“You know people have tried to put me off as being crazy. Sometimes it’s to your advantage for people to think you’re crazy.”
Thelonious Monk
Het lijkt er op dat de definitieve Monk-biografie te boek is gesteld. De eminente historicus Robin D.G. Kelley heeft Thelonious Monk: The Life and Times of an American Original geschreven, een duidelijke labour of love waaraan hij in zijn vrije tijd veertien jaar heeft gewerkt. Monk heeft bovendien het geluk gehad dat deze biograaf ook piano speelt, een kwaliteit die bij vele jazzjournalisten ontbreekt.
Thelonious Monk was een van de groten van de jazz. Maar dit betekent niet dat hij tijdens zijn leven ook de erkenning kreeg die hij verdiende, ook al was hij een van de slechts vijf jazzmannen die op de cover van Time hebben gestaan. De anderen waren Louis Armstrong, Duke Ellington, Wynton Marsalis en white guy Dave Brubeck.
Monk was ook ‘moeilijk’, in allerlei betekenissen. Zijn muziek was niet erg toegankelijk. Meestal duurde het minstens tien jaar voordat een wat groter publiek de muziek begon te appreciëren van een man die na Ellington de grootste jazzcomponist is geweest. Hij was ook moeilijk in de omgang. Dat komt, begrijpen we nu pas goed, doordat Monk aan een ziekte leed die, net als zijn muziek, tijdens zijn leven niet begrepen werd én verkeerd behandeld. Voor de aandoening gebruiken we nu de naam bipolaire stoornis, en nog niet zo lang geleden de term manisch-depressief.
Enkele bekende titels van Monk zijn Blue Monk, Round About Midnight, Straight, No Chaser en Epistrophy. Met zijn rare hoofddeksels en vaak onbegrijpelijke gedrag was hij muzikaal gezien toch vooral een man die een jazztaal schiep die achteraf gezien onmisbaar is geweest voor mensen als Bud Powell, John Coltrane en Sonny Rollins. Deze crazy jazzman was een muzikale reus op wiens schouders anderen voort hebben gebouwd.
Reacties (11)
De meest geniale mensen worden vaak ‘crazy’ genoemd omdat ze niet worden begrepen. Genialiteit gaat daarom haast samen met gekheid, alhoewel dat woord de lading niet dekt.
Ik had to be honest nog nooit van Monk gehoord… Ik heb meer Al Jarreau, Dave Brubeck, George Benson, Lee Ritenour (en Fourplay) en zo meer. Maar goed, zal het gaan downloaden.
Yesyes http://monkbook.com/ staat al even op m’n leestlijstje … Klikmelink voor meer info over de auteur. Voor mij samen met Coltrane, Miles en Mingus hét viertal (na Ellington weliswaar) van de jazz.
&@#1 well you needn’t, Animal, je kunt Monk ook gewoon voor weinig geld kopen (less than midprice). Begin bij z’n Blue Note periode, historisch z’n belangrijkste. Wel ’n pak minder slick dan wat je daar opsomt. Monk heeft alleszins nooit voor CTI opgenomen ;-)))
… maardusch fijn stuk, verwacht veel van het boek … ik wacht nog op de paperback (of hoop de hardback in de ramsj te vinden).
Eén ding wel: ik krijg dus serieus de weubbe van al die bloggers die blind naar Amazon linken – zèker als ze er niet eens voor worden vergoed. Er zou een code moeten zijn dat men linkt naar de site van de auteur / het boek / de uitgever, desnoods de wiki of enkel de isbn vermeldt, tenzij er duidelijk een deal is. En dàt zou dan mogen worden aangegeven.
Hey en Danny, ken je deze magistrale cover versie al? http://www.youtube.com/watch?v=rMFS28nBk0E
& als je benieuwd bent naar cover versies, check dan zeker ook Steve Lacy.
Jenszeits, serieus tenenkrullend: de midi-files op http://howardm.net/tsmonk/tsmonk3.php ;-(
Sargasso heeft (enkel) een deal met Bol.nl, dus soms plaatsen wij onze links via daar…
Kijk, als er een deal is, geen probleem. Maar sommige bloggers worldwide lijken te menen dat Amazon het bibliotheekfichesysteem beheert, en dat is met toch té liberaal.
Sjabeliebebop en dergelijke, awesome. Thank you Thelonius for playing jazz as it should be played. Those cats were the best. You have it swinging where no one can call it dinging.
Oengah.
@4: Had niet eerder tijd, sorry. Maar eh…, wow! Wat een cover van die Robert Wyatt. Voelde als een ijspaleis met daarin een warm kloppend hart. Ik realiseerde me dat ik al zeker tien jaar niet meer aan de Soft Machine had gedacht… Tiswat.
Ha, maar nu begrijpen we ‘m hè. Nu hij een ziekte heeft, mag ’t ineens weer?
En als die man nu eens volledig bij zinnen was en gewoon moeilijk deed omdàt hij als genie uit de bus kwam?
Dat dat gewoon in zijn karakter lag, evenals die fantastische muziek?
Maar nee, als we er een klevertje op kunnen plakken, dan is het goed. Hoeven we er niet meer over na te denken en kunnen we vanavond weer gezellig samen slapen. Mogen geniën nou écht nooit als zodanig door het leven gaan? Moet er nou écht altijd een ‘afwijking’ aan gekoppeld worden, alvorens hem te accepteren voor wie/wat hij is?
Nou nee Mephisto, daar reageer je toch wat overdreven. Neem nu Vivian Stanshall. Genie, geweldige dingen gedaan, toevallig ook slechte dokters gehad, nefaste gevolgen werden rem op carrière, maar hij was wie hij was en het is gegaan zoals het is gegaan. In het geval van Monk echter, staat er m.i. gewoon dat de tijd waarin hij leefde geen kader had om ideaal met ‘m om te gaan. En dan had Monk misschien minder zwarte sneeuw gezien, ellendige dingen meegemaakt, … M.a.w. ik las wat DJ schreef vooral als ivm “moeilijk in de omgang”.
@#8: hey hey graag gedaan. Wyatt is ultieme top, imho. En herontdek gelijk ook die Matching Mole zou ik zeggen! ’t Kan niet altijd Supersister zijn!