“Eerst moet je tot je 67e doorwerken en als je dan op je 70e omvalt laten ze je gewoon liggen, zei iemand. Maar je kunt toch ook niet volhouden dat je alle mensen boven de zeventig niet meer reanimeert, tenzij…”
Aldus een teamleidster van een zorgcentrum. De discussie die afgelopen weekend begon na de melding dat een zorgcentrum mensen boven de 70 niet meer reanimeert omdat de kwaliteit van leven daarna toch te slecht zou zijn, is nog lang niet ten einde ook al heeft het bewuste tehuis de maatregel ingetrokken.
Gaat het over geld, kwaliteit van leven of gewoon onderbezetting?
Reacties (19)
Maar als je aangeeft dat je wel gereanimeerd wilt worden dan reanimeren ze toch gewoon? Wat is het probleem nou toch? Ik zie het juist als een stukje meer respect voor het individu, net zo goed dat je ook nog de keuze voor euthanasie hebt.
Helemaal eens met #1
Mijn oma heeft al jarenlang een pas bij zich waarop staat dat ze niet gereanimeerd wil worden in het geval dat. Dat wordt nu dus omgedraaid, net als ze bij het donorcodicil van plan zijn. Prima toch?
Ik snap sowieso al dat gereanimeer niet. Waarom moet iedereen die dood gaat perse weer tot leven gewekt worden en van alle kanten rammelend doorgaan met leven tot alle onderdelen echt helemaal kapot zijn?
Is reanimeren niet minstens zo’n kunstmatige verandering van de levensstatus als euthanasie?
onderbezetting == geld issue
Is reanimeren niet minstens zo’n kunstmatige verandering van de levensstatus als euthanasie?
Net zo kunstmatig als antibiotica?
Ik denk dat er een stuk minder om te doen was geweest als het niet een ‘opt-in’, maar een ‘opt-out’ regeling was geweest. Nu reanimeren ze niet tenzij men aangeeft reanimatie te willen. Het is mijns inziens meer etisch verantwoord als je mensen reanimeert tenzij zij aangeven dit niet te willen.
@4: Hoe kunstmatig antibiotica tegenwoordig ook zijn (vroegah niet, toen waren het gewoon schimmelexcreties), ze veranderen je levensstatus niet (het is iig. de bedoeling dat je blijft leven na het slikken ervan).
Reanimatie echter betekent dat je een hart dat gestopt is weer aan het kloppen brengt. In een enkel geval stopt een hart wel eens terwijl er eigenijk niet zoveel aan het lichaam mankeert, maar meestal is het een teken ervan dat het lichaam grondig kapot is.
@2 Was het maar zo dat het bij het donorcodicil al zo werkte.
Dan had Lisa misschien wel op tijd een nieuwe long gekregen en werd ze niet begraven vandaag.
http://lieserd.blogspot.com/2008/08/het-leven-is-n-groot-feest-je-moet.html
Ik vind 70 wat aan de vroege kant, maar is er ook nog niet zoiets als slagingspercentage? En ligt dat bij reanimatie zo-wie-zo al niet laag? Tel daar een stel kapotte ribben bij op en dat een hart niet zomaar stopt met kloppen, tja…
Maar inderdaad, “opt-out” zou beter zijn geweest (en veel mensen hebben zulks een dingetje ook al).
En het CDA is er weer als eerste bij om er schande van te spreken. Het lijkt me juist prima als door een dergelijke maatregel mensen ‘gedwongen’ worden om na te denken hoe ver ze het willen laten komen, qua gezondheid/kwaliteit van leven.
Maar laten we wel met zijn allen afspreken dat CDA-kiezers per definitie uitgesloten zijn van reanimatie, op welke leeftijd dan ook.
Kom op mensen, dit is een beetje naieve discussie. Iedereen weet dat je bij een hartstilstand geen tijd mag verliezen en meteen moet gaan reanimeren. Dat verhoogt de slagingskans namelijk heel erg, en verlaagt de kans op hersenbeschadiging. Dit dilemma kent dus twee kanten. Als je ervoor kiest eerst te kijken of iemand een kaartje in zijn portemonnaie heeft, en dan pas gaat reanimeren, dan is dat natuurlijk reuze beleefd en correct tegenover diegenen die niet gereanimeerd willen worden. Alleen, zij die wel gereanimeerd willen worden, die moeten dan wel leren leven met een behoorlijk veel grotere kans op sterven of op een handicap. Je kunt er ook voor kiezen om eerst te reanimeren en zogauw dat kan te kijken of die persoon dat wel wil. Dan benadeel je de mensen die niet gereanimeerd willen worden.
Het lijkt mij duidelijk dat je voor de tweede optie moet kiezen, en salonethici die anders beweren, moeten zich maar eens afvragen of ze hun oude moeder in een tehuis met een dergelijk beleid zouden stoppen.
De echte vraag is: waarom moet het eigenlijk hierop aankomen? Waarom kan wie in een tehuis zit en dood wil niet gewoon dood?
Nog een echte vraag is: waarom kan er niet gewoon gereanimeerd worden terwijl een collega in de computer kijkt of de gereanimeerde dat wel wil? Het antwoord daarop is: daar zijn niet een, maar twee personeelsleden voor nodig.
@10 Joost: de spijker op de kop!
De manier waarop deze directie met dit gevoelige onderwerp de publiciteit heeft gekozen is onhandig en bot.
De leeftijdsgrens van 70 slaat nergens op.
De praktijk is al in veel gevallen zo dat iedereen individueel zich hierover uitspreekt,een kerngezonde 70 plusser zal minder kans hebben op ernstig trauma na een reanimatie dan iemand die al ziek en zwak is van pakweg 60.De wens van het individu staat voorop, de overwegingen horen gericht te zijn op de omstandigheden van diege waar het om gaat.Leeftijd op zich is een deel van de overwegingen,niet het enige en zeker niet het enig doorslaggend aspect.
“Het lijkt mij duidelijk dat je voor de tweede optie moet kiezen, en salonethici die anders beweren, moeten zich maar eens afvragen of ze hun oude moeder in een tehuis met een dergelijk beleid zouden stoppen.”
In ieder geval niet in een theuis dat zonder meer reanimeert (de optie die jij blijkbaar voorstaat). Beetje drogargument trouwens.
Er is mij een verhaal bekend van een man die het had laten tatoëren op zijn borst, no CPR
knappe arts die er dan nog de strijkijzers erop durft te zetten en clear te zeggen.
frappant is dat onderzoek van de week heeft uitgewezen dat extreem snelle harttransplantie na overlijden bij kinderen een forse verbetering laat zien ( minder afstotingsverschijnselen ) etc.
Laatst een tweeling de hartjes eruit 5 seconden na de officieële flatline.
Dar zetten we de chronoteller juist naar voren. je krijgt amper te tijd om te overwegen
Ethiek , het randje van de beschaving.
@Joost,
onzin,
je weet heus wie wel of niet gereanimeerd wil worden,
is overigens al minstens 15 jaar gebruikelijk in ziekenhuizen,
daar kun je ook aangeven dat je niet gereanimeerd wil worden.
Die leeftijdgrens vind ik overigens wel arbitrair.
Briljant hoor, die hele reanimatiediscussie hier, en o-zo ethisch. Klein dingetje wat de
‘reanimeerders’ vergeten: het aantal reanimatiepogingen waarbij het slachtoffer het overleeft is minimaal (maar goed, laat die kans in een verzorgingstehuis wat groter zijn), en je hebt min of meer de garantie dat je een paar gebroken of gekneusde ribben hebt (zeker op oudere leeftijd). En een redelijke kans dat je een paar maanden later aan complicaties overlijdt.
Er zal iig een moment komen waarop ik besluit dat ik niet meer gereanimeerd wil worden. Dus hetzij via aangeven dat ik NIET gereanimeerd of dat de regels als zo zijn dat ik niets hoef te doen. De leeftijd van 70 jaar is wel erg arbitrair, misshien en hopelijk ben ik op mijn 80e nog fit en kwiek genoeg om nog wel gereanimeerd te worden.
Het toepassen van het een en ander moet afhankelijk gemaakt worden van,wie betaalt het ?
In een zorg instelling verdienen de bestuurders
,niet de staf,salarissen wat aan middeleeuws royalty doet denken .
En net als in de middeleeuwen hebben ze nooit genoeg en blijken net als toen absoluut overbodig te zijn .
Een tekort aan personeel is dan een gevolg .
Met als resultaat een oeverloze discussie die alleen voor de erfgenamen positieve aspecten heeft.
Door moeten werken tot aan je 65ste is in mijn ogen al absurd. Tot je 67ste is belachelijk in een rijk land als Nederland. Je zou wensen om jaren daarvoor een lichamelijk probleem te krijgen, dan ben je vaaf dat moment opeens wel vrij. Of natuurlijk geen opleiding te hebben, dan is het logisch dat je werkloos bent en van een uitkering mag leven. Ondertussen heb je dan vrijheid. Zolang er werklozen zijn en ons land zo rijk is als nu, is indien je dat wilt, werken tot ca 55 jaar, en daarna natuurlijk wel een lager pensioen, veel rechtvaardiger.