ACHTERGROND - Wetenschapsfraude is niet alleen een probleem van de geesteswetenschappen, zoals de bèta’s wel eens graag lijken te denken.
Veel bèta’s deden de recente gevallen van wetenschapsfraude af als een probleem van de geesteswetenschappen. ‘Onze’ vakken zijn zo ingekaderd door de empirie en natuurwetten, dat fraude bijna niet mogelijk is, zo redeneren veel van mijn collega’s. Een voorbeeld van een groot fraudegeval uit de natuurkunde werd terzijde geschoven als een interessant freak accident.
Het idee dat fraude makkelijker in de geesteswetenschappen zou plaatsvinden is echter erg naïef! Het wordt gevoed door de notie dat fraude alleen kan plaatsvinden aan de start van de keten, het analyseren van de data en het schrijven van het artikel. Maar fraude kan worden gepleegd in het hele proces: data-aquisitie, schrijven, artikel aanbieden, en refereeing.
Peer review is het systeem dat wetenschappers benaderd worden door journals om het werk van hun collega-wetenschappers, hun peers, te beoordelen. Dit werk is vaak een publicatie die ter plaatsing is aangeboden bij het tijdschrift, maar het kan ook om voorstellen gaan. Vaak vindt peer review ‘single blind‘ plaats. Dat wil zeggen: de referee weet wel de namen van de auteurs, maar de auteurs weten niet wie de referees zijn. Er zijn goede argumenten te geven voor waarom het proces zo is opgezet, maar blind review biedt kansen voor identiteitsfraude. En er zijn wetenschappers die in gat springen, zo blijkt.
Er waren al wat individuele gevallen, zoals de Koreaanse wetenschapper Hyung-In Moon, die zijn eigen papers beoordeelde met behulp van een serie valse identiteiten. De verzonnen peers waren natuurlijk erg onder indruk van Moons werk. Een andere opmerkelijke affaire was het hacken van het computersysteem van Elsevier om de database met e-mail accounts te vervuilen.
Na deze eerdere berichten over individuele wetenschappers die het systeem van peer review probeerden te omzeilen, is er nu voor het eerst aangetoond dat dat een wetenschappelijk tijdschrift slachtoffer is geworden van georganiseerde fraude, gepleegd door een ‘ring‘ van wetenschapsfraudeurs. Het Journal of Vibration and Control (JVC) heeft aangekondigd maar liefst zestig artikelen terug te trekken.
JVC publiceert analytical, computational and experimental studies of vibration phenomena and their control. The scope encompasses all linear and nonlinear vibration phenomena and covers topics such as: vibration and control of structures and machinery, signal analysis, aeroelasticity, neural networks, structural control and acoustics, noise and noise control, waves in solids and fluids and shock waves. De fraude kon dus plaatsvinden ondanks de knalharde betascope van het tijdschrift.
Ik heb er al vaak op gewezen, maar u moet me toestaan dat ik mijn stokpaardje nog eens berijd. Fraude is van alle tijden, en komt in alle vakgebieden voor. We moeten ons hoeden voor ongefundeerde zelfverzekerdheid die leidt tot passiviteit in de aanpak van fraude. Heel belangrijk hierbij zou een discussie over de praktijk van het blind refereeing moeten zijn.
Om maar de knuppel in het hoenderhok te gooien: ik zou er geen moeite mee hebben als de auteurs van een artikel zouden horen dat ik hun referee ben, of dat zelfs mijn referee-rapport met mijn naam zou worden gepubliceerd als bijlage achter de publicatie.
Reacties (8)
Het probleem van het bekend zijn van de naam van de referee is uiteraard dat die dan benaderd kan gaan worden door de gereviewde, en dan soms met mooie of minder mooie “beloften”. Handjeklap is dan wel heel gemakkelijk.
Als je gaat proberen iets te meten en in getallen uit te drukken, dat eigenlijk niet meetbaar is, dan krijg je altijd perverse gevolgen. Vooral in gevallen waarin er veel geld of status gemoeid is met de meetresultaten, is de verleiding groot tot wat ze in de V.S. ‘gaming the system’ noemen.
Dit lachwekkende systeem van peer review en van het tellen van citaties, bestaat slechts bij de gratie van het feit dat niemand iets beters kan bedenken. Blijkbaar is het idee om helemaal niets te kunnen meten nog onverteerbaarder dan de huidige zekerheid dat je vrijwel betekenisloze metingen gebruikt.
Een systeem dat door-en-door verrot is moet je niet laten bestaan. De beste oplossing is om regelmatig het systeem te vervangen door desnoonds een ander slecht systeem. Dan is het speelveld telkens weer even gelijk voor iedereen en duurt het weer even voordat de gaten in het nieuwe systeem ontdekt zijn. Maar dat lukt in de praktijk maar moeilijk omdat de apen bovenop de apenrots daar zijn gekomen dankzij hun behendigheid in omgang met het huidige systeem. Zij hebben de macht om het systeem omver te gooien, maar hebben er geen voordeel bij.
Dat is ook toevallig. De New Yorker: When Teachers Cheat.
Gelukkig staat de peer reviewed climate ‘science’ nog als een huis! Proest.
@4: Weer topicvervuiling aan het aanmaken zodat mensen maar het gaan hebben over je stokpaardje ipv het bericht zelf?
Hoog tijd om de perverse prikkels voor wetenschappers aan te pakken. Het aantal publicaties van een wetenschapper moet niet langer gerelateerd zijn aan zijn inkomen. Misschien moeten wetenschappers die veel publiceren in gezaghebbende tijdschriften wat vaker gecontroleerd worden, zoals ook topsporters ‘out-of-competition’ op doping gecontroleerd worden.
Misschien zijn onbezoldigde amateurwetenschappers betrouwbaarder dan de duurbetaalde professionals,
Er zijn wereldwijd ruim 15 miljoen wetenschappers, die artikelen hebben gepubliceerd.
Een groep van 150 duizend wetenschappers (1%) heeft de afgelopen 16 jaar elk jaar gepubliceerd. Deze kleine groep van ca. 1% domineert de wetenschap met 41% van alle publicaties.
http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0101698
en
http://news.sciencemag.org/scientific-community/2014/07/1-scientific-publishing
1. Achteraf (na voltooien review door referent, en beslissing door editor) bekend maken Is niet ongebruikelijk.
2. Aan de editor en het tijdschrift is wel altijd bekebnd wie reviewden.