Trump’s politieke chantage als regeringsmodel

Stem op ons, of we breken je stad - Donald Trump gebruikt geen klassieke campagnepolitiek meer. Hij bouwt aan een systeem van afpersing, een strategie waarin de boodschap glashelder is: als je op Democraten stemt, dan wordt jouw stad of staat gestraft. Geen hulp, geen geld, geen bescherming. In plaats daarvan: pesterijen door federale instanties, het blokkeren van fondsen en het inzetten van nationale troepen om een voorbeeld te stellen. Het presidentschap wordt zo geen nationaal ambt, maar een wapen. Tijdens zijn eerste termijn dreigde Trump meermaals federale hulp aan Democratische staten in te trekken, zelfs bij rampen. Gouverneurs die niet loyaal genoeg waren, werden publiekelijk bespot of genegeerd. De boodschap sijpelde toen al door: stemmen op de verkeerde partij kost je letterlijk levens en infrastructuur. Nu, in zijn hernieuwde campagne, is dit geen impliciete ondertoon meer, maar een expliciet programma. Hij belooft “orde”, maar alleen voor wie zich onderwerpt. De Hongaarse blauwdruk Het model komt niet uit de lucht vallen. Kijk naar Hongarije onder Orbán, de politieke idool van de MAGA-beweging. Ook daar werd macht gecentraliseerd en geldstromen herverdeeld. Gemeenten die oppositie stemden, verloren financiering. Media werden onder druk gezet. De nationale politie en troepen werden instrumenten van het regime. Het effect was eenvoudig: kiezers begonnen op Fidesz te stemmen. Niet uit overtuiging, maar uit zelfbescherming. Trump ziet dat en kopieert het schaamteloos. Hij zegt het zelfs hardop: Democratische steden zijn “hellholes” die “opgeruimd” moeten worden. En met het idee van een landelijke inzet van de National Guard zonder toestemming van gouverneurs, creëert hij het ultieme machtsmiddel. Federale troepen als politieke knuppel, en eigenlijk precies waar het second amendment tegen bedoeld was. De psychologie van intimidatie Dit is geen klassieke ideologische strijd, maar pure gedragsbeïnvloeding. Mensen stemmen niet langer op Republikeinen omdat ze denken dat die beter beleid voeren, maar omdat ze bang zijn voor wat er gebeurt als ze het niet doen. “We willen geen federale straf, dus laten we maar gehoorzamen.” Het is dezelfde logica die je in autoritaire staten ziet: verkiezingen bestaan nog, maar de uitslag is gestuurd door angst. De glijdende schaal naar openlijke repressie Zodra de inzet van de National Guard en federale instanties als justitie, belastingdienst of immigratiediensten wordt genormaliseerd als politiek instrument, valt de façade van democratie weg. Dan wordt het simpel: oppositiegebieden worden vijandig gebied. Burgemeesters worden bedreigd. Gouverneurs worden buitenspel gezet. En kiezers begrijpen de boodschap: wie tegen de leider stemt, betaalt. Het is een beproefd recept uit de autoritaire handleiding: Creëer vijanden (“blauwe steden”, “liberale staten”), straf die vijanden zichtbaar, beloon loyaliteit en laat de bevolking de conclusie trekken: voor veiligheid moet je stemmen op de machthebber. Trump presenteert zichzelf als de enige bron van bescherming, tegen problemen die hij zelf veroorzaakt. De klassieke protection racket: "Nice city you've got there. It'd be a shame if anything were to happen to it". Democratie functioneert alleen wanneer burgers geloven dat hun stem telt en dat de overheid boven de partijen staat. Trump maakt van die overheid een partijdige pestkop, of erger. Dan wordt de stembusgang geen moment van democratie, maar een test van gehoorzaamheid.

Foto: Bankenverband - Bundesverband deutscher Banken (cc)

Oplichting loont, helaas

COLUMN - Het was een heterdaadje geweest, schreef hij. Hij had mijn computer gehackt en had zowel opnames gemaakt van de vunzige sites die ik bekeek, als van de dingen die ik deed terwijl ik daarnaar keek. Voorts had hij al mijn contacten van mijn computer geplukt. Als ik niet binnen twee dagen 3600 dollar zou overmaken op zijn bitcoin-account, dan stuurde hij al die mensen de video in kwestie op. Ging ik op zijn eisen in: zand erover, niets aan de hand, prettig zaken te hebben gedaan.

Nu schrik ik niet snel, en bezoek ik zelden sekssites. Masturberen achter de computer doe ik ook nooit, want mijn bureau staat pal naast het raam. Bovendien is mijn webcam afgeplakt.

Waar ik wel van schrok, was de titel van de chantagemail: die bevatte een oud wachtwoord van me, voor LinkedIn. Verhip. Dus die klojo wist wel iets van me.

Ik dacht even na. De feiten klopten niet, de chanteur mailde geen bewijs voor zijn claims – zelfs geen screenshot van mijn desktop, of van mij – en het wachtwoord was oud. Wacht: was LinkedIn niet een paar jaar geleden gehackt, en daarna had ik dat wachtwoord toch veranderd? Bovendien: hoe ver komt iemand met mijn wachtwoord daar, aangezien ik overal een ander wachtwoord gebruik?

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Eigenaar V&D: ‘We laten de keten failliet gaan, tenzij anderen inleveren’

Ofwel ordinaire chantage:

Sun Capital, de eigenaar van V&D, wil geen geld meer in het kwakkelende warenhuis steken als werknemers, huisbazen, leveranciers en banken geen financieel offer willen brengen.

Dan nog dit:

Volgens Sun Capital heeft de investeerder in totaal 100 miljoen euro in V&D geïnvesteerd. “Dat bestaat voor een deel uit eigen vermogen, en voor een deel uit leningen”, aldus de woordvoerster. “De leningen kennen geen onderpanden, en er wordt ook niet direct rente op betaald.” Dat betekent dat Sun die investeringen zou verliezen, als V&D failliet zou gaan.

Foto: Dan Patterson (cc)

Verkiezingen VS: hoe nu verder?

ACHTERGROND - De verkiezingsuitslag is binnen: Obama blijft president, het Huis van Afgevaardigden blijft in Republikeinse handen en de Senaat houdt zijn Democratische meerderheid. De ruzieachtige patstelling van de afgelopen twee jaar zal dus niet verdwijnen.

Traditioneel krijgt de winnaar van de Amerikaanse presidentsverkiezingen behoorlijk wat ruimte om zijn politieke agenda in de praktijk te brengen. Een verkiezingsoverwinning wordt doorgaans uitgelegd als een ‘mandaat’ om veranderingen door te voeren, óók als de marges klein zijn. Toen Bush junior in 2004 werd herkozen met de kleinste marge sinds 1976 stonden de Amerikaanse mainstream media dan ook klaar om hun steun uit te spreken voor Bush’ conservatieve agenda. De kiezers hadden immers gesproken.

Als een zwarte Democraat wint, liggen de zaken echter net even iets anders. Enkele dagen voorafgaand aan de verkiezingen schreef Politico, dat bekend staat als ‘serious’ en, belangrijker nog, als ‘centrist’ alvast het volgende:

If President Barack Obama wins, he will be the popular choice of Hispanics, African-Americans, single women and highly educated urban whites. That’s what the polling has consistently shown in the final days of the campaign. It looks more likely than not that he will lose independents, and it’s possible he will get a lower percentage of white voters than George W. Bush got of Hispanic voters in 2000.

A broad mandate this is not.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De GC Bluf!-bespreking (2)

Er is flink wat commotie over de steunadvertentie voor het linkse aksieblaadje Bluf!, twintig jaar geleden, maar wie weet nog precies waar het over ging? GeenCommentaar bespreekt de publicaties om het geheugen op te frissen. Vandaag deel twee in de serie, met een samenvatting van de tweede tot en met vierde publicatie.

Publicatie 2 in Bluf! 178, 11 juli 1985:
“inbreken kan iedereen”

Logo Bluf! (Plaatje: public domain)

De tweede publicatie volgt slechts twee weken later en bevat de onthullingen dat de regering van plan was om provincies die tegen kernenergie waren meer te laten betalen voor hun stroom, maar dat de industriële grootverbruikers in diezelfde provincies moesten worden ontzien. De commissie “Smeerpuit”, met een aantal industriële grootmachten als lid gaf dit advies aan de regering, en er werd vanuit de commissie voorgesteld de kosten voor energie van de burger fors te verhogen als het parlement kernenergie zou weigeren. Dit geld zou dan rechtstreeks richting de grootverbruikers (de industrie dus) gaan, om hen te compenseren voor het moeten gebruiken van duurdere stroom.

Ook blijkt de regering chantage niet te schuwen bij het in het gareel krijgen van dwarsliggende electriciteitsbedrijven en komt uit dat de minister van Economische Zaken Van Aardenne, Van Agt en de Commissaris van de Koningin in Noord-Brabant onderling al te hebben besloten dat de nieuwe kerncentrales in Borssele en Moerdijk gebouwd zullen worden.

Zorg nodig? Eerst een ‘indringend verzoek’ om vrijwilligerswerk te gaan doen

Kijk eens wat we een mooie participatiesamenleving aan het bouwen zijn!

Ouderen, zieken en gehandicapten kunnen vanaf 2015 worden geconfronteerd met het dringende verzoek van hun gemeente om in ruil voor zorg vrijwilligerswerk te verrichten. Dit blijkt uit een concept voor de Wet Maatschappelijke Ondersteuning 2015, dat het kabinet naar de Raad van State heeft gestuurd. […]

Dit ‘vrijwilligerswerk’ mag van de staatssecretaris niet verplicht worden opgelegd, zoals dat in het geval van bijstandsgerechtigden wel gebeurt. Niettemin krijgen gemeenten de ruimte van het kabinet om ouderen, zieken en gehandicapten op indringende wijze voor te houden dat zij in ruil voor de zorg die ze ontvangen best iets terug mogen doen voor de samenleving.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.