Pro-Israel/Palestijnen? Eerst een bestand, dan schuldvraag!

De hoofdredactie van de Telegraaf legt de schuld van oorlog compleet bij Hamas. SP-Kamerlid van Bommel roept juist op tot een Intifada tegen Israel. Voorspelbare polariserende taal. Waar zijn deze Nederlandse ophitsers mee bezig? Zijn ze verblind door haat, doordat de raketten hen om de oren vliegen? Hebben zij last van bommen, die hun schoolgaande kinderen bedreigen? Niets van dat alles. Het zijn kortzichtige opruiers met oogkleppen op. Beide partijen missen empathie. Veel Nederlanders leggen, net als de Telegraaf en van Bommel, de schuld bij één partij. Als Nederlanders dit al doen, hoe kunnen we van de Israëli’s en Palestijnen dan verwachten dat ze toenadering tot elkaar zullen zoeken? Dat het ooit vrede wordt?

Voor inval?

Oorlog maakt angstig. Angst versterkt het wij-zij denken. Het is daarom niet verwonderlijk zeer veel van de (Joodse) Israëli’s achter de inval staan. De Joden kennen honderden jaren van bedreiging, uitsluiting en vervolging. Door de eeuwenlange haat tegen de Joden kent de Dikke van Dale woorden als ‘antisemiet’, ‘razzia’ en ‘pogrom’. Joden werden en worden op gruwelijke wijze vervolgd. Israel is geografisch een klein landje, omringd door (enkele) bedreigende moslimlanden. Naast bedreigende buurlanden is er direct gevaar. Eerst kwam het gevaar vanuit het noorden, altijd loert het gevaar in de bus en nu vanuit de Gazastrook. Die laatste bedreiging is volgens Israel de reden voor de oorlog in de Gazastrook. Door alle media in Israel wordt dag in dag uit gewezen op Hamas, dat uit is op de totale uitroeiing van de Joden. Als ik een Joodse inwoner was van Israel, dan was ik voor de oorlog tegen Hamas.

Als ik een Palestijn was dan zouden mijn grootouders waarschijnlijk uit een ander deel van het land komen. Weggejaagd van hun geboortegrond. Ik zou geen werk hebben en een gebrek hebben aan alles. De Israëli’s houden alle goederen tegen en 2/3 van de bevolking leeft van minder dan 2 dollar per dag. Een uitzichtloze situatie. Nadat Hamas in 2006 de democratische verkiezingen won werd de partij direct in de ban gedaan door de Verenigde Staten. Nadat Hamas zich afgelopen herfst hield aan een staakt-het-vuren kregen zij daar niets voor terug. De Israëli’s weigerden mensen en goederen door te laten en daardoor lijkt de Gazastrook op een (beroerde) gevangenis. Sinds december vorig jaar is de hel losgebarsten. Bommen, gif en beschietingen hebben het leven gekost aan honderden onschuldige mannen, vrouwen en kinderen. Als ik in de Gazastrook zou wonen, zou ik voor Hamas zijn.

Ik ben geen Joodse Israëli of een Palestijn uit de Gazastrook. Ik word niet bedreigd. De discussie over de schuldvraag is op dit moment niet relevant. Nu niet. Nu moet verder bloedvergieten voorkomen worden. Mijn helden zijn diegenen die, ondanks de constante dreiging waarmee zij leven, empathie voelen voor de andere kant. Die voelen dat ‘de anderen’ best veel weg hebben van henzelf. Eerst moet er een bestand komen. Dan toenadering. En na een lange, lange moeizame weg ooit vrede voor Joden, Moslims en seculieren. Die boodschap moet uit Nederland, Europa en de wereld komen. Als wij met het vingertje wijzen, levert dat de lijdende bevolking niets op. Wij moeten pleiten voor vrede en bereid zijn die vrede te bewaken. Onze steun moet uitgaan naar diegenen die een einde willen maken aan het bloedvergieten. Naïef? Het is de enige weg naar vrede.

Vrede, Peace, Salaam, Shalom, het maakt niet uit hoe je het noemt, als het maar komt. Nu!