Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat in Washington PLO-voorzitter Arafat en de Israëlische premier Rabin elkaar de hand schudden bij de ondertekening van het eerste Oslo akkoord dat moest leiden naar onderhandelingen over een zelfstandige Palestijnse staat.
In een ingezonden brief schreef Berber van der Woude, voormalig diplomate en bestuurslid The Rights Forum, vorige week over het gebrek aan aandacht voor het voortdurende conflict:
Elk stuk over Israël-Palestina heeft nul nieuwswaarde. Al dertig jaar is de statusupdate: ‘Het gaat slecht, het wordt slechter’. En al dertig jaar is de internationale respons: ‘We zijn bezorgd, maar we doen niets en hopen op beterschap’. Als ons begrip van nieuwswaarde is dat dingen niet eerder gezegd mogen zijn, dan is over dit onderwerp inderdaad alles wel gezegd, op elke mogelijke manier. En hoeft het dus ook niet meer gezegd. Totdat er uiteindelijk helemaal niets meer gezegd wordt. En als ergens niet meer over wordt gesproken, dan is dat het. Het kwaad is onomkeerbaar geworden. Dát zou het nieuws moeten zijn. Niet de verandering, maar de constante. Hoe een humanitaire en internationaalrechtelijke shitshow eindeloos door kan draaien.
Hoe we hoofdschuddend zwijgend toekijken hoe Palestijnen de keel wordt dichtgeknepen. Hoe de media verveeld raken van weer een standrechtelijke executie. Weer een gesloopte school. En weer een tandeloze tweet van een dikbetaalde internationale vertegenwoordiger als enige reactie.