“So 
where’s the surprise in Dylan playing a show at the Beijing Workers’ Stadium on Wednesday, fingering his guitar like a rotary phone while dialing through a song list selected by the Chinese government?” [bron]
De bekendste ‘protestzanger’ is al jaren de meest pathetische – ’t is al langer bekend. Nu gaat Robert Zimmerman nog een (wankel) stapje verder door luidkeels te zwijgen omtrent de verdwijning van Ai Weiwei tijdens diens optreden daar in kom, kom, commie China. Een verbluffende opera speelt zich heden ten dage af, tussen voormalige hype ‘protestzanger’ en voormalig gelijkheidland China. Ze hebben elkaar ingehaald, qua hypocrisie en dollarlust. Zijn kristelijke dagen lijken over, netzogoed als zijn andere dagen ook – ik heb enkele jaren geleden die pipo het waarlijk àller- àller- àllerslechtste concert ooit weten geven – maar het rare is dat ie nog steeds als een soort van godheid word aanzien.
Ciao, Bob.
Reacties (15)
Is dat niet de makke van elke revolutionair, jaar-in-jaar-uit 24/7 de revolutie prediken is niet vol te houden. Ga je of dood door Drank & Drugs of krankjorem of herhaal je pathetisch en tot afgrijzen van de betere buitenwacht met baard in het groen gestoken telkens weer elke keer hetzelfde kunstje (Castro), of een combinatie van. De meeste bands/ soloartiesten produceren de eerste 2 jaar de diepste de intenste de, daarna fuseert men onvermijdelijk met het dan heersende establishment (platenlabel)…
Volgens mij heeft Dylan het stempel ‘protestzanger’ vooral opgelegd gekregen, en heeft hij zich er altijd tegen verzet. Laat die Chinezen lekker van zijn muziek genieten man.
Nee, dan liever Herman Brood.
Voor een echte revolutionair is op tijd doodgaan wel het devies ja.
@2: hij heeft inderdaad, inmiddels een kleine 50 jaar geleden, afstand genomen van het opgelegde stempel “protestzanger”.
Wat niet wegneemt dat hij best iets had kunnen zeggen over de mensenrechtensituatie in China, alleen het idee dat er juist op zijn schouders een bijzondere verantwoordelijkheid rust op dit vlak is een misvatting. Om dat dan hypocrisie en geldlust te noemen, tsja ach…
Lijkt al met al meer een persoonlijke afrekening van Crachàt, misschien ter genoegdoening van dat slechte concert?
Nee hoor, er zit een denkfout in het product Dylan.
Hij heeft zich schaamteloos als protestzanger verkocht, en gaat achteraf zeggen dattie het allemaal om te kotsen vond, het ‘etiket’.
Nix ‘opgelegde stempel’, zeer vernuftig uitgekiende marketing ja.
Kijk naar Don’t Look Back – uitstékende docu van Pennebaker, en zie hoe cynisch Zimmerman en Grossman de boel belazeren.
Robert met het rijmwoordenboek wat lappen tekst opleuken, Albert de bruine zakken geld buitensleurend.
En het is inderdaad een afrekening met Dylan als persoon wat mij betreft – maar niet met zijn onwaarschijnlijk grote culturele invloed tijdens die gouden jaren. Wat men in die man zag was veel belangrijker dan wat die man was. En daar heeft hij zelf dan wel een punt. It was for the money.
Zappa got it right.
Ik heb de twijfelachtige eer gehad deze man vorig jaar te zien. Hij is een psychopaat met volstrekte minachting voor het publiek die zijn oude songs werkelijk volstrekt onherkenbaar op megaluide wijze ten gehore brengt. Dat hij Blowin in the wind ten gehore had gebracht mocht ik pas de dag erop via een recensie vernemen.
Volstrekt negeren die gast.
Niet naar concert gaan.
Geen platen meer van kopen.
Het ontbrak er alleen aan dat hij het publiek in masturbeerde.
@Yevgeny Podorkin: De makke van iedereen die idealen had, toch? Een paar verstokte 1-mei-boom-adepten daar gelaten.
En Dylan die moest en zou een liedjezanger zijn. Liedjeszangers mnaakt het niet zoveel uit waar ze mogen zingen. Ik heb André Haze meegemaakt op een 1 mei CPN-festival. Werd-ie aangesproken door een kraker die vroeg of hij op een fesst in een kraapand wilde zingen. Tuurlijk jongen, zei André, die maar 1 principe had: zingen.
Verder vind ik, als niet-zanger, dat elke artiest alleen in China mag optreden, als hij/zij minstens bloemen legt op het Hemelse Vrede plein, ter nagedachtenis aan de opstand destijds.
7: amen to that.
Nou ja, je hóeft zijn platen niet te kopen/luisteren en zijn concerten niet te bezoeken natuurlijk. Overigens was ik ook bepaald niet onder de indruk van een concert dat ik een jaar of 10 terug zag.
Zijn status als protestzanger (opgelegd, uitgekiend of misschien wel oprecht) heeft hij zelf al halverwege de jaren 60 afgelegd, dus om hem dat nu nog na te dragen… en de verafgoding die hem ten deel viel/valt, daar kan hij zelf toch ook weinig aan doen.
Zag een tijdje terug een inderdaad nogal genante bijeenkomst van babyboomers in paradiso, die hem (Hem?) wilden voordragen voor een Nobelprijs voor literatuur, en oprecht gekrenkt waren dat hij niet eens werd genomineerd. Vergelijkbaar met die horde gillende pubermeisjes laatst bij DWDD, toen er iets was met Justin Bieber.
Ze hebben elkaar ingehaald, qua hypocrisie en dollarlust.
hear hear…
Wij zijn tegen.
Ik luister nog wel eens naar “Blonde on Blonde”. Onvergetelijk.
Dán zijn wij voor.
een andere kijk op de zaak:
http://www.theatlantic.com/international/archive/2011/04/dylan-dowd-and-china-did-bob-really-sell-out/237055/
http://www.theatlantic.com/international/archive/2011/04/dylan-dowd-bjork-and-beijing-more-on-foreign-artists-in-china/237056/