De beoogde Republikeinse vicepresident is een radicale class warrior – aan de kant van de rijken.
De keuze van een (mogelijke) vicepresident, een zogenaamde running mate, is een belangrijk moment in de campagne voor het Amerikaanse presidentschap. Mitt Romney maakt vandaag bekend dat zijn keuze is gevallen op Paul Ryan, een Republikeins lid van het Huis van Afgevaardigden namens de staat Wisconsin.
Een running mate is doorgaans bedoeld om de vermeende tekortkomingen van de presidentskandidaat te compenseren. Zo kan een presidentskandidaat uit een noordoostelijke staat, een zogenaamde Yankee, zijn algemene aantrekkelijkheid vergroten door bijvoorbeeld een running mate uit een zuidelijke staat te kiezen.
Mitt Romney is maar weinig populair bij de base, de meest fanatieke aanhangers, van de Republikeinse Partij. Hij is mormoons, was ooit gouverneur van een liberal (lees: linkse) staat en, tot overmaat van ramp, was hij in zijn tijd als gouverneur verantwoordelijk voor de invoering van een algemene ziektekostenverzekering voor de inwoners van Massachusetts. Paul Ryan, lieveling van de Tea Party, is bedoeld om iets aan deze tekortkomingen te doen.
Paul Ryans claim to fame berust op zijn radicale begrotingsvoorstellen, welke – net als Ryan zelf – zijn geïnspireerd door de libertarische sociopathie van de schrijfster Ayn Rand (die op haar beurt haar bewondering voor de amorele zelfzuchtigheid van een verkrachter en seriemoordenaar bepaald niet onder stoelen of banken stak).
De kern van Ryans begrotingsvoorstellen is altijd een radicale belastingverlaging. In tijden van economische voorspoed dienen de belastingen te worden verlaagd omdat anders een begrotingsoverschot zou ontstaan waarmee de overheid (uit een soort aangeboren haat voor het vrije ondernemerschap) vervolgens private ondernemingen zou gaan opkopen. In tijden van economische tegenspoed dienen de belastingen te worden verlaagd om zodoende het herstel te bevorderen.
Uiteraard zijn deze “belastingverlagingen” zo ontworpen dat alleen de rijkste 5% op een hele forse belastingverlaging kunnen rekenen. De rest daarentegen, betaalt juist meer. Voor Romneys eigen, eerder onthulde belastingplannen gelden overigens exact dezelfde percentages.
Ondanks het gegeven dat volgens Ryans belastingplan de overgrote meerderheid van de Amerikaanse bevolking juist meer belasting zou gaan betalen, zijn deze verhogingen nog steeds onvoldoende om de voorgestelde belastingverlagingen voor de allerrijksten te betalen. Zodoende dient het toch al beperkte Amerikaanse sociale zekerheidsstelsel verder te worden uitgekleed. Medicare, de algemene ziektekostenverzekering voor gepensioneerde Amerikanen, zou worden vervangen door vaste, niet met de zorgkosten meegroeiende bedragen waarmee vervolgens op de vrije markt gezondheidszorg kan worden aangeschaft. Ook op andere sociale voorzieningen zou drastisch worden bezuinigd. De defensie-uitgaven zouden daarentegen worden verhoogd.
Ryans alternatief voor de bestaande sociale zekerheid? Particuliere liefdadigheid (vast omdat dit in de negentiende eeuw en daarvoor al zo goed werkte). Dat Ryan zelf wel ooit met behulp van social security heeft kunnen studeren, maken zijn voornemens met betrekking tot andere Amerikanen natuurlijk alleen maar wranger.
De begrotingsvoorstellen van Paul Ryan zijn zelfs zo karikaturaal kwaadaardig dat neutrale Amerikaanse kiezers simpelweg weigeren te geloven dat Republikeinen van plan zijn deze voorstellen ook daadwerkelijk uit te voeren. Desondanks gaan volgens sommige Republikeinen Ryans plannen nog niet ver genoeg. Als Amerikaanse kiezers menen dat Ryans plannen niet meer dan verkiezingsretoriek zijn, dan zouden ze nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen.
Foto Flickr cc Gage Skidmore
Reacties (6)
Amerikanen en verkiezingen. Altijd lachen. Dat volk kiest zichzelf nog eens de afgrond in. Hopelijk volgen wij hun voorbeeld niet.
Het boek van Lammers God bless America legt uit dat tot aan de tweede wereldoorlog Nederlandse diplomaten in de VS inderdaad de VS verkiezingen beschreven als een circus.
Wie ooit heeft gezien hoe een partijconventie verloopt waarop een partij z’n kandidaat ‘kiest’ laat elke hoop varen op verstandig bestuur, kermis.
Veel Nederlandse commentatoren vergeten dat Amerikaanse politici veel corrupter zijn dan Nederlandse politici. Amerikaans belastinggeld wordt niet in het publieke belang besteed maar in het belang van de donateurs van verkiezingscampagnes. Dit is zowel een probleem bij de democraten (vakbonden, zorgindustrie, banken, milieuactivisten) als bij de republikeinen (wapen- en olieindustrie, banken). Als ze eenmaal gekozen zijn gebruiken de politici het belastinggeld om hun donateurs terug te betalen (bailout banken, bailout autoindustrie, oorlogvoeren, zorgwet invoeren). Ook hierom houden veel Amerikanen minder van belasting betalen houden dan Nederlanders. In Nederland krijgt de burger veel meer terug voor elke euro belasting die ze betaalt dan in de VS.
en wat ik ook niet vind kunnen is romney. Een vrouw van een ex-werknemer van een bedrijf waar de ex-werknemer van romney aandeelhouder van was kreeg kanker en ging binnen 22 dagen dood. En wat deed romney? Niets! Terwijl hij heel rijk is. Alleen in Amerika is dit mogelijk! Wat een vreselijk land.
In florida zijn ze niet tevreden. Als dat maar goed gaat.
Enger dan eng, deze man.
Maar duidelijk een poging van Romney om de meest extremen binnen de Republikeinen aan zich te binden, terwijl hij zichzelf dan kan opvoeren als “gematigd”, “kijk mij eens meevallen”.