Ziekdagen (deel 9)

--wat hieraan vooraf ging-- 19 juli 2023 Het zal de oplettende lezer zijn opgevallen dat ik de laatste paar dagen ben stil gevallen. Da’s omdat ik ziek ben. Maagproblemen. Ik zal je de details besparen, maar leuk is anders. Morgen moet ik naar het AMC voor een echo, en dan komt er hopelijk een diagnose en een oplossing – enfin, we gaan het zien. [caption id="attachment_345497" align="alignleft" width="150"] Bron: Pixabay.com[/caption] Geluk bij een ongeluk: het zijn aanvallen. Die zijn hevig en kunnen lang duren, maar als het voorbij is… Als de aanval voorbij is, ben ik een springend hert, ja ik voel nog wel pijn maar vager – ik slik natuurlijk tig pillen tegen pijn en misselijkheid – helpt niet altijd. Net het laatste pilletje tegen misselijkheid genomen. Doet niet veel. Ik zit niet te creperen, maar echt lekker voelt mijn maag ook niet. Ik maak nog maar een kop thee, dan trekt het wel weg zometeen. En anders kieper ik er nog een paracetamol in. Ik ben wel een beetje nerveus voor morgen, voor het ziekenhuis. Mijn lieve vriend René zal me om half acht thuis ophalen en met de auto naar het AMC brengen – “locatie radiologie G1-257 Echo/Vaatcentrum route 79” staat in het bericht op mijn telefoon. Ik heb gebeld, want ik moet legitimatie meenemen, maar ik ben mijn paspoort kwijt – geen idee waar ik dat kreng heb opgeborgen, ik weet alleen dat het in een paars doorzichtig zakje zit waar ook mijn Covid-inenting-boekje bij zit. Ik had dat altijd bij me, maar ik ben de laatste tijd een paar keer van dagelijkse tas gewisseld en…kweenie! Ik heb op de logische plekken gezocht, maar noppes. Gelukkig heb ik hem wel digitaal. Dus daarom belde ik, of dit een probleem is. De medewerker had  het over een dagpas en dat het wel goed zou komen, ik snapte er niks van, maar het advies is om een half uur voor de echo-afspraak bij de patiëntenregistratie te melden. Ik ben al geregistreerd bij het AMC, dus dat zal wel goed komen. [caption id="attachment_346077" align="alignright" width="256"] Bron: eigen foto's[/caption] Maar dat springend hert is toch wel een prettige bijkomstigheid. Ik moet wel oppassen dat ik mezelf niet voorbij loop en pauzes inlassen. Maar mijn tuin begint op te knappen. Ik doe allerlei klusjes; ramen lappen, kussenhoezen van de tuinmeubelen wassen, ik heb al mijn foto’s (die van voor het digitale tijdperk) uit een stoffige doos gehaald en in een plastic, luchtdichte bak in de schuur gezet. A few trips down memory Lane, poeh….er zaten ook nog dagboeken bij, nou…ik schrijf ze al mijn hele leven maar teruglezen is…lastig… Ik ben weer bezig om dingen op Vinted te verkopen, zowel kleding als mijn handgemaakte sieraden, dus daar moet je foto’s van maken en bewerken en een omschrijving maken en alles bijhouden in een spreadsheet en verdomd ik verkoop als een malle! Levert niet veel op hoor, zeker de sieraden verkoop ik ver onder de werkelijke waarde (zeker als je de tijd die ik eraan heb besteed meetelt). En ik geef ook bij elke zending een klein cadeautje, maak een feestje van het pakketje. Want dat vind ik leuk. It’s a hobby…. Anyway, ik haal echt álles uit de momenten dat ik me goed voel. Gister zag ik dat The Last Leg weer begonnen is. De eerste aflevering deed me zowat huilen van het lachen, van begin tot eind – je moet wel een beetje weten wat er in het VK speelt en je Engels moet op niveau zijn, maar zelfs als je niet alles snapt ga je dit leuk vinden: https://www.youtube.com/watch?v=AG1iGVwg4MY&ab_channel=Alistair

Door: Foto: Bron: Pixabay.com
Foto: Bron: funda.nl

Bezoekdag (deel 6)

, door

COLUMN - –wat hieraan vooraf ging–

Amsterdam, 24-06-2023

Gister ging ik op bezoek bij een dierbare vriend (tevens ex- met wie ik van 1995-1998 samenwoonde, en met wie ik bijna getrouwd was, maar helaas…) in Almere. Zijn oudste “dochter” zou er ook zijn, de jongste zit momenteel bij haar moeder – met wie hij wél getrouwd was, en ook weer van gescheiden is. Dat “dochter” staat tussen aanhalingstekens, want ze is niet zeker over haar genderidentiteit. Omdat ze daar nog niet over uit is (al is ze duidelijk queer), heeft ze wel haar naam veranderd, maar houden we het voorlopig op “zij” en niet “hen”. Gelukkig, want hoewel ik ieder zijn zelfgekozen voornaamwoord gun, vind ik dat “hen” grammaticaal gezien een nachtmerrie. Maar goed, dit even terzijde.

Ik had een uitgebreide maaltijd met een Mexicaanse touch gekookt en in mijn karretje meegesjouwd. Vooraf had hij gezegd dat hij het heel grappig vond dat ik dat deed, hij kookt namelijk altijd zelf uitgebreid (zegt hij…) als iemand op bezoek komt. Nou, bij mij is dat dus andersom; Ik kook altijd voor mijn vrienden (momenteel overigens maar 2 – eigen keuze), of ze nou bij mij komen of ik bij hun.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Politiek Kwartier | Sinterklaas bij de VVD

, door

COLUMN - Deze week vraagt Klokwerk zich weer eens af wat al die VVD-stemmers toch beweegt.

Het is weer bijna verkiezingstijd en de VVD gaat cadeautjes uitdelen. Dit keer belooft de Amsterdamse VVD de onroerendezaakbelasting te halveren. Een soort herhaling van de duizend euro lastenverlichting die Mark ons ooit beloofde? Haha, gefopt.

Wie stemt er toch telkens op zo een partij? Die kiezer mogen we bedanken. De VVD is immers de Nederlandse vertegenwoordiger van de filosofie die ons de crisis injoeg. De filosofie waarin men aanneemt dat als de ondernemers de vrijheid krijgen om te ondernemen, werknemers de vrijheid om overal te werken, overheden de vrijheid om met de begroting te frauderen en banken de vrijheid om hun eigen bonusbeleid en productbeleid te voeren, de oh zo kritische klanten vanzelf het goede van het slechte scheiden, waarna het Walhalla intreedt.

Een model waarbij in de praktijk de zwartrijders winnen, eerlijke ondernemers worden weggeconcurreerd en de consument stelselmatig wordt genaaid. Maar we hoeven geen uitputtende beschrijvingen te geven van de theoretische problemen van deze gedachtegang om hem te weerleggen. Het klamme spook van de realiteit raasde door de hele wereld en heeft zich nu genesteld in Europa.