Wat voorafging: Dian is meegevoerd door een securitymedewerker. Op een tafel in een felverlichte ruimte wordt zij door presentator Carlo aan een rectaal onderzoek onderworpen terwijl in een ruimte verderop een audiovisuele Armageddon losbreekt. Kandidaat Monica hangt naakt aan een groot RTL-logo dat aan een ketting hangt en naar beneden zakt. De tv-kok danst naakt in een décor van keukenblokken, stroboscopen en zaagmachines.
Tientallen camera’s worden opgesteld in een cirkel om de tafel heen. Hun inzoomende lenzen zijn begerig als penissen, vijandig als pistolen en hongerig als monden. Ik had het niet kunnen bedenken, toen ik me opgaf voor de show. Kijkers kunnen vanuit elke hoek een blik werpen op mijn iele, bleke naakte lichaam. Carlo tikt met zijn vinger op mijn knie en zegt door de rondzingende microfoon: ‘Draai je es om, mop. Op je buik! Billetjes omhoog, jajaja, lieve mensen!’ Ruw draait een crewlid mijn lichaam om. Ik zie hoe Carlo links van me een beetje glijmiddel uit een tube knijpt en op zijn vinger smeert. De vinger gaat in de richting van mijn bilnaad. ‘We zullen zien hoe goed Cleanema werkt!’ roept Carlo. Dan weer de mechanische jingle van Cleanema door de speakers: ‘Cleanema, voor een ontlasting zonder kleurtjes en geurtjes!’
De ijskoude katheter met camera schuift met een hoge snelheid mijn anus in. Mijn oren beginnen te suizen. De opgestelde camera’s spieden als voyeurs, maar de katheter is brutaler; die doet verslag van mijn binnenkant. Alle beelden worden doorgelust naar de rest van de wereld.
Middels roze getallen op een groot videoscherm wordt afgeteld. Audio van een voor mij onzichtbaar publiek dat luid mee klapt en roept: ’10… 9… 8…’ Tromgeroffel. Als we bij de nul zijn klinkt vrolijke, upbeat nachtclubjazz. Op het scherm kunnen we het zien: mijn darmen lijken zo op het eerste gezicht schoon. Dat betekent dat Cleanema goed werkt. Carlo houdt de microfoon bij mijn mond: ‘Lieverd, je bent helemaal schoon van binnen! Je bent door de eerste ronde heen, hoe voel je je?’
Ik kan slechts ‘Ja… Ik weet niet…’ uitbrengen.
‘Ik snap het wel, hoor, liefie. En Gordon denk ik ook, haha!’ Het publiek begint hysterisch te lachen en te joelen. Maar door de grote cirkel van camera’s en felle lampen heb ik geen idee waar dat publiek zich zou moeten bevinden. Dacht ik eerst dat ze in een studio elders in het land zaten en dat ik slechts de audio hoorde, nu begin ik te twijfelen. Ik krijg immers knuffels naar me toe geworpen. Roze cartoon-achtige beren, blauwe konijnen, groene honden van fluffy materiaal dat kleine pluisjes loslaat.
Carlo legt zijn hand op mijn schouder. ‘Kom maar overeind, meid. We gaan vragen wat de jury ervan vindt…’
Door een draaideur komt volkszanger Frans binnen met mentalist Uri en de blonde politicus aan zijn armen. ‘Potverdikke, het lijkt hier wel de TV-kantine,’ zegt Carlo in zijn beste Jos-imitatie. ‘Dames en heren, een applaus voor de jury: Frans, Geert en Uri!’
Het applaus van het publiek is zo hard als een mitrailleur. Het gejoel van mannen, vrouwen en kinderen is als bij een verkiezingsuitslag waarbij de Messias heeft gewonnen.