Ben Affleck contra de islamofoben

Deining op de Twitters dit weekend: acteur Ben Affleck ging helemaal apelazarus op filosoof en neurowetenschapper Sam Harris en komiek Bill Maher. Die twee hebben er beiden een handje van nogal negatief te generaliseren over moslims en de islamitische wereld (vooral Mahers tirades zijn berucht), en Affleck had het even helemaal met ze gehad. Applaus alom. Toch zat het me niet helemaal lekker: want ging Affleck hier niet compleet voorbij aan het valide punt dat Harris en Maher maakten? Even los van ISIS en de politieke islam; als je enquêtes over religie, politiek en maatschappij leest uit de islamitische wereld - van Marokko tot Indonesië - dan zíjn de attituden en overtuigingen die daarin tot uitdrukking komen toch ook grosso modo stukken conservatiever en patriarchaler dan je in West-Europa of zelfs de Verenigde Staten aantreft? Godsdienst speelt daarin niet te onderschatten een rol: orthodoxie werkt nu eenmaal als een conserveringsmiddel op allerlei premoderne attituden en sociale structuren. Voeg daar aan toe dat iemands identiteit in veel samenlevingen in Noord-Afrika het Midden-Oosten en West-Azië nog altijd sterk wordt bepaald door het collectief (gezin, grootfamilie, stam, religie) met alle tribalistische reflexen en eer/schaamte-schema's die daarbij komen; en dat de moderniteit veel van deze maatschappijen is opgelegd door de koloniale grootmachten; en je snapt min of meer dat meer vrijheid in deze contreien niet noodzakelijk zal leiden tot een liberale, open, vrije, humanistische samenleving. Zou dat genuanceerd genoeg zijn voor Ben Affleck, of zou zo'n redenering voor hem ook hetzelfde zijn als zeggen: 'Black people! You know, they shoot each other!'?

Door:

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.