#Dezeweek | Stoppen op je Hoogtepunt

Of het nou op kalenders, social media of op ansichtkaarten van vage kennissen is, de wijze levenslessen vliegen je om de oren. De goedbedoelde drang om advies uit te drukken in uitgekauwde sententies is blijkbaar onweerstaanbaar groot. Als eigenwijze twintiger sla ik deze adviezen graag in de wind, maar er is er toch in ieder geval één die ik van grote waarde acht: stoppen op je hoogtepunt. Als één van de waardevolste adviezen, is het misschien ook wel één van de moeilijkste. Vaak weet je nog niet eens of je op je hoogtepunt zit, en zelfs als je zo’n vermoeden zou hebben, zou het ontzettend onbevredigend zijn er aan toe te geven. Stoppen is immers moeilijk als ’t leuk is, die drempel wordt stukken lager als het verval intreedt. Maar dan is het eigenlijk al te laat. Dan ben je opeens die band met levende lijken, in plaats van de swingende sekssymbolen. Stoppen op je hoogtepunt is een fantastisch advies, maar het blijkt eens te meer veel te moeilijk om op te volgen.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.