Vandaag heeft Emile Roemer zich per brief officieel kandidaat gesteld voor het fractievoorzitterschap van de SP. Nadat Agnes Kant gisteren aftrad als fractievoorzitter en lijsttrekker, begon het speculeren wie haar zou moeten opvolgen. In eerste instantie werden veelvuldig de namen genoemd van Ewout Irrgang, Harry van Bommel en Ronald van Raak maar die lieten al weten Emile Roemer een uitstekende kandidaat te vinden. De keuze voor de relatief onbekende Emile Roemer is minder opvallend dan het zich laat aanzien. Roemer zit pas vanaf november 2006 in de Tweede Kamer, en hij heeft de portefeuille verkeer en waterstaat. Daarvoor was hij wethouder in Boxmeer (in een coalitie met onder andere de VVD), en een tijdlang voorzitter van de SP in Noord-Brabant. Dat van Raak, van Bommel en Irrgang nu zo nadrukkelijk hebben laten merken dat zij in de relatief lichte Roemer een geschikte kandidaat zien om Kant te vervangen, is zo toevallig dat het wel lijkt alsof het van te voren is afgesproken.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Sargasso plaatst gastbijdragen, hieronder volgt een gastbijdrage van Bragg over een krachtig links versus een krachtig rechts politiek blok.
In twee opvallende optredens hebben Agnes Kant bij ‘24 uur met…’ en Femke Halsema bij De Wereld Draait Door deze week hun liefde voor regeringsdeelname uitgesproken. Hoewel alleen D66 momenteel kan bogen op een substantiële winst in de peilingen, mag de door beide lijsttrekkers gewenste toekomstige coalitie niet geheel worden uitgesloten. In weerwil van de door velen doodverklaarde links-rechts tegenstelling, tekent zich een strijd af tussen twee duidelijk geprofileerde blokken.
De vroege liefdesverklaringen kregen een extra dimensie door een uitlating van wisselspeler Ronald Plasterk, die zich tot schrik van de zieke Wouter Bos op een PvdA-verkiezingsbijeenkomst in Eindhoven uitsprak voor een links kabinet. Ik verwacht overigens dat zowel de PvdA als D66 zich niet uit zullen willen laten over een mogelijke coalitie. De PvdA blinkt niet uit in principiële keuzes en zal het CDA niet nog meer van zich willen vervreemden.
De grote vraag is of PvdA en CDA het huidige kabinet tot inzet van de verkiezingen zullen maken. Als het kabinet tussentijds valt, ligt dat niet voor de hand, maar zit het tegen alle verwachtingen toch de rit uit, dan zou het mij niet verbazen als de PvdA dit toch zal doen. Overigens zal de PvdA eerst moeten zorgen dat ze minstens op een zeteltje of dertig uitkomen.
Een prestatiemaatschappij maakt geen slachtoffers.
Zij die solidair trachten te zijn met de minderbedeelden in de samenleving stellen deze mensen graag als slachtoffers voor: slachtoffers van uitbuiting; slachtsoffers van “het systeem”; of, in de woorden van Agnes Kant, “slachtoffers van onze prestatiemaatschappij.”
De voorvrouw van de Socialistische Partij was verbijsterd over het gebrek aan bijval waarop Marcel van Dam en zijn De Onrendabelen konden rekenen. Van Dam was er volgens haar juist uitstekend in geslaagd om, “zonder hun tekortkomingen te verbloemen, […] de onzichtbare kaste van onrendabelen zichtbaar” te maken. Dat hij wat met de cijfers en feiten draaide deed daar niets aan af.
Het lot van deze “onzichtbare kaste”, die Kant op een aanzienlijke vijftien tot twintig procent van de bevolking beraamt, is de schuld van de “afbraak van de sociale zekerheid” die zich sinds de jaren tachtig heeft ingezet. “Sluipenderwijs hebben politici ons laten wennen aan het idee dat rijen bij de voedselbank acceptabel zijn” maar dat is dus niet zo. We leven hier niet in een socialistische heilstaat!
Met die afbraak van de sociale zekerheid valt het in werkelijkheid wel mee. De groei van de “warme verzorgingsstaat” waarnaar Kant terugverlangt is inderdaad afgeremd maar volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau is tussen 1997 en 2007 zowel het aantal kinderen als het aantal ouderen dat in armoede leeft in ons land sterk afgenomen en de algehele inkomensongelijkheid verminderd. Tot op de dag van vandaag worden miljarden besteed aan uitkeringen, toeslagen, het subsidieren van banen, sociale werkplaatsen, en het reïntegreren van voormalige werklozen—en zeker niet altijd met het gewenste resultaat. Toch stelt Kant dat we ons hebben overgeleverd aan een “kille, zakelijke prestatiemaatschappij.” Was het maar zo!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Nu Wouter Bos wakker is geworden naast een ontketend beest, zoals hij zelf zegt, moet hij de juiste bondgenoten zoeken om het marktmonster weer terug in het hok te krijgen.”
En dus moet de PvdA samen optrekken met de SP, vindt Agnes Kant.
“De mensen met het minste geld en de minste schuld aan de crisis betalen de rekening.” Dat was de reactie van SP-fractievoorzitster Agnes Kant toen zij de begroting van ons kabinet onder ogen kreeg geschoven. Nu overdrijft zij uiteraard wanneer zij karikaturen schetst van rijke bankdirecteuren die rustig een sigaar opsteken terwijl de maatschappij om hen heen in duigen valt en nu draagt de Socialistische Partij uiteraard maar weinig alternatieven aan (zo kiest de partij er in een tegenbegroting voor om de staatsschuld ongestoord te laten oplopen) maar verrassend genoeg heeft Kant met deze uitspraak wel gedeeltelijk gelijk: de mensen “met de minste schuld” krijgen door de overheid de rekening toegespeeld en niet alleen in Nederland. Wereldwijd moet de belastingbetaler opdraaien—niet in de eerste plaats voor het falen van de banken, maar voor dat van hun regeringen.
Big Government is het toverwoord in de Verenigde Staten alhoewel zelfs door het Congres al is toegegeven dat de miljarden aan kapitaalinjecties in de bancaire sector weinig tot niets hebben uitgericht om de kredietmarkt te versterken. In tegendeel, zowel de Verenigde Staten als Nederland hebben te kampen met een prangend tekort aan krediet. Banken zijn simpelweg niet bereid om massaal geld uit te lenen en dat is de voornaamste reden dat de kredietcrisis heeft kunnen omslaan in een recessie die tegenwoordig de gehele economie raakt.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Daan dat eerder hier verscheen op het weblog Vroeg of Laat.
Agnes Kant was duidelijk niet blij met de vrouw die tegenover haar zat, aan de andere kant van de gesprekstafel bij Pauw en Witteman. Nu, toegegeven, had die vrouw tegenover haar ook wel gekke ideeen. Heleen Mees was namelijk iemand die vond dat het anders moest in Nederland. Immigranten moesten minder snel een uitkering krijgen, en gewoon aan het werk gaan in minimum-loon baantjes. De uitkering moesten omlaag: dan zouden de immigranten vanzelf wel gaan werken, en daardoor ook vanzelf integreren en de taal beheersen. Heleen woonde zelf in New York, en haalde dan ook vaak voorbeelden aan van immigranten die in de lokale restaurants als waterschenkers begonnen, maar een aantal jaar later al managers van supermarkten waren.
Agnes wist wel beter. De uitkeringen moesten gelijkblijven, en het minimumloon omhoog. Dat zou de mensen wel aan het werk krijgen. Ze wist het zeker.
Dat is ook eigenlijk het grote probleem van de SP. Ze laten dingen logisch klinken terwijl ze onlogisch zijn. Juist als het minimumloon omhoog gaat zullen er minder banen voor laagopgeleiden komen, omdat die dan te duur worden voor de zaak. Op die manier leidt dit eigenlijk tot een de versterking van een van de grootste problemen van het land: structurele werkloosheid. Agnes snapte zelf de fout in haar logica niet, en hoe helder Heleen het ook uitlegde: Agnes had gelijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Bij de vorige verkiezingen is het zeer beperkt gebleven, tot 9 zetels voor Wilders. Ik vermoed dat hij de volgende keer wel meer dan 9 zetels haalt, maar meer zou ik er echt niet op durven zetten. Ik geloof niet dat in the end, als het erop aankomt, zoveel mensen in het stemhokje uiteindelijk zullen kiezen voor een blaaskaak. En zo dat wel het geval is, ja, dan hebben we een nieuw probleem. Maar ik ga niet piepen voor ik geslagen word.” (Jan Marijnissen in Binnenlands Bestuur)
“Het verminderde werkplezier is een ernstige waarschuwing. Het laat zien dat het werk onder druk staat en dat we moeten luisteren naar de agenten zelf om te horen hoe het beter kan.”
Volgens fractievoorziter Agnes Kant van de SP moeten we gaan luisteren naar de klachten van politie-agenten. Ze voelen zich niet gewaardeerd en negentig procent vindt dat politici niet voldoende weet hebben van hun problemen op de werkvloer. Desondanks is tweederde van de agenten nog positief over het werk.