Wat moet de overheid met internet? Waarom zou zij zich er überhaupt mee moeten bemoeien? De Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) heeft zich er de afgelopen tijd mee bezig gehouden. Op Sargasso vertelt een aantal experts de komende weken over de kansen en bedreigingen en over de vraag wat moet de overheid met internet.
Twitter, wat moet je er mee? Vertellen wat je gegeten hebt? Je beklag doen over de vertragingen in het openbaar vervoer? Iedereen een #goedemorgen wensen, voordat je richting #event, #school of #werk gaat? Elke twitteraar heeft zo zijn eigen motieven om steeds 140 tekens de wereld in te sturen, en van het overgrote deel merken wij als gewone mensen weinig.
Totdat politici de mogelijkheden van het medium inzagen. Want Twitter blijkt een effectief instrument te zijn om mensen op de hoogte te houden van de activiteiten van een politicus en zijn/haar partij. Het biedt politici de gelegenheid om rechtstreeks in contact te komen met burgers en omgekeerd. Twitter geeft politici een gezicht buiten de reguliere media om, en een stem die ze in het politieke debat in de Kamers niet altijd kunnen laten horen. Representatie non-stop. Klinkt allemaal aardig, toch?
Niet helemaal. De digitale zeepkist die Twitter is, brengt niet alleen mogelijkheden met zich mee, maar ook gevolgen. Een daarvan is dat nieuws, en daarmee de media, dankzij tweets anders gerouteerd wordt. Tweets waaraan een vleugje schandaal zit of ook maar enige nieuwswaarde heeft, worden door de nieuwe media opgepikt, opgeblazen, en weer terzijde geschoven voor het volgende item.
Soms belandt het nog in een traditioneel medium, krant of opiniemagazine. Internet is bij uitstek een voedingsbodem voor incidentjournalistiek. Handig als afleidingsmechanisme, om de focus tijdelijk op een ander onderwerp of een persoon te kunnen krijgen dan waar het werkelijk om gaat. Of om het publieke debat te kunnen beïnvloeden. Net als in de gewone media speelt de vaardigheid van de politicus om media te kunnen bespelen ook een rol.
In het pre-twitter tijdperk bepaalden politieke redacties van kranten nog of een bericht wel of niet geschikt was om uit te brengen, bij voorkeur na een check op waarheid en relevantie. Vandaag de dag krijgen tweets dezelfde nieuwswaarde als overige berichtgeving. Maar hoe weten wij die –geef zelf toe- niet altijd van alles op de hoogte zijn, wat nog fact-based of fact-free is? Soms zijn tweets als feiten geformuleerd, maar gaat het stiekem om een mening. Wie weet in een oogopslag het verschil?
En dat maakt wel uit als het gaat om de non-stop representatie van twittererende politici. Als we Andreas Schuck mogen geloven, zijn burgers zich door nieuwe media helemaal niet zo veel meer met politiek gaan bemoeien. Wie zich offline al niet zo veel met politiek bezig houdt, zal dat online ook niet doen. Het zijn vooral de politici die kansen zien om zich te profileren, zelfs politici die ooit fel tegenstander waren. Wij niet-politici hobbelen er alleen achter aan.
Hoe zit dat met de overheid en twitter? Deze gebruikt, net als politici, het medium vooral om te zenden. Nieuws over een nieuw rapport, onderzoek, bezoek van deze of gene ambtenaar aan dit of dat plaatsje. Neem als voorbeeld het Ministerie van OCW: 11542 volgers, 0 volgend. Is Twitter dan het digitale equivalent van een folder in een rek van de sportschool?
Gelukkig weten lokale overheden en overheidsinstellingen veel beter gebruik te maken van Twitter als instrument om mensen te beïnvloeden. Het inzetten van Twitter als pr-tool kunnen deze groepen veel beter. En, belangrijker nog, burgers weten deze instellingen ook veel beter te vinden.
Twitter is niet meer te negeren, en politici op Twitter weten soms ook heel goed hoe ze extra aandacht kunnen genereren voor hun standpunten of partij. Een mooi experiment zou zijn om te kijken hoe gewone mensen politici via Twitter op andere ideeën kunnen brengen. Zou dat dan de Twitterpopulatie verdubbelen tot 1 miljoen accounts?
Reageren wordt – zoals altijd op Sargasso – gewaardeerd! Niet genoeg ruimte in de comments? Reageer in de vorm van een blog. Mail naar [email protected].
Reacties (5)
Ik vond het beeld van Liedewij Edelkoort over twitter prachtig. ‘We zijn als een vogelmaatschappij waar de jonge meiden twitteren.’ Zo heeft twitter een prachtige functie. Voor de echte politiek zouden programma’s als Het Filosofisch Kwintet veel frequenter in de media te horen/te zien moeten zijn.
We zouden onze mening niet moeten wíllen veranderen op basis van twitter.
Interessante observatie van Liedewij Edelkoort. @Maria Wat ik me wel afvraag bij jouw stelling is het volgende: Hoe kan je ‘echte’ politiek onderscheiden van ‘andere’ politiek? Als een politicus twittert, en het komt in de media, is dat dan geen politiek bedrijven? En fungeert twittert niet als een vliegwiel bij traditionele media? Zoals bijvoorbeeld rondom #zg12, waarbij iedereen zijn mening kan ventileren en verspreiden?
-Twitter, wat moet je er mee? Vertellen wat je gegeten hebt? Je beklag doen over de vertragingen in het openbaar vervoer?-
(via krapuul.nl)
Of juist morbide leugens verspreiden, zoals Ard van der Steur van de VVD doet.
@002: Hoe heb je geverifieerd of dit een morbide leugen betreft? Daarmee meteen inderdaad doelende op de nietszeggendheid van een twitterfeed. Vrijwel alle privé aangedragen info is er op gekleurd, soms wel stevig verkleurd. En zolang er nog hippies rondlopen die geloven dat “What if Cannabis Cured Cancer?” (!11! it does NOT ok!) en meer van die onsmakelijke flagarante leugens verspreiden, vind ik het geoorloofd om er op te wijzen dat het oorzakelijk verband tussen het inhaleren van cannabis en tabaksdampen tegelijk eerder kanker veroorzaakt dan dat het ooit zal genezen. Wat mensen vervolgens met die informatie doen, mogen ze helemaal zelf weten. Mooi fenomeen dat je uit onze grondrechten kan destilleren heet: Zelfbeschikkingsrecht. Als ik bijvoorbeeld als een maffe cliniclown mij een enkeltje “stairway to heaven” wil blowen – is er niemand die me kan tegen houden. Het verspreiden van pertinent onjuiste gezondheidsinformatie terwijl de feiten je bekend zijn, zou ook geïntepreteerd kunnen worden als een halfslachtige poging anarchistisch verzet te plegen. Welk een terreurdaad rechtvaardigt het doelmatig verkeerd informeren van mensen over gezondheidsrisico’s? Begrijp me niet verkeerd: Ik lust af en toe ook een pret-cigaret, maar als wie dan ook aan mij vraagt of het een goed idee is, is mijn antwoord: “Als je er nog niet aan begonnen bent, hou dat dan zo, dan mis je er ook niets aan. Als je er al wel mee begonnen bent: De teksten op pakjes cigaretten schrokken je niet af, mijn advies zal je ook niet gaan redden. Je moet het zelf uitvinden en er mee leren leven of doodgaan uiteindelijk.”
Toch kunnen we als niet-apenland vrij moeilijk dit soort informatie-terreur verbieden – God behoede welke simpele ziel zijn fontanel open gaat voor dit geflipte verhaal:
DISCLAIMER: Gelinkte youtube-fragment is pertinent onjuist, hoe je het ook draait of spinnt.
praat hij met de doden dan? Brrrrr….