“Tot voor kort aarzelden marketeers om waarde expliciet ter sprake te brengen, omdat ze bang waren dat zo de pretenties van een product zouden verwateren.”
Maar vanwege de kredietcrisis proberen adverteerders hun potentiële klanten weer te vertellen dat ze waar voor hun geld krijgen in plaats van poeha, analyseert Stephen Hoch, hoogleraar marketing aan de University of Pennsylvania.
Reacties (7)
Reclames worden niet langer in dure huizen gefilmd:
“Well, we don?t want the audience to think that only rich people can afford our product.”
Het idee van in dure huizen filmen was dat de consument moest denken dat hij net zo succesvol kon worden als de koper in het filmpje.
Laten we hopen, dat dat zo blijft, ook als de kredietcrisis voorbij is. De marketeers hebben ons al veel te lang gebakken lucht verkocht.
Blijkbaar heeft men die droom nu opgegeven.
@2
Volgens mij is het nu juist makkelijker geworden om in dat huis terecht te komen :-)
Een succesvolle verkoper vertelde mij ooit, hoe hij de prijs van zijn onontbeerlijke product bepaalde: hij probeerde er achter te komen hoeveel de koper te besteden had. Als dit meer was dan zijn richtprijs van zijn baas werd dit de prijs waarnaar hij streefde. Tijdens de onderhandelingen kreeg de koper een beetje van de allerbeste marketingtool: korting, waarop iedereen met een tevreden gevoel de onderhandelingen afsloot.
@6: Dat een verkoper zoiets probeert, is niet eerlijk, maar wel verklaarbaar. Dat de consumenten dat echter al zo lang accepteren onder het credo van de ´vrije markt werking´, is mij al heel lang een raadsel. Bij 999 van de 1000 producten is het niet zo heel erg moeilijk om enigszins een inschatting te maken van de kosten, die aan een product verbonden zijn (als het niet is doordat we een inschatting kunnen maken van de prijzen van de grondstoffen, dan zijn er vaak genoeg toch wel vergelijkbare producten voorhanden, die ons daar inzicht in kunnen geven).
Als je weet dat de productiekosten van een cd of dvd ongeveer 1 euro per stuk bedragen, weet je ook dat prijzen van 20, 30 en zelfs 40 euro veel te hoog zijn. Zo´n ding kan voor 5 euro in de winkel liggen en dan nog maken producent, tussenhandel en de uiteindelijke verkoper er voldoende winst op.
Als je weet, dat bellen op een vaste lijn hooguit een paar cent per minuut kost, ben je eigenlijk wel gek, als je nog mobiel belt (noodgevallen uitgezonderd). De kosten van aanleg en onderhoud van een mobiel telefoonnetwerk zijn immers veel lager dan die voor een vaste lijn, maar iedere minuut mobiel bellen kost al gauw 10 keer zo veel als een minuut vast bellen (en nee, gratis belminuten bestaan niet: die ´gratis´ minuten kosten praktisch net zo veel als je abonnementskosten gedeeld door dat aantal minuten).
Eenzelfde ontwikkeling zien we nu op tv gebied gebeuren, waar iedereen warm wordt gemaakt voor digitale televisie. De kosten voor de providers voor digitale tv zijn lager dan de kosten van analoge tv (digitaal neemt minder bandbreedte in beslag), maar de consument mag er wel meer voor gaan betalen.
Al deze ellende wordt veroorzaakt, doordat vele markten helemaal geen vrije markten zijn, maar oligopolies, waar de prijs niet door vraag en aanbod wordt bepaald, maar eenzijdig kan worden vastgesteld door de aanbieders. Op politiek gebied worden ons echter altijd alleen de voordelen van de vrije markt verteld, en waarschuwt niemand ons voor de nadelen van de oligopolies.