Wat voorafging: een bezoek aan de Miljonair Fair is nu achter de rug. Dian is nu serieus ‘door’ en is dus kandidaat in de crossmediale realityproductie. ’s Nachts komt ze thuis waar een nieuwe weekopdracht wacht.
Ik struin ’s nachts in mijn Cleanema-t-shirt (die ik gebruik als pyjama) door mijn appartement. De webcams snorren in de hoeken. Ik hoor ze wel, maar ik sla er geen acht meer op. Ik drink een glas Evian aangelengd met een beetje Cleanema en kijk uit over de stad bij nacht. Ik zou het raam willen open doen maar dat kan niet in verband met het geluid, hebben ze tegen me gezegd. Dan blaast de wind te hard in de zendermicrofoon. Ik heb veertig oproepen gemist van de redactie van Pauw en Witteman (die door Mark en Travis gekscherend Bal en Billenman worden genoemd) en heb een interviewverzoek van DWDD laten schieten omdat ik moest chatten in een TMF-chatbox, wat meer geld opleverde voor de sponsor. Ik ben een gelukkig mens.
Ik ben zeventien jaar.
Op Hyves heb ik fans, op Facebook heb ik vrienden. Toch zie ik op mijn Blackberry dat ik 504 nieuwe vriendschapsverzoeken heb. Ik accepteer ze allemaal, met als gevolg dat er 14 gelijk willen chatten. Één van hen noemt zichzelf Joker en staat met zijn hoofd witgeschminkt op de foto. Dus switch ik mijn status naar offline.
Ik ben er niet.
Ik klik de flatscreen aan en zie in een of andere herhaling een politicus abseilen, zo te zien ergens in de Ardennen. Rechts onderin een teller die vanaf de zestig seconden terugtelt, alsof de man binnen een minuut beneden moet zijn. In een frame dat rechtsonder in beeld is gemonteerd kijkt een vrouw naar boven en roept: ‘Goed zo, je kan het, kom op, nog twintig seconden!’
De politicus wordt aangemoedigd door een groep BN’ers: Tooske, Wendy, Patty, Elle en een blonde dame van wie ik de naam vreemd genoeg niet ken. De politicus haalt het niet. De groep roept ‘aaah’ en de camera zwaait van de rotswand naar het publiek. De rotswand bleek décor.
Rond mijn flat cirkelt nu een helikopter met een zoeklicht.
Ik ga op de bank zitten in het donker en volg de helikopter als een kat die naar een tenniswedstrijd kijkt. Ik hoor de camera’s in de hoeken meedraaien. Dan gaat de bel. Ik kijk naar mijn Blackberry en besef dat half drie ’s nachts wel een gek tijdstip is voor bezoek. Door de speakers aan het plafond schalt echter: ‘Dian, open de deur voor een weekopdracht. Hiermee kan je een jokers winnen die je later mag inzetten bij een mogelijke eliminatie.’
Wat een gek woord is het toch, een joker.
Vroeger hadden we in het dorp een speelgoedwinkel, een soort little shop of horrors, waar een man werkte die ballonnen kon vouwen. Je kon die man uitnodigen voor je kinderfeestje. Hij vroeg dan aan de ouders: ‘Hoe wil je dat ik kom? Als Joker of magiër?’ Wij waren er dol op als hij als Joker kwam. Hij kwam binnen met een wit beschilderd gezicht en lachte satanisch en haalde allemaal kattenkwaad uit.
Ik kijk naar het LCD-schermpje die in verbinding staat met de camera in de hal. Een Playboybunny achtig meisje heeft een grote rode envelop in haar handen. In goud omrande letters staat er Weekopdracht. Ik duw op de rode knop van de intercom en het meisje met de weekopdracht betreedt mijn vleugel. Even later wordt er op de deur geklopt. Ik open de deur, pak de envelop uit haar handen, open deze en lees de weekopdracht voor.
‘Beste Dian. Morgen word je in een volle zaal uitgenodigd om bij Paul een politieke quiz te komen doen. Bereid je goed voor met de geschiedenisboeken die je straks van Eva krijgt. Al je internet- en telefoonverbindingen worden voor 24 uur verbroken. Je moet je dus verdiepen in de boeken. Veel succes! Als je de kwis wint, krijg je een Joker waarmee je immuniteit kan winnen. ‘
De Playboybunny heet kennelijk Eva, want ze overhandigt me twee plastic zakken vol met boeken. ‘Oef, en hier heb ik minder dan 24 uur voor?’ vraag ik twijfelachtig aan Eva. Maar zij geeft geen antwoord, heeft alleen een big smile. Aan haar gebit te zien is ze Tsjechisch.
