What she and the writer who told her story created was 3,000 words of revenge porn. The clinical detail in which the story is told is intended not to validate her account as much as it is to hurt and humiliate Ansari.
Commentator Caitlin Flanagan wierp eens een scherpe blik op de wijze waarop #MeToo gebruikt wordt om mannen aan de schandpaal te nagelen, omdat ze vrouwen het tijdens dates seksueel niet naar de zin maakten, maar vooral met hun eigen gerief bezig waren.
Je kunt zeggen over de jaren vijftig, zestig en zeventig wat je wilt, stelt Flanagan, maar niet dat de preutse tienerbladen jonge vrouwen niet aanleerden dat mannen maar op één ding uit waren, en hoe je van je af moest bijten.
De schrijfster deelt terloops mee dat ze zelf tweemaal bijna slachtoffer werd van date-rape, een ervaring die blijkbaar mijlenver afstaat van de negatieve ervaringen die jonge vrouwen vandaag de dag opdissen als voorbeelden van seksueel gewelddadig gedrag door mannen.
Want als iemand je tegen je zin in begint te vingeren terwijl ‘ie twee vingers van z’n andere hand in je keel heeft, is het kennelijk te moeilijk om te zeggen: ‘Hé, joh: ik weet niet waar jij mee denkt bezig te zijn, maar ik word hier niet opgewonden van. Bedankt voor het eten, maar ik ga naar huis.’
Allemaal de schuld van die nare mannen natuurlijk. Want vrouwen hebben geen agency als het even niet uitkomt.
Reacties (36)
“Want als iemand je tegen je zin in begint te vingeren terwijl ‘ie twee vingers van z’n andere hand in je keel heeft, is het kennelijk te moeilijk om te zeggen: ‘Hé, joh: ik weet niet waar jij mee denkt bezig te zijn, maar ik word hier niet opgewonden van. Bedankt voor het eten, maar ik ga naar huis.’”
Want als iemand dat doet en niet door heeft dat het nogal tegen jouw zin ingaat heb je verdomme nogal een fokking hork mee naar huis genomen wiens totale gebrek aan empathie inderdaad als misdadig bestempeld mag worden.
@1: Een gebrek aan empathie is nog steeds geen misdaad, bovendien zijn er genoeg mensen die houden van een ‘strugglefuck’. Communiceren is hier het sleutelwoord. Net als het bestellen van een rode wijn geen misdaad is als je liever witte wijn hebt maar er niets van zegt.
Kijk, haar ervaring lijkt mij ook geen prettige. Maar ik vind het nogal wat om maar direct karaktermoord te plegen op een ander.
Overigens, in mijn herinnering was dit hele verhaal ook al te zien in het tweede seizoen van Master of None op Netflix?
@1 Helemaal eens. Die meneer Ansari heeft kennelijk leren minnekozen uit het bekijken van hardcore porno-films ofzo.
Des te meer reden om dan je biezen te pakken, zou ik denken. Maar dat is blijkbaar weer net even teveel gevraagd van hedendaagse jonge vrouwen uit de midden- en bovenklasse. Die leggen alle beslissingen in handen van de man, inclusief (blijkens dit verhaal) het bellen van een taxi.
Zo zijn ze namelijk geconditioneerd door ’the patriarchy’, snapt u wel? Zoals alles is ook hun gedrag te wijten aan… mannen.
Lekker makkelijk, zo kun je alle verantwoordelijkheden voor je eigen keuzes afwentelen op de ander.
Feminisme 4.0 is dan blijkbaar: de man moet zich maar ontwikkelen tot halve mind-reader, tijdens het paringsritueel haar stemming aan leren voelen, en op grond daarvan besluiten of ‘ie doorzet met z’n avances of een taxi belt. Want vrouwen zijn kennelijk zelf te zwak, te onzeker, te behaagziek en te bang om ‘Hé, lamlul, ik heb hier geen zin in’ te zeggen.
Het zal allemaal wel, maar dat is natuurlijk geen emancipatie; het is het omgekeerde van emancipatie – de vrouwen in kwestie maken zich daarmee namelijk wederom geheel en al afhankelijk van de beschaving en grillen van de man. Mag ik dat ironisch noemen?
Revenge porn is de juiste term, een combinatie van slachtofferschap en verlangen naar publieke executie. Margaret Atwood kreeg ook al de volle laag gisteren, terwijl ze een valide punt had.
Het is geloof ik wel meer een generatie (millennial) dan een vrouwen- of feministendingetje. De “meninists” zijn net zo slap, die voelen zich slachtoffer van alle “thots” en “golddiggers.” Het laagje ironie dat er bij die jongens ooit was, is allang verdwenen.
Ik heb geen idee van deze hele affaire en het interesseert me geen bal, maar dit zinnetje vond ik wel raar. De auteur van dit stukje gaat er kennelijk van uit dat er een rangorde is (of zou moeten zijn) van wie aangepakt moet worden. Niet zozeer vanwege de ernst van het vergrijp, maar vanwege huidskleur(?)
@5 Jawel, maar het verschil is dat die MRA’s nauwelijks serieus worden genomen. Die worden over het algemeen toch gezien als sneue club reactionaire rukkers.
Deze slachtofferfeministen worden gezien als hip en avant-garde. Ze hebben ook toegang tot en bondgenoten bij veelgelezen (online) magazines.
Wel opmerkelijk dat dit soort denkbeelden in golven terugkeert. Die hele notie van het patriarchaat is ontwikkeld door radicale feministen gedurende de tweede emancipatiegolf.
Dat vraagt om sociologische verklaringen: vanwaar vindt dat concept uitgerekend deze tijd weer weerklank?
Ik vind het interessant dat het voor een gedeelte een generatieding lijkt te zijn:
https://www.nytimes.com/2018/01/15/opinion/aziz-ansari-babe-sexual-harassment.html?action=click&pgtype=Homepage&clickSource=story-heading&module=opinion-c-col-right-region®ion=opinion-c-col-right-region&WT.nav=opinion-c-col-right-region
“A recent survey by The Economist/YouGov found that approximately 25 percent of millennial-age American women think asking someone for a drink is harassment. More than a third say that if a man compliments a woman’s looks it is harassment.”
edit: ah, dat zei #5 ook. Dus daar sluit ik me bij aan. :-)
@7: Omdat het een reëel verschijnsel beschrijft, misschien?
http://vileine.com/2016/05/20/paradigma-het-patriarchaat-bestaat-niet/
@2:
Klopt, maar de handelingen die daar uit geboren worden mogelijk wel. En laat dat “mogelijk” maar achterwege als we het over het door mij aangehaalde voorbeeld van Prediker hebben.
Communiceren, om te bepalen of er consensus is. Niet dus als je het verhaal (“per her account”) moet geloven.
Ja, seks tegen je zin is vergelijkbaar met rode wijn drinken terwijl je witte lekkerder vindt. Geen discussie hier.
Ik weet niet. Blaming the perpetrator lijkt mij iets eerlijker dan blaming the victim.
@3:
Eehhmm, de dame
@7: “Die hele notie van het patriarchaat is ontwikkeld door radicale feministen gedurende de tweede emancipatiegolf.”
Ik zal al te denken of ik je artikel nu verkeerd gelezen had, of dat het een beetje in je bol is geslagen, maar nu weet ik zeker dat het laatste het geval moet zijn.
Verwarrende tijden.
Waarom is dit wel acceptabel, maar Louis C.K. die zichzelf aftrekt voor vrouwelijke collega’s niet? Ik zou bijna zeggen dat Louis minder fout zat, omdat hij eerst toestemming vroeg aan al zijn slachtoffers.
Ik vind ze allebei losers die beter hadden moeten weten, maar de verschillende reacties verbazen me. Waarom nemen zoveel mensen het nu op voor Ansari, terwijl Louis een paar maanden geleden massaal werd uitgekotst? Waar zit het verschil?
@13: Hij kondigde het aan, dat is toch net effe wat anders…
@14: “Hallo mevrouw, ik ga mij voor uw neus zitten aftrekken. Mocht u daar geen behoefte aan hebben, dan is het aan u om een end op te rotten.”
@12 Gek is dat, ik zie geen enkel argument, zelfs geen informatie die zou moeten ondersteunen dat mijn beweringen niet kloppen.
Je mag je anders even inlezen (zoals ik wél heb gedaan).
Bijvoorbeeld hier, of hier. You’re welcome.
@16: Welke definitie van patriarchaat hanteer je?
@15: Eerder: “Hallo mevrouw, als je voor mij wil blijven werken, ga je nu kijken hoe ik me aftrek, en als je het halverwege niet meer ’trekt’ versper ik de deur.”
@18: Oh maar wacht, ik dacht dat je voor CK in de bres sprong. Deed je niet, heb ik niks gezegd.
@19: Geen probleem. :-)
Ik vind trouwens wel de er een wereld van verschil is tussen Louis CK en, zeg, Cosby of Polanski.
@16: Dan verwijs ik je even naar iets basaler materiaal, waarvan ik toch had gehoopt dat het dusdanig gemeengoed was dat ik er niet naar hoefde te linken. Dat even los van het feit dat het veroordelen van slachtofferverwijten wat mij betreft geen verdere argumentatie behoeft.
@22: Although many 16th and 17th Century theorists agreed with Aristotle’s views concerning the place of women in society, none of them tried to prove political obligation on the basis of the patriarchal family until sometime after 1680. The patriarchal political theory is closely associated with Sir Robert Filmer. Sometime before 1653, Filmer completed a work entitled Patriarcha. However, it was not published until after his death. In it, he defended the divine right of kings as having title inherited from Adam, the first man of the human species, according to Judeo-Christian tradition.
interesting.
@prediker: he gotcha there, tap out
@16: Dank voor de links. Ik heb ze nog niet helemaal uit, maar ze lijken beide een erg smalle definitie van patriarchaat te gebruiken. Het volgt natuurlijk niet uit de claim dat seksisme systemisch is dat alle vrouwen noodzakelijk en uitsluitend passief en onderdrukt zijn.
@23 Dat dit een gotcha-moment is, daar valt wel wat op af te dingen. Hooguit kun je zeggen dat ik me in #7 met de uitdrukking ‘die hele notie van het patriarchaat’ onvoldoende nauwkeurig uitdruk.
Bismarck vat dat blijkbaar op als “de notie van ‘patriarchaat’ überhaupt”, hetgeen je er inderdaad in zou kunnen lezen. Beter had ik derhalve kunnen schrijven: “die specifieke feministische notie/voorstelling van het patriarchaat überhaupt”, of iets van die strekking.
Igor blijkt me in #9 prima te begrijpen overigens. Reaguurder 6822 stelt in #17 een goede vraag: “Welke definitie van patriarchaat hanteer je?”
Ik zou ‘patriarchaat’, zoals feministen die gebruiken, liever vervangen door een term als institutioneel chauvinisme: dus dat de instituties van de maatschappij gezamenlijk op z’n minst impliciet de overtuiging uitdragen dat mannen superieur zijn aan vrouwen, en dat vrouwen er zijn ten dienste van mannen.
Daarmee onderscheid je het namelijk van expliciete vormen van patriarchaat, waarin mannen per definitie de aangewezen heersers zijn, de vrouw wordt overgedragen van de juridische heerschappij van de vader naar die van haar echtgenoot, en haar domein zich voornamelijk beperkt tot huis en haard.
Harris Mirkin geeft in The passive female: the theory of patriarchy (American Studies, Vol. 25, No. 2 [fall 1984], pp. 39-57), ook een aardige omschrijving van de voorstelling van patriarchaat zoals dat is uitgewerkt door radicale feministen (met een forse dosis literatuurverwijzingen):
@25: Mag ik er dan van uit gaan dat je met “die hele notie van het patriarchaat” de geest waarin “Grace” haar aanval op Aziz Ansari schreef bedoelt?
Of vind je haar kritiek terecht en stoort alleen het wereldkundig maken ervan je?
@26 Het gaat mij niet om ‘Grace’ of Aziz Ansari, het gaat me om de reacties van feministen van twintig tot (inmiddels) veertig, die dit verhaal aangrijpen om nog maar eens een vermeend complex aan culturele verwachtingen aan te klagen, dat zij onder het ‘patriarchaat’ scharen.
Daarbij zouden vrouwen geconditioneerd worden om zich passief en meegaand op te stellen, desnoods tegen hun zin allerlei seksuele handelingen te ondergaan, mannen te bevredigen en mannen gestimuleerd zouden worden om te ‘scoren’ in voorbijgang aan wat vrouwen prettig vinden.
Niet alleen wordt de oorzaak hiervan goeddeels in de schoenen van mannen geschoven (die zouden namelijk negatief reageren op vrouwen die luid en duidelijk ‘nee’ zeggen), maar de oplossing vervolgens zou dan eveneens van mannen moeten komen. Die moeten vrouwen namelijk leren ‘lezen’.
Nu kan dat laatste op zichzelf geen kwaad, al gaat men eraan voorbij dat mannen allerlei subtiele hints (ook verleidingshints) überhaupt niet waarnemen – Youtube maar eens op Vanessa van Edwards, die kan daar smakelijk over vertellen.
Waar het mij echter om gaat is dat ik als man daarmee de verantwoordelijkheid in de schoenen krijg geschoven voor een aantal keuzes die de vrouw waar ik eventueel mee verkeer schijnbaar te onzeker en te passief is om te maken; en dan ook nog eens collectief de schuld in de schoenen krijg geschoven voor die onzekerheid en passiviteit. Ja, dank je de koekoek!
En omgekeerd stelt het vrouwen voor als passieve, willoze slachtoffers, die geen ‘nee’ kunnen zeggen. Lekker empowering, denk ik dan.
@27: Nou, ik kan je niet volgen hoor, spiet mie donders.
In #0 heb je het over mannen (ik ga voor het gemak maar uit van alle mannen) die aan de schandpaal genageld worden (ik weet van niets) om de doodeenvoudige reden dat ze wat egocentrisch opgesteld zijn tussen de lakens.
Blijkt niet uit de link. Daar gaat het toch echt wel om “Grace”, die geconfronteerd werd met blijkbaar steeds verder van haar comfortzone wegdrijvende seks. Grensoverschrijdend dus, niet alleen maar ikke, ikke, ikke.
Vervolgens beschuldig (mag ik dat zo zeggen?) je feministen (ik ga voor het gemak maar uit van alle feministen) ervan unempowered te zijn, terwijl Grace luid en duidelijk de brui geeft aan de glijdende schaal van seksuele activiteit waar ze aanvankelijk vrijwillig aan begon, om vervolgens niets meer te ondergaan maar de deur uit te lopen.
Ook in #0 schets je een situatie waarin de verkrachting gewoon duidelijk is. Tegen je zin in gevingerd worden is verkrachting. Punt uit.
In #3 haal je er klasse bij. Onduidelijk waarom.
Ook in #3 heb je het over mind readen, een bewering die je herhaalt in #27 met het gebruik van de term “lezen”. Ik ontken verschil in mannelijke en vrouwelijke subtiliteiten niet, maar zowel in jouw eigen voorbeeld als in jouw link gaat het om zoveel meer dan dat, namelijk seksuele activiteiten die met tegenzin uitgevoerd/opgedrongen/beleefd/etc worden. Weer spiet ’t mie donders, maar daar hoef je als man geen mindreader voor te zijn. Echt niet. Totaal iets anders dan het ook in de link genoemde zoeken naar intimiteit en geborgenheid en in seks een manier zien om die zoektocht te kunnen uitvoeren.
Weer ook de bewering dat vrouwen niet meer voor zichzelf op kunnen komen (mag ik dat zo zeggen) terwijl wederom het gelinkte artikel zoveel tegenovergestelds aantoont (zie#11).
In #7 gebruik je de term slachtofferfeministen. Ik weet niet wat je daarmee bedoelt, maar ’t voelt niet goed. Geenstijlerig ofzo.
“Waar het mij echter om gaat is dat ik als man…”
Aha.
@28 En die daar op tal van punten niets van zei, maar achteraf klaagt dat ze de man in kwestie toch zeker duidelijke nonverbale signalen heeft gegeven. Tja, voor hem was het kennelijk niet zo duidelijk. Ze beweert trouwens ook niet dat hij haar heeft verkracht of aangerand.
Ook opvallend: zodra ze wel haar mond open deed en gewoon zei: ‘ik heb hier geen zin in’, hield de man in kwestie op en stelde hij voor samen wat tv te kijken.
Nu heb ik dus grosso modo twee tegengestelde reacties op dit bericht en het commentaar daarop gelezen.
Zo zijn er vrouwen die de vrouw als exemplarisch slachtoffer zien van ‘rape culture’ en het patriarchaat, omdat Ansari haar lichaamstaal had moeten lezen. Ze vinden dat hij haar seksueel geterroriseerd heeft, en dat is endemisch voor het gedrag van mannen, zo stelt men.
Dan zijn er ook vrouwen die daar tegenin brengen: ‘Ja zeg, wacht eens even, je kunt als vrouw ook zelf veel eerder je mond open trekken. Bevrijding komt niet door je lot in handen van mannen te leggen (omdat je bang bent voor afwijzing, of geen scène wilt schoppen), maar door zelf het heft in handen te nemen en de regie te voeren over wat je wel en niet wil.’
De eerste benadering stelt vrouwen voor als passieve slachtoffers, wiens lot in handen van ‘de man’ ligt, de tweede benadering stelt vrouwen voor als handelende agenten die zelf hun eigen lot ter hand kunnen nemen.
Welke benadering is meer empowering, denkt u?
Sommige mannen krijgen tijdens het liefdesspel ineens onverwacht een vinger in hun anus geduwd. Daar zit ook niet iedereen op te wachten. Is dat dan ook verkrachting? Wel consequent blijven, hè?
Ik las onlangs een tweet van een knul die tijdens carnaval onverwachts werd getongzoend door een dronken deerne. Hij zoende maar mee, want hij wilde haar ook niet afwijzen, en hij vond het ergens wel stoer van d’r. Maar technisch-juridisch gezien had dat dus net zo goed een verkrachting kunnen zijn.
Sex is often messy. Het laat zich niet vastleggen in protocolletjes en schema’s. Verleiding zit vol met dubbele bodems. En ja, er lopen (een hoop) horken rond die hebben leren seksen van hardcore porno en louter aan hun eigen lul denken. Maar dat is geen reden om dan maar alle blaam en alle verantwoordelijkheid in de schoenen van mannen te schuiven, lijkt me zo.
Ze is er zelf bij hè? Op je drieëntwintigste ben je geen kind meer.
Ben ik de enige die het gek vindt dat ‘Grace’ gewoon anoniem mag blijven, terwijl we wel details over het seksleven van AA te weten komen?
@30: Het gaat je nogal aan ’t hart, Prediker. Echt, ik kan van dit onderwerp niet warm of koud worden, maar jij – jij produceert echt enorme lappen tekst.
@30: Ik ben het op bijna alle punten met je eens, zolang kerels ook begrijpen dat een zich passief opstellende vrouw (zoals Grace zegt dat ze zich opstelt zodra het haar te ver gaat) eigenlijk een No-Go is. Je hebt dan namelijk geen toestemming. Wie zwijgt stemt niet toe. Wie zwijgt laat toe. Sommige heteroseksuele kerels stellen zich ook passief op ten opzichte van opdringerige homoseksuele mannen. Dan willen ze bijvoorbeeld geweld voorkomen of een vervelende situatie. Het is dan wel de verantwoordelijkheid van de assertor om de situatie te analyseren en te bedenken of doorgaan wel een goede keuze is. Want een verkeerde beslissing zonder toezegging kan ongewild leiden tot verkrachting of aanranding. Ik heb zelf een keer een slechte ervaring gehad op dat gebied, waarin ik in een vergelijkbare situatie als asiz in bad zat met een dame, die later aangaf dat mijn aanrakingen toch niet gepast waren. Gewoon toestemming vragen is duidelijk en ook vooral duidelijk voor jezelf.
@25: “Beter had ik derhalve kunnen schrijven: “die specifieke feministische notie/voorstelling van het patriarchaat überhaupt”, of iets van die strekking.”
Waarmee het een inhoudsloze kreet wordt, want natuurlijk is de specifieke feministische notie ontwikkeld door feministen. De patriarchale samenleving (inclusief aan mannen en vrouwen opgedrongen rollenpatronen) daarentegen is al een feit van voor het jaar 0.
@30: “Welke benadering is meer empowering, denkt u? “
Het gaat niet om welke benadering meer empowering is, maar welke benadering door vrouwen gebruikt wordt. Niet alle vrouwen (en trouwens net zo min alle mannen) zijn zo assertief als jij het graag zou zien. Die klappen dicht als ze aangerand worden. Omdat ze zich dus niet zo gedragen als jij het graag gewenst had, mogen ze achteraf niet klagen over hun traumatische ervaring, of over hoe hun verkrachter te werk ging?
“Sommige mannen krijgen tijdens het liefdesspel ineens onverwacht een vinger in hun anus geduwd. Daar zit ook niet iedereen op te wachten. Is dat dan ook verkrachting? Wel consequent blijven, hè?”
Ik zie niemand het tegenovergestelde beweren, dus ik hou het erop dat dit pure whataboutery is, net als de daaropvolgende alinea.
Vertel me liever eens of je die situatie die je in #0 beschrijft, bij nader inzien niet toch gewoon een verkrachting vindt?
@30: Zullen we het zo doen: als je mij of mijn gedane uitlatingen inconsequent vindt, mag je me daar op wijzen. Achteraf dus. Niet preventief. En al helemaal niet volgend op zoals Bismarck terecht opmerkt whataboutery.
Liever zou ik hebben dat je op al mijn punten in #28 reageert.
Ook opvallend: dit is niet de eerste keer dat ze aangaf er geen zin in te hebben. De eerste keer gebeurde dit:
De tweede keer, de tv keer waar jij op doelt, gebeurt het volgende, waar jij, heel opvallend is het ook niet hoor, wellicht overheen gelezen hebt, zo gauw ze zich voor de tv genesteld hadden:
@31: Ja, gek he, en dat terwijl ze precies dezelfde rol in het verhaal spelen.
Ik denk dat #29 en #33 ieder op hun manier redelijk dicht bij het probleem zitten. Iedere normale kerel is tegen verkrachtingverkrachting (de enige echte zeg maar) en ieder weldenkend mens verafschuwt verkrachtersverkrachters (de enige echten zeg maar).
Redelijk veilige ver-van-mijn-bed afschuw.
Het wordt een stuk vervelender echter als je als man jouw eigen handel en wandel eens goed aan introspectie moet onderwerpen. Goed, een verkrachterverkrachter ben je (men) niet, maar helemaal kosher ben je (men) misschien ook niet altijd geweest. Da’s lastig toegeven voor sommigen en daarom wordt er zo panisch gereageerd op dit soort verhalen waarbij seks intrinsiek messy wordt genoemd, opdringerigheid de kunst van het flirten en vrouwen die dit bespreekbaar willen maken slachtofferfeministen.
Voor mensen die dit nog enigszins interesseert, het is al weer een beetje verder in de week.
Kort:
https://medium.com/@andreagrimes/stop-waiting-for-the-real-aziz-ansari-52c35022885d
Wat langer:
https://theestablishment.co/to-raise-a-feminist-son-talk-to-him-about-aziz-ansari-1ae7fd41b074
Een een heel lang stuk, dat ik erg lastig vond om te lezen. Het maakte mij boos, verdrietig, de toonzetting stoorde mij, toch er waren ook best wat stukken waar ik het gewoon domweg mee eens ben. En hopelijk veel met mij.
Van Laurie Penny:
https://longreads.com/2018/01/18/were-not-done-here/