Revolutie in Harlem

Harlem is een van de meest beroemde buurten van Amerika, het epicentrum van Afro-Amerikaanse cultuur en politiek. Het is ook een van de armste wijken van New York. Sargasso-correspondent Dimitri Tokmetzis woont er met zijn jonge gezin middenin en doet wekelijks verslag over het razendsnel veranderende leven in de wijk en daarmee over het razendsnel veranderende leven in de Verenigde Staten. Vandaag de vierde aflevering: Ontwaakt! Staakt! Maar eerst een frapuccino…

We hebben socialisme nodig – miljardairs, jullie dagen zijn geteld! Is getekend: Party for Socialism and Liberation. Overal in Harlem hingen de aankondigingen voor de socialistische conferentie aan de lantaarnpalen. In een land waar velen een publiek zorgstelsel als het voorportaal van de socialistische heilstaat beschouwen, zijn dit soort bijeenkomsten niet gebruikelijk.

Op een zaterdagmiddag is het zover. De socialisten vallen nogal uit de toon in dit straatarme en gure deel van Harlem. Linkse meisjes en jongens blijken mooi gekleed, blank, hoogopgeleid.

In de kelder van de jeugdherberg hangen vrijwilligers vlaggen op die Israël oproepen de bezette gebieden te verlaten. Of anders… Een jongen hannest met een onduidelijke statement op karton over Tsjetsjenië.

Er hangt opwinding in de lucht. De woede tegen ‘kapitalistisch tuig’ is nog nooit zo groot geweest. En dat helpt ‘de socialistische zaak’, schreeuwt de eerste spreekster, een muis van een meisje. De leider van de plaatselijke afdeling, die zichzelf niet voorstelt, want iedereen schijnt hem te kennen, loopt in zijn strakke pak naar voren. De revolutie komt eraan, predikt hij rustig. De armen worden armer, de rijken redden zich wel, gezien alle bailouts en bonussen. Het kan niet lang meer duren voordat de armen in verzet komen. Na afloop van zijn speech laat hij de aandacht van de jonge mooie meisjes zich welgevallen. Al snel breekt de groep in tweeën voor verdiepende workshops.

Met de helft, zeven jonge mensen, gaan we ‘het socialisme ontdekken’. Eugene, een zwaarlijvige student, gilt naar de overkant van de ruime, maar dunbevolkte kring dat het toch echt niet kan dat de grote jongens een reddingsboei krijgen toegeworpen terwijl de arbeider zijn hoofd al jaren niet boven water kan houden. Het wordt tijd voor revolutie.

Ady, die aan de overkant zit, knikt gretig. Na dertig jaar strijd gelooft hij er nog steeds in. ‘Verwacht niet meteen resultaten’, houdt hij het jonge gezelschap voor. ‘Ik krijg zelden positieve reacties. Maar bedenk, we passen in een lange traditie van opoffering en volharding. Lenin gaf het ook niet meteen op. Blijf rode dromen dromen.’

We maken een rondje waarin iedereen kan aangeven wat hem trekt in socialisme. Voor de een is het sociale rechtvaardigheid overzees, in het Midden-Oosten of Latijns-Amerika. Voor de ander is het raciale rechtvaardigheid. Een stevig zwart meisje schreeuwt militant dat de zwarten in Amerika nog steeds onderdrukt worden en geen kansen hebben. Haar medestudenten aan de universiteit denken er hetzelfde over, zegt ze. Een ander hoopt op de ineenstorting van het kapitalistische systeem. Yeah right. Het verschil tussen rode dromen en rode waanbeelden wordt snel duidelijk.

Eindelijk is het pauze. Een aantal socialisten slentert de wijk in. Op zoek naar de Starbucks, die in deze arme buurt ontbreekt.