Vaste Gasten Archives - Pagina 88 van 91

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.

Volentekriebels | Club Trouw

14 januari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - De gemeente Amsterdam heeft vijf horecagelegenheden aangewezen die 24 uur per dag geopend mogen zijn. Onder hen Club Trouw. Dat is een slechte zaak.

Amsterdam is al sinds het einde van de Gouden Eeuw niet meer de metropool die het denkt te zijn, maar dankzij een nieuwe wet op verruimde openingstijden komt onze hoofdstad een tikkeltje dichter bij Berlijn te staan. Vijf horecagelegenheden mogen 24 uur per dag open blijven en dat is wel zo fijn, want tot nu toe verveelde ik me altijd dood om half zeven ’s ochtends. Club Trouw is een van de gelukkigen.

Trouw is gevestigd in het oude gebouw van de gelijknamige krant. De programmering is veelgeprezen en vooruitstrevend. Vooral de techno-avonden zijn baanbrekend. Op die avonden staat de zaal vol kleurrijk uitgedoste mooie mensen die hun handen boven hun hoofd op en neer bewegen alsof ze aan het volleyballen zijn, maar dan zonder bal en op een eeuwigdurend repeat. Dat alles op het bezwerende ritme van drums en bassen die stampen als de drukpersen die er ooit overuren draaiden. Het klinkt vrij curieus, maar geloof me, het is erg leuk.

In een interview met nrc.next van afgelopen dinsdag vertelt mede-oprichter en creatief directeur Olaf Boswijk over zijn club. ‘Ik zou Trouw willen zien als een plek waar mensen […] zich kunnen gedragen zoals ze willen,’ zegt hij. Boswijk wil het liefst excentrieke bezoekers in zijn club. Als voorbeeld noemt hij travestieten, homo’s en lilliputters. Dat zijn achtereenvolgens mannen die zich als vrouw verkleden, mannen die niet kunnen voetballen en mensen met een groeistoornis. Ik zou dat niet excentriek willen noemen, maar het is fijn dat iedereen welkom is in Trouw.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Bezigheidstherapie

11 januari 2013 , 15:30 , door Klokwerk

COLUMN - Waarin Klokwerk zich midden in crisistijd durft af te vragen of we niet beter af zouden zijn als we minder gingen werken.

Grote projecten lopen altijd uit de hand. Altijd kosten ze meer dan vooraf werd verteld, en altijd leveren ze minder op. Dat is eigenlijk de standaard in de bouw en in de ICT-wereld.

Een instantie die een groot ICT-bedrijf inhuurt, mag vooraf maar beter goed bedenken wat het wil en wat de middelen mogen zijn. Aan de kennis daarvan ontbreekt het helaas nogal eens. Dit soort bedrijven zijn dan ook groot geworden doordat babyboomers aan de top zich graag door een jonge ICT-knul naar een financiële bloedarmoede lieten adviseren. Een vage opdrachtomschrijving was voor deze knullen een vette vis.

Nu zitten we echter in zwaar weer en wordt overal de broekriem aangehaald. En waar worden de grootste klappen gevoeld? Juist. Bij bouw- en ICT-projecten.

Wat te doen? Capgemini kijkt eens naar zijn eigen organisatie en concludeert dat de jonge knullen van toen inmiddels al aardig op leeftijd gekomen en dat hun salaris met hun leeftijd is meegegroeid. Het stelt dus voor om de salarissen aan de top af te romen, om met dezelfde hoeveelheid mensen door te kunnen gaan.

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Wat is er mis met demotie?

9 januari 2013 , 15:30 , door Paul Teule

COLUMN - Demotie van oudere werknemers zou mogelijk moeten zijn. In andere landen gebeurt het al.

Deze week stak de term ‘demotie’ weer de kop op. Capgemini wil dat oudere werknemers tot wel 10 procent van hun salaris inleveren. Hun loon zou hun marktwaarde ontgroeid zijn, en jong talent zou er te bekaaid vanaf komen. Capgemini is niet de enige, veel andere werkgevers spelen met het idee. In steeds meer CAO’s worden afspraken over de mogelijkheid van salarisverlaging gemaakt.

Vakbonden zijn boos, omdat de ‘oudere werknemer zou worden vernietigd’, en omdat de top van Capgemini zelf niet wil inleveren. Dat laatste lijkt me terecht, maar dat eerste niet. Het is toch eigenlijk bizar dat we in Nederland niet al lang korte metten hebben gemaakt met die rare automatische periodieke salarisverhoging, en dat lonen maar een kant uit lijken te kunnen: omhoog. Waarom kunnen de lonen niet meebewegen met de conjunctuur? En wat is er mis met op latere leeftijd een stapje terug – of beter: opzij – zetten?

Hoogleraar arbeidsverhoudingen Paul de Beer zei het mooi in het AD van dinsdag: als je de lonen ‘mee laat ademen’ met de conjunctuur, stabiliseer je de werkgelegenheid. ‘Als iedereen in een bedrijf bijvoorbeeld 10 procent van het loon inlevert, heeft dat hetzelfde effect als ontslag van één op tien.’ In feite is dit ook wat Capgemini zegt: de conjunctuur zit tegen, en vooral de marktwaarde van oudere werknemers is gedaald, dus kun je ook niet aan je salaris blijven vasthouden. Logisch toch?

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Bram Moszkowicz

8 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Bram Moszkowicz wil het nog niet beseffen, maar hij gelooft zelf niet meer in zijn eigen woorden. Zijn woorden klinken zoals we van hem gewend zijn, maar zijn lichaam verraadt hem, zoals we konden zijn toen hij in vijf jaar later tegenover Jeroen Pauw zat.

Bram Moszkowicz. Hij heeft het zelf nog niet door, maar hij valt uit elkaar. Desintegreert. Je ziet het gebeuren. Hij zit tegenover Jeroen Pauw. In het tv-programma ‘Vijf jaar later’. Hij is magerder geworden. Het is weg, die pafferige arrogantie. Hij doet nog wel z’n best om de schijn op te houden. Om net zo arrogant te doen als altijd. Om even eloquent, deftig en met overdreven zorg te formuleren.

Hij vertrouwt nog steeds op alles waarop hij al die jaren kon vertrouwen. Zijn vermogen om overal onderuit te komen, om overal tussendoor te glippen, om zich met superieure retoriek overal uit te lullen, hij vertrouwt op zijn intellect en zijn fluwelen tong. Maar zijn lichaamstaal vertoont barstjes, het lichaam hapert. Als een verouderde robot waarvan een paar draadjes los zitten. Hij knippert heel veel met zijn ogen, zijn mond maakt vreemde samentrekkingen, alsof hij een nooit kleiner wordend zuurtje in zijn mond laat ronddwalen. Je ziet slapeloze nachten en je voelt het soort verborgen radeloosheid van iemand die niet wil beseffen wat hem overkomt.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | De sportschool

7 januari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Mooie meisjes vind je wel in de sportschool, maar niet in de trein. Dus combineren die handel: op de hometrainer naar Bordeaux.

In de trein zit ik het liefst naast niemand, maar als er dan iemand naast me moet zitten, dan bij voorkeur een mooi, slank meisje. Toen ik voor de kerstdagen naar mijn ouders toog, had ik minder geluk. Ik kreeg gezelschap van 130 kilo rins ruikend onverzadigd vet in de vorm van een kaalgeplukte pandabeer, dat in de loop van de reis een pak chocoladekoekjes en een bus Pringles naar binnen schrokte, daarbij geluiden voortbrengend die ik niet had kunnen plaatsen als ik niet gezien had waar ze vandaan kwamen. Ik dacht, zeg vetklep, zou je niet eens wat vaker naar de sportschool gaan, in plaats van hier met je dikke paddenlijf mijn reistijd vol te smakken?

Dat zei ik natuurlijk niet hardop. Dat mag niet in een stiltecoupé.

Afgelopen week leek het alsof de panda mijn advies toch had gehoord, en ze had haar vrienden meegenomen. Mijn sportschool was afgeladen vol en het gemiddelde gewicht lag zeker tien kilo hoger dan normaal. Het was de jaarlijkse invasie van de goede voornemensmensen.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek kwartier | Rutte op rozen

4 januari 2013 , 15:30 , door Klokwerk

COLUMN - Waarin Klokwerk in het koffiedik van 2013 kijkt en de voorspelling aandurft dat dit kabinet nog wel even zal blijven zitten.

Dat 2013 een roerig politiek jaar zal worden lijkt wel vast te staan. Voor het kabinet gaat het nu pas echt beginnen. Op de agenda staan bijzonder forse maatregelen: voor de huizenmarkt, in de sociale zekerheid en in de zorg. Ondertussen is het regeerakkoord over de inhoud en uitvoering van die maatregelen nog uiterst vaag. Bovendien hebben we al gezien dat zelfs die vage voornemens niet in beton gegoten zijn. Drie zaken die garant lijken te staan voor heel wat politiek geweld.

Ondertussen roepen vele boze tongen dat zo’n coalitie niet stabiel kan zijn. En een mooie start had dit kabinet dan ook niet. PvdA en VVD kelderen in de peilingen, en met name Rutte heeft zich in een lastige positie gemanoeuvreerd. Voor de verkiezingen heeft hij de zelfverklaarde hardwerkende Nederlander immers duizend euro belastingverlaging beloofd. Dat doet het natuurlijk leuk tot het stembusmoment. Maar eens komt het moment van de waarheid. Zelfs met de VVD aan het roer.

Dit heeft de mooiweerpartij inmiddels gemerkt. Met het vrijkomen van het regeerakkoord werd rechts Nederland ernstig verstoord tijdens het vingerlikken. Het was een harde schok te beseffen dat de rekening van de crisis niet enkel naar de onderkant van de samenleving kan gaan.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | 2013

3 januari 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Voorspellingen voor 2013 zijn makkelijk te maken. Het zal ons precies hetzelfde vergaan als in 2012.

We kunnen wel weer lekker gaan zeuren met z’n allen dat de oliebollen te taai waren, de champagne kut was, het feest te duur en de kleren te lelijk. Of dat het veel te hard regende. Maar er is in ieder geval één iemand écht knallend het jaar uitgegaan. Op het moment dat ik net klaar was met het meebrullen van de Bohemian Rhapsody en de champagne ontkurkte, op dat moment timmerde Rafaël van der Vaart zo hard op het zdf-gezicht van zijn Sylvie, dat zij waarschijnlijk met net zoveel hoofdpijn wakker werd als ik, op 1 januari.

Sylvie had ook een klein katertje, en besloot die weg te spoelen met een stapel scheidingspapieren. Telegraaflezend Nederland, Der Bildlezend Duitsland én The Sunlezend Engeland stonden op z’n kop. Dat zegt mij maar één ding, 2013 wordt niks anders dan 2012.

2013 wordt gewoon weer een jaar waarin Ajax op de laatste speeldag kampioen wordt door een aantal goals van Siem de Jong. We worden weer geen Europees kampioen voetbal, al is er dan ook geen EK om dat te bewerkstelligen. Messi breekt weer een record of honderd, waarmee hij ook het record van de meeste records verbreken verbreekt. Nummer 101. Advocaat gaat stampvoetend weg bij PSV en Melvin Platje gaat naar Real Madrid.

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Loterij

2 januari 2013 , 15:30 , door Paul Teule

COLUMN - Weer de loterij niet gewonnen? Geeft niks, het gaat om de voorpret.

Men zegt: de loterij is niets meer dan een belasting op mensen die slecht zijn in wiskunde. Wie naar de winkansen kijkt, kan niet anders dan dit beamen. Van elke euro die er in de Staatsloterij in gaat, komt er na belasting net iets meer dan 60% uit, (p. 50 en verder, pdf alert) en gaat er 25% naar de schatkist. De kans dat je bij de Staatsloterij ‘wint’ (vaak een paar knaken of een tientje) is weliswaar 50%, maar de kans dat je een groot bedrag binnenhaalt, is miniem. De kans op 10.000 euro is 1 op 98.000, de kans op 25.000 euro of 100.000 euro is nog eens vijf keer zo klein. En die geluksvogel die ergens in Groningen zijn of haar lot kocht voor de Oudejaarstrekking van eergisteren en 30 miljoen opstreek, had een kans van 1 op 4,9 miljoen – een mens wordt tien keer vaker door de bliksem getroffen. En dan keert de Staatsloterij nog relatief veel uit.

Maar eigenlijk is een loterij vooral een belasting op mensen die slecht zijn in het voorspellen van hun eigen geluk.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Marokkanen

1 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

Waarin Max Molovich naar Buitenhof kijkt en Jelle Brandt Corstius zijn progressieve veren ziet afschudden, wat hij de avond ervoor ook bij Theo Maassen zag gebeuren.

Jelle Brandt Corstius is in z’n gezicht gespuugd door een Marokkaan die achterop een spookrijdende scooter zat. Tenminste, hij vermoedt dat ie Marokkaans was. Hij heeft het hem niet kunnen vragen. Zoals Jelle Brandt Corstius het zelf ongeveer zei: “Het zou ook een Algerijn geweest kunnen zijn. Als ze er Nederlands uit hadden gezien, dan had ik het Nederlanders genoemd, terwijl het Finnen hadden kunnen zijn.”

Dat klonk wat hypocriet. De kans dat je in Nederland in je gezicht wordt gespuugd door een jongen die er als een Nederlander uitziet, maar een Fin blijkt te zijn, leek mij aanzienlijk kleiner dan in je gezicht gespuugd te worden door een jongen die er als een Marokkaan uitziet, maar een Algerijn blijkt te zijn.

Ik houd het er maar op dat JBC de situatie wilde schetsen. Ik ben zelf ook wel eens het slachtoffer geweest van een dergelijk, tamelijk vernederend straatritueeltje. Uw nederige dienaar van het geschreven woord werd, terwijl hij midden in de nacht in zwaar beschonken toestand van de Melkweg naar huis liep, door twee leden van een vijftal jongens van Algerijnse of Marokkaanse komaf, gevraagd om een sigaret. Die ik gaf. Terwijl ik even later een van hen van vuur voorzag, voelde ik wat warms tegen mijn been. Stond de ander tegen me aan te pissen. Een verontwaardigd ‘nou ja’ was alles wat ik kon uitbrengen. Zijn vriend begon vrolijk mee te doen. De rest stond met plaatsvervangende schaamte toe te kijken, maar greep niet in. Ik liet het maar begaan. Pas de volgende dag toen ik mijn natte broek op mijn stoel zag liggen, besefte ik ten volle wat mij was overkomen en was ik eerlijk gezegd blij dat ik dusdanig bezopen was dat het mij allemaal niet zo heel veel interesseerde.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Kankermongool

31 december 2012 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Scheldwoorden zijn net als alles in onze taal aan verandering onderhevig. Maar kanker als scheldwoord gaat nog altijd te ver.

Een paar dagen geleden kwam ik bijna in botsing met twee jongens op een scooter. Na het bijna-ongeluk riepen ze dat ik een vuile kankermongool was. Ik was het daar niet mee eens. Dat ‘vuile’ was nog niet eens zo gek bedacht. Ik had me weliswaar net gedoucht, maar de witte accenten op mijn winterjas zijn altijd wat smoezelig, dus ze hadden een punt. Maar ‘kankermongool’? Ik stel mij voor dat ze daarmee bedoelden dat ik behept was met zowel het syndroom van Down als met de ziekte kanker. Dat laatste is mij niet bekend, maar het zou natuurlijk kunnen. De scooterjongens leken me echter te jong om al een opleiding tot oncoloog te hebben afgerond. Het syndroom van Down tot slot, daar ben ik zeker van, heb ik niet. Als die twee medisch werkelijk zo goed onderlegd waren, dan hadden ze dat kunnen zien.

Die jochies bedoelden uiteraard niet letterlijk wat ze riepen. Ze vonden het vervelend dat ze uit moesten wijken, schrokken er misschien zelfs een beetje van, en scholden mij in een reflex uit. Dat gebeurt wel vaker als je door Amsterdam fietst. Ik haalde mijn schouders op en fietste verder.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Ellen, John Travolta & Olivia Newton John

29 december 2012 , 17:30 , door Max Molovich

COLUMN - Waarin Max Molovich tijdens het zappen blijft steken bij Ellen en daar John Travolta en Olivia Newton John ziet zitten. Vooral John Travolta jaagt hem angst aan.

Ik keek naar Ellen. U weet wel, de talkshow rond de hoogblonde, lesbische troonopvolger van Oprah Winfrey. Olivia Newton John en John Travolta waren te gast. Met name John Travolta ziet er angstaanjagend uit. Als een levende paspop. Zijn gezicht lijkt van plastic. Bevroren in een vreemde grimas. Alsof hij gevangen zit in een lichaam dat niet van hem is. Alsof hij eruit wil, maar niet weet hoe. Alsof een Chinese robotfabrikant een John Travolta-robot heeft gemaakt, maar slechts een bibberende VHS-kopie van Grease tot z’n beschikking had om het model op te baseren, waardoor John Travolta nu spleetoogjes, iets te hoge jukbeenderen en een hip sikje heeft.

John Travolta zingt en danst tegenwoordig trouwens ook als een slechte imitatie van John Travolta. Hij heeft een plaatje opgenomen. Met Olivia Newton John dus. Daar is een singel uit voortgekomen. I think you might like it, heet het. I think you don’t wanna see this, had het beter geheten. Je kunt je niet voorstellen hoe huiveringwekkend het resultaat is. De hel, dat zijn John Travolta en Olivia Newton John die anno 2012 een kerstliedje zingen. Het kindeke Jezus is geboren en vervolgens gestorven om onze zonden op zich te nemen. Maar als je dit ziet, dan weet je dat het allemaal voor niks is geweest. Het heeft geen zin gehad, de wereld is voorgoed reddeloos verloren.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Een globaal nivelleringsfeestje

28 december 2012 , 15:30 , door Klokwerk

COLUMN - In het Politiek Kwartier van vandaag verwondert Klokwerk zich over onze moraal als het gaat om ontwikkelingshulp.

Vorige week haalde Serious Request ruim 12 miljoen euro op. Dat is mooi. Helaas besloot het nieuwe kabinet dit jaar echter de ontwikkelingshulp met meer dan het achtvoudige van dit bedrag te korten. We hebben het geld hier namelijk zelf hard nodig. Daarbij komt dat geld toch altijd bij de verkeerde mensen terecht. En bovendien heeft het allemaal geen effect. Bewijs: Afrika is nog steeds arm.

Allemaal idiote excuses natuurlijk. En makkelijk te weerleggen bovendien. We hebben het geld zeker niet meer nodig dan een derde wereldland. 0,7% Van wat we verdienen is echt niet zoveel gevraagd. En dat het geld verkeerd besteed zou worden zou hooguit een argument zijn het beter te beleggen, niet te stoppen. En dat we er nog niet in geslaagd zijn om van Afrika een heilstaat te maken betekent uiteraard niet dat het waardeloos was één mens in te enten tegen een ziekte of van een opleiding te voorzien.

Maar zijn deze Wildersiaanse drogredeneringen echt de reden dat ontwikkelingshulp niet zo populair meer is? Of zit er meer achter?

In Trouw verscheen afgelopen week een cynisch stuk over Serious Request. Cultuurhistorici analyseerden de happening als was het een ziekte. We zouden geven om ons geweten te sussen, vanwege de sociale druk, of uit betweterij. Of wellicht gewoon omdat we er een feestje voor terugkrijgen.

Vorige Volgende

serie

Vaste Gasten