Adrillen

De eerste maandag van november is een belangrijke dag voor het Oldambt. Dan wordt in Winschoten een groot feest gevierd: Adrillen, de grootste Allerheiligenmarkt van ons land. Mijn verlangen naar Adrillen begon in de tweede klas van de middelbare school. Op een maandagochtend kwam de conrector de klas binnen om ons te waarschuwen: tijdens de middagpauze moesten we op het schoolplein blijven, we mochten er niet even tussenuit piepen om naar de Adrillen te gaan. Nee, we kregen geen vrij, op het gemeentehuis hadden ze het zo besloten. Adrillen, dat was geen feest voor jongelui. Ik had nog nooit van Adrillen gehoord, ik woonde nog maar net in Winschoten, maar het kon niet anders of het moest iets bijzonders zijn. Niemand kon mij op het schoolplein uitleggen wat het woord precies betekende. Ik probeerde het woord Allerheiligenmarkt een paar keer achter elkaar uit te spreken, en ook al struikelde mijn tong na drie keer, tot Adrillen verhaspelde ik het woord niet.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.