Dijkgraaf had er genoeg van en greep in. “Die pechgeneratie, waarom is het een pechgeneratie?”, vroeg hij. De studente deed een poging om een antwoord te geven. “Omdat de basisbeurs is afgeschaft en omdat de rente…..”
Ja… waarom is dit een pechgeneratie? Goede vraag. De voor de hand liggende, in de context van de kosten voor hoger onderwijs, is de torenhoge schulden waar studenten tegenaan lopen, en helemaal die generatie studenten tussen het afschaffen van de oude basisbeurs en het instellen van de nieuwe. Maar er zijn natuurlijk meer mogelijkheden. De wieder-opkomst van het fascisme. De klimaatcrisis waar de jongeren van nu ongenadig hard mee geconfronteerd gaan worden. De misère op de woningmarkt. De groeiende ongelijkheid tussen arm en rijk. De verschraling van natuur en milieu. De pandemie die ongecontroleerd rondwaart, en waar alle pogingen tot het indammen van gezondheidsschade lijkt opgegeven. Enzovoort enzovoort.
Maar goed. Het ging dus over studenten, en (het gebrek aan) geld. Vooral voor die pechgeneratie. Maar daar wilde de minister écht niet aan.
In een afgeladen aula van de Universiteit van Amsterdam bleek minister Dijkgraaf voor het eerst in zijn politieke carrière publiekelijk getergd te zijn. Hij voelde zich miskend omdat studenten ondankbaar zijn voor de extra 500 miljoen euro aan eenmalige verhoging van de basisbeurs. De minister zei ook helemaal niets te begrijpen van de term ‘pechgeneratie’ en noemde dit een ‘fout frame’.
Reacties (1)
Dijkgraaf kon na zijn propedeuse nog wisselen van studie.
Anders was was hij nu, vermoed ik, een teleurgestelde kunstenaar geworden.
Ik blijf mij trouwens verbazen over bèta-wetenschappers die minister worden (Plasterk, Dijkgraaf).
Er moet toch wel interessanter werk bestaan voor mensen met hun interesses?