewerkt. De verdachten werd minutieus gevolgd, hun bewegingen gedocumenteerd, telefoons werden afgeluisterd en (volgens de Colombiaanse krant El Tiempo) er zou zelfs sprake zijn van infiltratie. Geen half werk dus.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Vrouwen in Colombia
Colombia is aan de beterende hand. Er kan tussen vrijwel alle steden weer gewoon, veilig, met de bus gereisd worden. De bananen- en koffieplantages liggen er mooi bij, de bruinkoolmijnen draaien, het toerisme zit voorzichtig in de lift. Maar iedere medaille heeft een keerzijde: de positie van de Colombiaanse vrouw is weinig begerenswaardig.
Op het oog is Colombia een zeer geëmancipeerd land. Vrouwen bezetten functies in de regering, bij het leger en de politie en door de trieste historie van geweld staat aan het hoofd van heel wat families een vrouw, weduwe van een geliquideerde patriarch. De negentiende-eeuwse vrijheidsstrijdster Policarpe Salavarietta siert het biljet van 10000 pesos en is daarmee een van de weinige burgervrouwen ter wereld die het schopt tot papiergeld. In Nederland is zelfs voor de koningin muntgeld het hoogst haalbare.
Onder de oppervlakte is Colombia een van de meest ‘machismo’ samenlevingen van Zuid-Amerika. De eerste vrouw studeerde in 1936 af. Stemmen mocht ze pas in 1957.
Een gevaarlijkere kant van het machismo is het geweld tegen vrouwen. Media berichten er dagelijks over en de algemene opinie is dat het geweld toeneemt. Naar schatting heeft 60 tot 70 procent van de Colombiaanse vrouwen te maken gehad met verkrachting, fysiek of verbaal geweld of intimidatie. Sinds de militaire ‘crack-down’ tegen de gewapende rebellengroepen in het land is het aantal incidenten waarbij vrouwen lastig gevallen werden door militairen verdrievoudigd.
Foto des Tages | Venezuela & Colombia
Ruim een week geleden dreigde de Venezolaanse president Hugo Chavez zijn buurland Colombia met oorlog. Een akkoord tussen Colombia en de Verenigde Staten over het gebruik van militaire bases in de drugsbestrijding bracht de populistische president tot deze botte uitlating. Vervolgens sloten 15.000 militairen van de Bolivariaanse Nationale Garde de grens af. Met weinig succes overigens, de peace loving people of Venezuela and Colombia blijven onverdroten de grens oversteken voor werk, handel, boodschappen en familiebezoek. Een nieuwe economische activiteit: ladders verhuren. Zie hier het verschil tussen de retoriek in de media en de realiteit in de samenleving. (bron: France24)
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Quote van de Dag: Oorlog
“Laten we geen dag verliezen: we moeten ons voorbereiden op oorlog, want dat is de verantwoordelijkheid van iedereen.”
Hugo Chavez vraagt zeer dringend aandacht voor zijn fittie met Colombia. Aanleiding is de opening van Amerikaanse bases in Chavez’ buurland, die volgens hem bedoeld zijn om een inval in Venezuela te faciliteren.