Deze gastbijdrage is van Jaap-Henk Hoepman, werkzaam bij TNO en de Radboud Universiteit. De bijdrage staat ook op zijn blog. Vergelijk dit stuk trouwens eens met dit artikel van Emerce. De Tweede Kamer stemt morgen over een wetsvoorstel waardoor bezoekers van websites expliciet toestemming gevraagd moet worden voor het plaatsen van cookies. Adverteerders en websitebeheerders zijn tegen deze plannen. Als belangrijk argument noemen zij dat de wet onuitvoerbaar is. Gebruikers zouden een grote stroom pop-ups moeten wegklikken iedere keer dat ze een website bezoeken. Dit is echter een verkeerde voorstelling van zaken. Je hoeft een terugkerende gebruiker niet opnieuw om toestemming te vragen om cookies te plaatsen. Die toestemming kun je namelijk ook opslaan… in een cookie! De Europese richtlijn (vanwege welke de Nederlandse telecomwet moet worden aangepast) maakt namelijk een uitzondering voor cookies die technisch gezien noodzakelijk zijn voor het inrichten van een webgebaseerde dienst. Voor dergelijke cookies hoeft geen expliciete toestemming gevraagd te worden. Een voorbeeld van zo’n cookie is een sessiecookie die gebruikt wordt om je boodschappen in het winkelmandje van een webwinkel bij te houden. Deze uitzondering geldt ook voor een cookie waarin staat of de gebruiker cookies voor deze website al dan niet accepteert.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Als je een braaf magazine vol bodywarmers, neustrimmers en tips over gevarendriehoeken en reflecterende hesjes automatisch aan alle ANWB-abonnees verstrekt, heb je een aardige oplage. Kampioen is zo’n magazine. 3,5 miljoen exemplaren vliegen momenteel 11 keer per jaar door de Hollandse brievenbussen. Lifestyleblad Villa d’Arte, dat ‘gratis’ verstrekt wordt aan eurocardhouders tussen de 25 en 50 jaar oud, heeft momenteel twee keer meer ’totaal betaalde gerichte oplage’ dan de Volkskrant, aldus de cijfers van HOI, Instituut voor Media Auditing (hier via Villamedia.nl). Het verschil is: De genoemde publieksbladen maken gebruik van een dienst waar consumenten een blaadje bij krijgen. Wat zegt dat nou over het aantal geïnteresseerde lezers?
Actieve verkoop van advertenties in de tijdschriften- en krantenbranche doet men nog altijd graag door te schermen met oplagecijfers. Het marketing- en salesteam doet in een kringetje een yell als er weer een spread is verkocht. Niet verwonderlijk. Bij de ANWB Media vragen ze voor een pagina fullcolour in Kampioen een slordige € 50.852.
Heeft iemand wel eens onderzoek gedaan naar het aantal ANWB-leden dat de adreswikkel om de Kampioen laat zitten en het hele pakket in de kliko smijt? Waarom zou je als adverteerder nog vijftig mille neerleggen voor een pagina in een blad dat weliswaar “veel” verschijnt, maar misschien veel minder gelezen wordt? Over tien à twintig jaar bestelt een enkele invalide alleenstaande senior ongetwijfeld nog een elektrische scooter of zitbad uit de Kampioen, maar al die reisorganisaties die adverteren – compleet met waardecoupons, antwoordkaarten en formulieren – zijn dan wijzer. Uitgaven als Kampioen zullen blijven bestaan, maar hebben eenzelfde functie als een flyer die ongezien uitgedeeld wordt in een gemiddelde winkelstraat. Oplage? Veel. Bereik? Dat weet God alleen (Hoe anders dan met online advertenties, dit terzijde).
Vertweehonderdvoudigd
Met de oplage van de glossy Villa d’Arte, dat in het eerste kwartaal van 2009 op 476.883 zit, is het een ander verhaal. Dit blad verscheen tot 2004 ‘gewoon’ als blad via Argo Media Groep (waartoe ook bijvoorbeeld OOR en Jazz behoren) waar je je op kon abonneren en los kon kopen. Sinds een deal met Eurocard in 2004 wordt het tweemaandelijkse blad met honderdduizenden tegelijk verspreid. En dat komt dan in de cijfers van het HOI onder ‘Totaal betaalde gerichte oplage’ te staan. (Hieronder worden volgens het HOI verstaan “de aantallen reguliere abonnementen die worden geleverd tegen een tarief dat gelijk is aan, of hoger ligt dan 50% van de standaard abonnementsprijs“).Ter verduidelijking: in het vierde kwartaal van 2008 had Villa d’Arte 2.174 staan onder datzelfde kopje. Dus in het eerste kwartaal van 2009 is dat aantal volgens deze theorie vertweehonderdvoudigd? Kan weer op de factsheet. Maar in het eerste kwartaal van stond de teller nog op 506.792. Hé, en in het derde kwartaal van 2007 weer 3.247? De cijferaar bij Argo maakt er een dolle boel van.
Google Ads van Dela die verschijnen bij Telegraaf-berichten over afrekeningen in het criminele milieu. Reclame voor kinderopvang naast nieuws over de gruwelijke Crèchemoord in België. Overkomt ons allemaal als je de Adblocker niet aan hebt. Google Ads oordeelt niet over goed en kwaad en zoekt gewoon naar termen die matchen met de advertentie.
Maar deze vond ik toch het leukst. In een oude kwaaie tirade op Het Vrije Volk tegen GroenLinkser Mariko Peters waar ik per toeval op stuitte, zag ik advertenties voor respectievelijk de landmacht en GroenLinks. Snel printscreen maken. Bij een volgend bezoek staan er weer reclames van het kaliber Ontmoet je Russische Bruid en Voordeligste Wisselkoers.
Vooral leuk vanwege de dappere, maar helaas gelogen ondertitel van het paranoïde boze blogje. ‘100% vrij van overheidssubsidie en andere overheidsinvloed.’
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
““Ik snap niet dat een paar arrogante mensen in het buitenland mogen bepalen of mijn webshop wel of geen succes mag worden.“
Aldus Frans van Hintum uit Helmond, uitbater van de website DeSlimmeSigaret.nl. Van Hintum spande een kort geding aan tegen Google omdat de zoekgigant geen advertenties accepteert van een website die handelt in (“slimme, elektronische”) sigaretten.
Google is tegen een heleboel dingen: van pornografie tot en met alcohol, illegale drugs en medicijnen, gokken en veel meer. Google is eigenlijk een oude puritein met advertentieregels die bijna net zo bekrompen zijn als de beginselen van Streng Gereformeerden. Gij zult niet roken! Gij zult géén drugs gebruiken! Gij zult géén porno verspreiden! Eigenlijk zou Google ook tegen advertenties voor ziektepolissen en vaccinaties moeten zijn. Zoekexpert Henk van Ess beschreef overigens hoe hypocriet Google is door zijn eigen huisregels niet na te leven. Hoogste tijd dus voor het invoeren van een nieuwe advertentierichtlijn door Google: Gij zult niet schijnheilig zijn!