Spotlight: Wendy McNeill; accordeons zijn hip!

Elke vrijdag laat GeenCommentaar haar licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Waarschijnlijk zegt de naam Wendy McNeill je niets. Deze oorspronkelijk uit Canada afkomstige singer-songwriter heeft over de jaren heen echter een aantal zeer interessante en uiterst onconventionele albums afgeleverd. Tijdens haar tournee door Europa, als voorprogramma van Ane Brun, maakte ze op veel bezoekers indruk met haar “art noir muziek”. Bij McNeill word de gitaar vaak ingeruild voor een accordeon, zonder dat de muziek achterhaald klinkt.

Wendy McNeill valt meteen al op door het gebruik van haar accordeon, hoewel ze de gitaar ook vaak genoeg ter hand neemt voor mensen die zich hier zorgen om maken. Het is gemakkelijk om te denken dat ze haar accordeon gebruikt als een gimmick, maar met die gedachte doe je haar muziek geen recht. Ze weet een uniek, modern -maar zeer duister- geluid neer te zetten dat op geen enkel moment aan Kees, Piet of Jan “met zijn accordeon” doet denken. Aan wie dan wel? Bijvoorbeeld PJ Harvey die besluit voortaan enkel accordeons te gebruiken. Sterke voorbeelden hiervan zijn de nummers ‘Such a Common Bird’, ‘Black Angus’ en het in het bovenstaande youtube filmpje getoonde ‘Restless’.

“A drifter set in motion
This tale of love and devotion
Reluctant locomotion so wild”

Op haar albums weet ze de balans tussen nummers met accordeon en gitaar goed te behouden. De meer normale rock nummers, zoals ‘Julien’, zorgen ervoor dat haar albums vlot blijven klinken en niet vervallen tot teveel misère. Dat laatste sentiment voert namelijk de boventoon bij de “accordeon-nummers”, wat overigens niet wil zeggen dat haar andere muziek positief en opgewekt is. Hoewel sommige nummers lekkere uptempo rock zijn, spreekt uit de teksten een verwrongen ‘art noir’ wereldbeeld.

(Julien)

Folk Noir

McNeill beschrijft haar muziek zelf als Folk Noir. Ik heb toch meer moeite om haar goed te categoriseren, want de muziek is naar mijn mening meer Noir dan Folk. Haar stijl doet mij aan veel andere artiesten denken, van de eerder genoemde Ane Brun en PJ Harvey tot het latere werk van Miranda Sex Garden. Haar muziek bevind zich in een schermerzone; een bizarre combinatie van een Parijse straatmuzikant, alternatieve rockchick en componist voor een artistiek danstheater. Folk Noir zou ik het zelf niet noemen, zeker niet gezien de politieke lading die daar vaak bij komt kijken, welke geheel afwezig is in McNeill’s muziek.

Haar teksten zijn al even moeilijk te beschrijven. Zoals in ‘The Sparrow’, een onnavolgbaar duister verhaal van een vrouw die zichzelf staande probeert te houden in de prostitutie denk ik: alsof ze het plot van een artistieke franse film, met net iets teveel bloot, beschrijft. Over het algemeen laat ze een zeer negatief zelfbeeld doorschemeren in haar teksten.

“Now in the care of a kind brothel Madame
Grandma Gassion did the best that she could
This upbringing had not made me sentimental
When a boy signalled a girl
I figured she should”

(The Sparrow)

McNeill’s jeugd heeft waarschijnlijk een grote invloed gehad op haar muziekstijl. Een sterke voorkeur voor depressieve muziek in haar jonge jaren gecombineerd met een dansopleiding maakten haar muzikale keuzes misschien wel onvermijdelijk. In die tijd maken bands zoals Sisters of Mercy, Siouxie and the Banshees, maar ook de Velvet Underground een grote indruk op haar. Hoewel de link op muzikaal vlak misschien niet direct te leggen is, is het algehele gevoel waar je mee achterblijft na het beluisteren van haar muziek wel duidelijk geïnspireerd door deze bands.

Samenwerking met Ane Brun

Wendy McNeill’s -zij het nog bescheiden- bekendheid is waarschijnlijk voor een groot deel te danken aan Ane Brun. Deze Noorse zangeres heeft McNeill niet alleen de mogelijkheid gegeven om als support-act door heel Europa te touren, maar heeft ook een van McNeill’s nummers opnieuw opgenomen. Op Ane Brun’s album ‘duets’ staat een heropname van McNeill’s ‘Such a Common Bird’, zoals de naam van de CD al aangeeft een duet. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Ane Brun eigenlijk amper meezingt. Het lijkt er dan ook meer op dat ze de gelegenheid heeft aangegrepen om haar vriendin een extra zetje in de rug te geven.

“I am a lone wolf
A beauty and a beast
Both hunter and hunted
Soft tongue and sharp teeth”

De muziek van Wendy McNeill is via haar website te bestellen. Deze lijkt echter op het moment van schrijven niet beschikbaar te zijn; www.wendymcneill.com.