De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Een paar jaar terug maakten dirigent Charles Hazlewood en Brett Anderson van Suede een muzikale contemplatie op de dood: Death Songbook.
Met gastzangeres Nadine Shah namen ze een twaalftal Britse meer en minder bekende popklassiekers op, met Hazlewood’s Paraorchestra ter begeleiding.
Zoals Holes van Mercury Rev uit 1999.
Weer eentje in de categorie ‘dit moet je echt eens luisteren János!’. En ja, persoon in kwestie had (weer) gelijk, dit is inderdaad weer zeer de moeite waard om te luisteren. Het gaat om het debuutalbum van Lord Goblin, dus een wiki is er nog niet, maar meer informatie kunnen jullie hier vinden. Deel van de new wave of traditional heavy metal, dan weten jullie vast of het in je straatje past.
Ik heb ooit opgeworpen dat The Killers misschien wel de beste coverband ter wereld zijn. Maar Duran Duran is ook wel een goede troonpretendent, al kan die bogen op een oeuvre aan eigen materiaal dat de moeite van het beluisteren waard is.
Last Grasp is een goth band uit Florida, die om de zoveel maanden een EP of een single uitbrengt. Meer van hen op Bandcamp.
Djiin maakt volgens eigen zeggen “psychedelische stoner rock”, geïnspireerd op progressieve rock uit de jaren ’70, met af en toe wat krautrockinvloeden, doom en de ‘zware’ periode van Black Sabbath.
Goldie Boutilier is een model, DJ en singer-songwriter van Canadese afkomst, die alweer sinds 2011 muziek maakt. Alt-country noemen ze dit geloof ik.
Men neme een gedicht van Edgar Allen Poe, zet daar een beat en een opera-achtige synthmelodie onder, en voilá: je hebt een indringend muzikaal werkstukje.
Sophye Soliveau studeerde harp en koorzang aan het conservatorium, maar stapte over op jazz, rythm & blues en gospel. Ze stamt uit een muzikale familie uit Guadeloupe.
Haar debuutalbum Initiation kwam afgelopen april uit.
‘Papillon’ verwijst natuurlijk naar die beroemde film over een ontsnapping uit een Franse gevangeniskolonie. Ik had eigenlijk gedacht dat het boek waarop de film gebaseerd is veel ouder zou zijn, maar dat stamt uit 1969.
Henri Charrière was een Franse crimineel die – naar eigen zeggen onschuldig – veroordeeld werd voor moord, en in 1934 naar een strafkolonie in Frans Guyana werd gedeporteerd. Hij hoorde daar allerlei verhalen over gewaagde ontsnappingspogingen, die hij in zijn autobiografie ‘Papillon’ als de zijne voorstelt.
Allen Dunn en begeleidingsband The Probes wekken Captain Beefheart weer even tot leven. Voor zover mogelijk natuurlijk, want die (volgens sommigen geniale) mafklapper blijft onnavolgbaar.
Bob Marley schreef ‘Concrete Jungle’ nadat hij vanuit Jamaica naar de Verenigde Staten was geëmigreerd om bij zijn moeder te kunnen zijn.
Het is het eerste lied op de plaat Catch a Fire uit 1973, en beschrijft poëtisch de vervreemding die Marley als zwarte man ervaart in de verstedelijkte omgeving van de VS.
No chains around my feet
but I’m not free
I know I am bound here in captivity
Van glampop tot countryrock: David Sylvain heeft een lange muzikale reis gemaakt. De voormalige zanger van Japan blijft eigenzinnig.
In 2018 zei hij dat hij geen toekomst meer voor zichzelf zag in de kunsten, omdat de meeste mensen niet houden van werkelijke creativiteit. Intussen blijft hij echter wel materiaal uitbrengen en deelnemen aan artistieke projecten.