“We streven niet naar onafhankelijkheid. Waar het ons om gaat is behoud van de Tibetaanse cultuur, in een zekere mate van autonomie binnen China zelf” (Dalai Lama).
Op 10 maart is het exact 50 jaar geleden dat Tibet definitief zijn onafhankelijkheid verloor en de Dalai Lama inderhaast naar India moest vluchten. Om tot op de dag van vandaag nimmer terug te keren in zijn geboorteland. De spiritueel leider in ballingschap heeft steeds gepleit voor de vreedzame middenweg-benadering: geen onafhankelijk Tibet, maar autonomie binnen China. De Chinese bezetters voerden en voeren daarentegen een beleid van harde repressie door en ze blijven de Dalai Lama daarbij afschilderen als een onruststoker, die slechts uit is op een onafhankelijk Tibet.
Ook na 1959 heeft het westen Tibet in de steek gelaten, door het land niet als onafhankelijke staat te erkennen. Nu is het te laat: miljoenen Chinezen hebben het land gekoloniseerd en in meer en meer steden vormen de Tibetanen al een minderheid. Even gloorde er hoop, toen in de aanloop naar de Olympische Spelen in Beijing wereldwijde aandacht kwam voor het lot van de Tibetanen. Daarna zakte de internationale aandacht weer even snel weg en nu gaat de Chinese repressie weer onverminderd door.
Neem even de tijd voor het schrijnend beeld dat in deze documentaire (Dalai Lama: 50 years after the fall ) wordt geschetst van een volk dat na 50 jaar onderdrukking in hevige doodsnood verkeert. De Dalai Lama: “We maken nu als volk met een eeuwenoude cultuur een doodvonnis mee”.
Reacties (8)
Ontzettend jammer dat er in Tibet zo weinig olie in de grond zit.
“Volk in doodsnood”? Wat is dat nu voor Blut und Boden-taal. Die Tibet-rage wordt steeds raarder. Lijstje ‘inheemse volkeren’ in de eigen achtertuin aanleggen die niet “door het westen in de steek zijn gelaten”?
@1: In dit geval (eigenlijk wel zo’n beetje altijd) denk ik dat minder bodemschatten juist gunstiger voor het betreffende volk zijn. De Tibetanen hebben pech dat in buurland Sinkiang wel olie in de grond zit, waardoor Tibet van strategisch belang is voor China. Overigens hebben de Chinezen recent in Tibet ook wel interessante grondstoffen ontdekt.
@2: Is er een Tibet-rage? En wordt die steeds raarder? En zijn de Tibetanen als volk niet in nood? En wat is er mis met Blut und Boden taal?
@Bismarck; er zijn wel meer volken door China onder de voet gelopen die niet zo schilderachtig wonen als de Tibetanen, en die niet zo’n voor Angelsaxische rugzakkerts zo’n fascinerend geloof hebben. En daar hoor ja, om een of andere reden, vrij weinig over.
@4: Als we het dan toch over rages hebben, de laatste tijd hoor je anders (ineens) wel behoorlijk veel over de Ujguren. De situatie Tibet is trouwens ook juridisch iets anders dan die van de rest van de pechvogelvolkeren die nu binnen Chinese grenzen wonen.
En wat is er mis met Blut und Boden taal?
Niks als je geen problemen hebt met extreem nationalisme. Ik denk dat het echter weinig op heeft met de werkelijkheid.
Sinds ik mijn vriedin betrapt heb op “zelf werkzaamheden” tijdens het kijken naar Brad Pitt in seven years in Tibet ben ik voor de Chinezen.
Wat een heerlijk politiek correct verhaal. Tibetanen zijn natuurlijk een knuffelvolk waarmee het fijn sympathiseren is. Helaas treft hen het lot van vele andere volkeren met imperialistische buren.
Het gaat wat ver om ‘het westen’ daar in retrospectief de schuld van in de schoenen te schuiven. Het erkennen van de onafhankelijkheid van Tibet in 1959 was geen oplossing maar had dramatische gevolgen kunnen hebben gezien de politieke verhoudingen tijdens de koude oorlog.