De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Klarinettist Martin Fröst, momenteel ‘artist in residence’ bij het Concertgebouworkest, virtuoost hier met Armando’s Rhumba van Chick Corea (1941 – 2021).
Een door Chick Corea gespeelde versie is hier te zien en te beluisteren.
Ik weet niet of mijn associatie met garden cities (tuindorpen) per se terecht is, maar de muziek van indiepopband Garden City Movement op hun album Apollonia past er wat mij betreft goed bij: gezapig, loom, maar eigenlijk ook wel relaxed.
Die oude ‘workin’man blues’ is al lang ingehaald door die van de ‘woman’.
U ziet en hoort Valerie June bergeleid door Amoeba en trompettist Lőrinc Barabás.
Zo’n 90 procent van de geluiden die je hoort op het album Choral Feeling van Oceanic zijn stemmen, hoewel vaak niet meer als zodanig herkenbaar, wat ertoe leidt dat je tijdens het luisteren bij elk instrument of beat of melodie probeert te ontdekken of het een stem is of niet. Oceanic is gefascineerd door stemmen en zang: “Als je op een synth een C indrukt is het altijd een C. Daarvoor koop je zo’n ding natuurlijk ook. Maar een stem heeft altijd een vibrato, hij zwerft om een toon heen. Als je dat omlaag pitcht tot een bas krijg je een onzuivere toon. Het wordt nooit strak. Het is allemaal menselijk.”
Een heel lekkere cover. Macy Gray vetolkt ‘Creep’ van Radiohead.
Typisch voorbeeld van een heerlijk nummer, met eigenlijk een verschrikkelijke tekst. Gebeurt me wel vaker: de muziek is het eerste wat me opvalt, dat lekkere sensuele ritme, achter die heerlijk strakke bas en drums, dat mooi vette orgel, die fantastische, toch wat bluesy rauwe stem van Macy Gray.
De tekst luister ik amper naar en dan blijkt achter dat fraai geluid een toch wat akelig liefdesliedje schuil te gaan.
Morgen gaat Extinction Rebellion demonstreren tegen de enorme fosssiele subsidies van onze overheid door de A12 tussen het Ministerie van Economische Zaken en de Tweede Kamer te blokkeren. Afgelopen week kreeg de demonstratie er een doel bij: opkomen voor demonstratievrijheid, toen het OM besloot acht zeven XR-activisten te arresteren, zuiver omdat ze opriepen tot een protest.
De rationale van de overheid – het blokkeren van een snelweg is strafbaar, dus dit is opruiing en daarmee verboden – kan misschien redelijk klinken, maar is het niet. Amnesty International en het Europees Hof voor de Rechten van de mens zijn het daar alvast mee oneens.
Ikonika (aka Sara Abdel-Hamid) was zo’n tien jaar terug een van de eerste en weinige vrouwen in de dubstep-scene. Niet helemaal mijn genre maar dit nummer van haar EP I make lists uit 2012 is – *schraapt keel* – wel fijn.
Slagmann is Slagwerk Den Haag samen met technoproducer Talismann. Voor de serie ‘Inviting the Producer’ nodigde Slagwerk Den Haag elektronische muziekartiesten uit om “het analoge instrumentarium van de groep te verkennen als geluidsbank.” Een van de resultaten is het album KRYSALIS (2019). Voor de artiesten zelf was het een “ritualistic experience”, en dat hoor je ook.
Is dit een cliché of is het dat niet? Daar kunt u hier onder in de reactievelden met elkaar van gedachten over wisselen.
Lachen met dank aan Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Zie ook hun gezamenlijke website.
Gisteren zagen we heel het gezin La Berge Dramm op de bühne van Closing Time, vandaag alleen de dochter in de spotlights.
Diamanda La Berge Dramm speelt hier het door Gart Knox voor viool gecomponeerde ‘Ten Fingers’. Een fraai combinatie van pizzicato en percussie. Het is een van de acht stukjes uit ‘Violin Spaces’. Elk stukje behandelt een specifieke speeltechniek voor viool.
Het idee is geïnspireerd op het gegeven dat musici niet alleen complete muziekstukken oefenen, maar los daarvan ook verschillende technieken oefenen. Zoals een voetballer zijn baltechniek moet onderhouden, zo onderhoudt een musicus ook zijn/haar technieken.
Fluitste Anne La Berge, gitarist David Dramm en violiste Diamanda La Berge Dramm worden op hun album Modern genetics gepresenteerd als de hedendaagse variant van de familie Von Trapp.
Dat hele zinnetje doet ernstig tekort aan wie en wat ze zijn. Zeker, het zijn moeder, vader en dochter. Hun muzikale samenwerking heeft verder geen enkele gelijkenis met die van de Von Trapps die we uit de film en musical kennen.
Vergrijzen. Een ander woord voor steeds ouder worden. De zekerheid dat we sterfelijk zijn blijft, het geduld er op te moeten wachten wordt meer en meer op de proef gesteld. Je zou zo maar 118 kunnen worden.
Genezing is niet mogelijk. The Cure heeft zich er al bij neergelegd:
We die one after the other
Over and over
One after the other, one after the other
En ja…