The goal was never to push Russia politically and economically into chaos.
De Duitse vicekanselier Sigmar Gabriel (SPD) maakt zich zorgen over het onvoorziene(?) effect van de westerse sancties tegen Rusland.
Quote du jour | Chaos
Foto:
The goal was never to push Russia politically and economically into chaos.
De Duitse vicekanselier Sigmar Gabriel (SPD) maakt zich zorgen over het onvoorziene(?) effect van de westerse sancties tegen Rusland.
Reacties (6)
“We want to help solve the conflict in Ukraine, not to force Russia to its knees ,”
Hoe had je dat eerste dan willen bereiken anders dan door middel van het tweede? De enige manier om dat conflict op te lossen zonder dat Rusland in de toekomst gelijksoortige conflicten gaat starten is door er voor te zorgen dat het er slechter mee weg komt dan het erin ging. En ik zie Putin de Krim niet zomaar teruggeven, daarvoor moet het nog wel heel wat slechter met Rusland gaan.
Bezint eer ge begint.
Hier een vertaling van een stuk van Pepe Escobar met enige aanvullingen mijnerzijds, ter compensatie van de eenzijdige berichtgeving in westerse media. Men oordele zelf:
Rome en Peking – Het Romeinse Rijk deed het. Het Britse Rijk kopiëerde het in stijl. Het Rijk van de Chaos (VS) heeft het altijd gedaan. Ze doen het allemaal. Divide et impera. Verdeel en heers – of verdeel en verover. Het is smerig, bruut en effectief. Niet voor altijd, zoals diamanten voor altijd zijn. Rijken brokkelen uiteindelijk af.
Een blik vanuit een kamer met uitzicht op het Pantheon kan een viering van Venus zijn, maar ook een blik op de werken van Mars. Ik was eigenlijk in Rome voor een symposium – Global WARrning – georganiseerd door een zeer betrokken, talentvolle groep geleid door een voormalig lid van het Europees Parlement, Giulietto Chiesa. Drie dagen later, nadat de run op de roebel werd ontketend, werd Chiesa gearresteerd en verbannen uit Estland als persona non grata, alweer een fraaie illustratie van de anti-Russische hysterie die in de Baltische staten heerst en de Orwelliaanse grip die de NAVO op Europa’s zwakkere broeders heeft. [1] Verschil van mening is gewoon niet toegestaan.
Op het symposium, gehouden in de met goddelijke fresco’s versierde voormalige 15e eeuwse Dominicaanse eetzaal die nu deel uitmaakt van de Italiaanse parlementsbibliotheek, gaf Sergey Glazyev, via de telefoon vanuit Moskou, een grimmige lezing over Koude Oorlog 2.0. Er is geen echte “overheid” in Kiev; de Amerikaanse ambassadeur heeft de leiding. Een anti-Rusland doctrine werd uitgebroed in Washington om oorlog in Europa te zaaien – en Europese politici werken daaraan mee. Washington wil een oorlog in Europa omdat het de concurrentiestrijd met China verliest.
Glazyev noemt de sancties hersenloos: Rusland probeert tegelijkertijd de politiek van het Internationaal Monetair Fonds te reorganiseren, tegen kapitaalvlucht te vechten en het effect van de weigering van banken om ondernemers nog krediet te verlenen, tot een minimum te beperken. Het eindresultaat van de sancties, stelt hij, is dat Europa in economisch opzicht de uiteindelijke verliezer zal zijn. De nadruk van de Europese bureaucraten op een economische politiek is verdrongen door de Amerikaanse geopolitiek.
Slechts drie dagen voor de run op de roebel, vroeg ik Mikhail Leontyev (Press-secretaris – Directeur van de Informatie en afdeling marketing van Rosneft) iets over de groeiende geruchten over de plannen van de Russische regering die klaar zouden staan om muntcontroles toe te passen. Op dat moment wist niemand dat de aanval op de roebel zo snel zou komen en zou worden opgevat als een poging om de Russische economie schaakmat te zetten; te vernietigen. Na een paar sublieme espresso’s in Tazza d’Oro, vlak bij het Pantheon, vertelde Leontyev me dat muntcontroles inderdaad een mogelijkheid waren. Maar nog niet.
Wat hij echter benadrukte was dat dit een regelrechte financiële oorlog was, geholpen door een vijfde colonne onder de Russische financiële elite. Het enige waar dit aan gelijk stond in deze asymmetrische oorlog waren nucleaire krachten. En toch wist Rusland van geen wijken. Leontyev kenmerkte Europa niet als een historisch onderwerp, maar als een object: “Het Europese project is een Amerikaans project.” En “democratie” was een fictie geworden.
De run op de roebel kwam en ging als een verwoestende economische orkaan. Toch moet je niet proberen een ervaren schaker schaakmat te zetten tenzij je vuurkracht groter is dan een bliksemschicht van Jupiter. Moskou overleefde. Gazprom gaf gehoor aan het verzoek van president Vladimir Poetin en verkocht een deel van haar dollarreserves op de binnenlandse markt. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier waarschuwde de EU tegen het “verder aandraaien van de schroef,” door meer contraproductieve sancties tegen Moskou. (“The new European disorder,” geschreven door Ivan Krastev and Mark Leonard – gepubliceerd door The European Council on Foreign Reations – is een goed essay hierover – AF http://is.gd/BExSV5). En op zijn jaarlijkse persconferentie benadrukte Poetin dat Rusland de storm zou doorstaan. Maar ik was vooral geïntrigeerd door wat Poetin niet vertelde. [2]
Mars nam het, in een hectische versnelling, in mij over en ik trok zich terug op mijn Pantheon kamer om te proberen mijn interne rust – euthymia – via Seneca te kanaliseren naar een staat van onverstoorbaarheid, die de stoïcijnen definieerden als Aponia. Het is moeilijk euthymia te cultiveren terwijl Koude Oorlog 2.0 woedt.
Hier dan mijn onverstoorbare raket.
Rusland kan nog altijd overgaan op een “nucleaire” economische optie door een moratorium op zijn buitenlandse schulden. Als westerse banken Russische activa in beslag gaan nemen, kan Moskou elke westerse investering in Rusland in beslag nemen. In ieder geval zullen het Pentagon en de NAVO een schietpartij in het Europese theater verhinderen, tenzij Washington zo achterlijk is om daarmee te beginnen. Wat blijft dreigen is de ernstige mogelijkheid dat het Rijk van de Chaos Rusland beschuldigt van het schenden van het INF-verdrag (INF), zelfs als het zich voorbereidt om Europa in 2015 te dwingen om Amerikaanse nucleaire kruisraketten op haar grondgebied te accepteren. (Zie “A Vital Nuclear Ageement, at Risk” New York Times, 1 jan. 2015 – AF http://is.gd/OUtBGo).
Rusland kan westerse financiële markten te slim af zijn door ze af te snijden van zijn rijkdom aan olie en aardgas. De markten zouden onvermijdelijk instorten – ongecontroleerde chaos voor het Rijk van de Chaos – (of “gecontroleerde chaos,” in de eigen woorden van Poetin). Stel je voor; het afbrokkelen van een biljard-plus aan derivaten. Het kan jaren duren voordat “The West” Russische olie en aardgas kan vervangen en de economie van de EU zou direct worden verwoest.
Alleen al deze Westerse bliksemaanval op de roebel – en op de olieprijzen – met behulp van de verpletterende kracht van Wall Street-firma’s, schudt Europese banken met een exposure naar Rusland op hun grondvesten; hun aantal credit default swaps steeg enorm (daar blijft het natuurlijk niet bij. Lees bijvoorbeeld “Russian Roulette: Taxpayers Could Be on The Hook for Trillions in Oil Dervatives” van Ellen Brown, schrijfster van de bestseller “The Web of Dept.” – AF http://is.gd/hBWojO) Stel je voor dat die banken instorten in een Lehman Brothers huis-van-kaarten-stijl als Rusland besluit tot een “default” – en dus een kettingreactie op gang brengt. Denk eens na over een niet-nucleaire MAD (Mutually Assured Destruction) – een in feite strijdloze destructie. Rusland is zelfvoorzienend in alle soorten energiebronnen, minerale rijkdom en landbouw. Europa is dat niet. Dit zou het dodelijke gevolg van de oorlog door de sancties kunnen worden.
In wezen is het Rijk van de Chaos aan het bluffen, met behulp van Europese landen als pionnen. Het Rijk van de Chaos is net zo belabberd in schaken zoals het in [het begrijpen] van de geschiedenis is (tactisch een punk; strategisch onvolwassen – AF; op die manier drukt een Lawrence Wilkerson zich uit – AF) Waar het in wil uitblinken is Rusland op de knieën dwingen. Rusland laat zich niet op de knieën dwingen.
Duisternis gloort bij het aanbreken van de chaos
Bob Dylan parafraserend in “When I Paint My Masterpiece:” ik verliet Rome en landde in Peking. Een reis van Marco Polo van 10 jaar; nu een reis met Air China. En vervolgens weer achteruit zoomen we in [op Europa] omdat we de high-speed rail van Shanghai naar Berlijn nemen. [3]
Van een kamer in het keizerlijke Rome naar een kamer in een rustige hutong – een bescheiden herinnering aan keizerlijk China. In Rome zwermen de barbaren, inclusief de lokale maffia, binnen de poorten en plunderen zachtjes de kruimels van een rijk erfgoed,. In Peking wordt over de barbaren streng toezicht uitgeoefend en natuurlijk zit er een ”Panopticon-element” aan dit ”essentiële belang” om de interne sociale vrede te verzekeren. De leiding van de Chinese Communistische Partij (CCP) – sinds de wereldschokkende hervormingen door de kleine Roerganger Deng Xiaoping – is zich volkomen bewust dat haar Mandaat van de Hemel rechtstreeks wordt bepaald door de perfecte afstemming van nationalisme met wat we kunnen aanduiden met de term “neoliberalisme met Chinese kenmerken.”
In een andere ader van de “zachte bedden van het Oosten” die Marcus Aurelius zouden verleiden, de zijdezachte pracht van chique Beijing die een glimp bieden van een uiterst zelfverzekerde opkomende macht. Immers, Europa is niets anders dan een catalogus van multiple sclerose en Japan lijdi onder zijn zesde recessie in 20 jaar.
Nog gekker, in 2014 heeft president Xi Jinping met ongekende diplomatiek/geostrategische gretigheid een lange termijn project ingezet van het langzaam maar zeker wissen van de Amerikaanse suprematie in Azië en het herschikken van de mondiale schaakbord. Wat Xi in Shanghai mei zei, omvat het project: “Het is tijd voor Aziaten om de zaken van Azië te beheren.” Op de APEC-bijeenkomst in november, verdubbelde hij deze inzet: bevorderen van een “Asia-Pacific dream.”
Waanzin is de norm. Naast twee monster-aanbiedingen van in totaal $725.000.000.000 voor aardgas – voor de ‘Power of Siberia’ en Altai pijpleidingen – en een recente New Silk Road-gerelateerd offensief in Oost-Europa, [4] herinnert zich vrijwel niemand in het Westen dat in september de Chinese premier Li Keiqiang niet minder dan 38 handelsovereenkomsten met de Russen ondertekende, met inbegrip van een swap deal en een fiscale deal, die het totale economische samenspel mogelijk moeten maken.
Er is veel voor te zeggen dat de economische integratie van deze landen en de geopolitieke verschuiving naar Rusland en China misschien wel de grootste strategische manoeuvre van de laatste 100 jaar is. Xi’s ultieme masterplan is ondubbelzinnig: een commerciële alliantie van Rusland, China en Duitsland. Duitse bedrijven, de Duitse industrie wil het graag, maar Duitse politici hebben de boodschap nog steeds niet begrepen. Xi – en Poetin – bouwen aan een nieuwe economische realiteit op Euraziatische grond, vol met cruciale politieke, economische en strategische gevolgen.
Natuurlijk zal het [deze integratie] een uiterst moeizame weg zijn. Het is niet gelekt naar nog westerse collectieve media, maar onafhankelijk denkende academici in Europa (ja, ze bestaan, bijna als een geheim genootschap) zijn in toenemende mate verontrust of er nog wel een alternatief model is voor het chaotische hardcore neoliberalisme en het casino-kapitalisme bevorderd door de Masters of the Universe.
Zelfs als de Euraziatische integratie op de lange termijn slaagt en Wall Street een soort van lokale beurs wordt, dan nog lijken de Chinezen en de opkomende multipolaire wereld te worden opgesloten in het bestaande neoliberale model. En toch, zoals Lao Tse als een tachtigjarige de jonge Confucius een intellectueel klap op het gezicht gaf, zou het “Westen” gebaat zijn met een wake-up call. Divide et impera? Het werkt niet. En het is gebonden aan jammerlijk falen.
Zoals het er nu voorstaat, wat we al wel weten, is dat 2015 een huiveringwekkend jaar op talloze aspecten zal zijn. Omdat van Europa naar Azië, van de ruïnes van het Romeinse Rijk tot het opnieuw opkomende Middenrijk, leven we allemaal nog steeds in het teken van het angstige, gevaarlijke, rampzalig irrationele Empire of Chaos.
Voor verwijzingen, zie het origineel:
Russia, China mock divide and rule
http://www.opednews.com/articles/Russia-China-mock-divide-by-Pepe-Escobar-Chaos_China-Investment-Corp_China-Politics_Putin-141224-31.html
De zorgen zijn terecht. Een kat in het nauw kan rare sprongen maken. Maar ja, niets doen tegen Poetin is ook geen optie, zoals @1 al aangeeft. Daarom is de situatie met Rusland een van de gevaarlijkste situaties waar de wereld in decennia mee geconfronteerd is.
Russia heeft vooral zichzelf in de ellende gebracht. In de recente geschiedenis is het zelden goed afgelopen met landen die probeerden buurlanden te annexeren, de Duitsers zouden dat toch als geen ander moeten weten zou je zeggen.
@5: Die Wiedervereinigung is zo slecht toch niet afgelopen?