Saoedi’s zijn altijd goed op de hoogte van wat schurken zeggen. Zo ook de saoedische krant Dar Al Hayat die al eerder met een geluidsbandje van Bin Laden kwam. Volgens deze krant heeft Saddam Hussein zijn strijdkrachten gemeld niet op zijn opdrachten te wachten bij het uitbreken van de oorlog. Ze zouden orders van zijn zoon Qusay krijgen. Met andere woorden: “Saddam verdwijnt zodra het oorlog wordt”.
Zijn het nu wel of geen vriendjes? Osama zegt van niet: hij noemt de Irakese regering hypocriet, dom en scheldt ze uit voor vuile socialisten (sic). Maar omdat dat niet zo goed uitkomt, wordt dat maar verzwegen in veel Amerikaanse reportages en artikelen.
“The lesson of how this story unfolded and is being reported is that truth is irrelevant to our captive news media and putty in the hands of our government. The news is not reported: it is shaped, spun, and molded to fit the party line.” (hier meer)
Voordat Saddam deze wereld verlaat heeft hij nog een paar persoonlijke laatste(?) wensen:
• “The coffee can buried in the back yard of Palace 43, five steps to the southeast of the barbecue patio, contains a key. It is, of course, for my roller skates and not for a Swiss bank account…”
• “As a reminder of how much I’ve always loved airplanes, it is my farewell-to-this-life plea that the Gulfstream IV.. ..be fuelled, started up, and left indefinitely with engines running and stair ramp down”.
• “It is my fond wish as I take leave of this life forever that the two-ton iron cannister marked “BUG SPRAY, DO NOT BREATHE,” found in the back of the gardening shed at Palace 38, be rolled out of hiding and taken to any really high rooftop in Baghdad…”
Saddam’s surprisingly sentimental last will (The New Yorker)
… Dan zoek je een nieuwe vijand:
“How to stop the current epidemic of Democrat-approved self-abuse in America? We will employ precisely the same tactics, legislation, and get-tough attitude that has been so successful in the War On Drugs.”
Generaal Ali Hasan al-Majid, beter bekend als ‘Chemical Ali’ was in september op rondreis in de arabische wereld om een vluchtplek voor de familie Hussein te vinden. Naast Tunesië, Algerije en Libië werd ook Syrië aangedaan, wat als buurland logistiek gezien natuurlijk het handigste is.
Maar ik vraag me af waarom niet gewoon naar Saoedi-Arabië?
Dat land is toch al barmhartig gastheer van de ugandese psychopaat dictator Idi Amin en hoogstwaarschijnlijk ook van arabische volksheld Osama bin Laden?
Ze ontmoetten elkaar in 1968, Saddam Hussein en zijn Shaqraa (de blonde). Hij was ambitieus en nog 10 jaar verwijderd van zijn staatsgreep , zij vond hem ‘young, good-looking, well dressed and in power’.
Hun relatie duurde meer dan 30 jaar en was er een van het klassieke ‘knipperlicht-type’, al gingen haar ogen pas in 1987 open op het moment dat Saddams zoon Uday haar dochter verkrachtte. Toch zou nog ze tot 1996 bij hem blijven.
Nu is zij Irak ontvlucht en vertelt haar verhaal.
…She provides other insights into his character. He never reads books, she says, and despite his Islamic rhetoric, he drinks alcohol regularly. ‘His goal is for his name to live for 1,000 years, as the new Arab hero, the second Saladin.’
Willem Oltmans en BigBrother Bart gaan samen naar Irak, dit schreef Tonie op z’n Kladblok. Waarom? Oltmans ziet in Saddam de enige arabische leider die z’n poot stijf houdt tegen de VS (zie Battl interview) en Bart is tegenwoordig journalist in opleiding.
Dit nieuws leidde direct tot allerlei speculaties over de vragen die dit tweetal aan Saddam zouden kunnen stellen. Bart zenuwachtig tegen Sadam: “Hhhebt uu ook hhhhhobbies?” en “levert u ook kernenergie aan Eneco?“. Willem begint ut ook leuk te vinden en zegt tegen ome Saddam: “Ik heb uw vader nog intiem gekend, wist u dat?“.
De Tariq Bin Zeyad-militie wordt geleid door Saddam Haftar, zoon van Khalifa Haftar, die veroordeeld is voor oorlogsmisdaden en berucht voor grove schendingen als seksuele uitbuiting, marteling, mensensmokkel en moord. Ook heeft de militie sterke banden met de Russische Wagnergroep.
Europarlementariër Tineke Strik: “We wisten al dat het EU-migratiebeleid mensenrechten met voeten treedt, maar dit is toch wel een nieuw dieptepunt. De EU staart zich zo blind op het tegenhouden van mensen, dat we nu samenwerken met een criminele organisatie die oorlogsmisdaden pleegt en banden heeft met de Russische Wagnergroep. Ik eis onmiddellijk opheldering over deze samenwerking en heb daarom met spoed een debat aangevraagd met de Frontex-directeur en Europese Commissie.”
RECENSIE - Het boek Spoken van Pien van der Hoeven gaat over misleiding van de publieke opinie in oorlogen van de Verenigde Staten en de rol van de media daarbij. Het kwam begin dit jaar uit, vlak voordat Poetins troepen Oekraïne binnenvielen. Niet bepaald een gunstig moment om aandacht te vragen voor Amerikaans nepnieuws uit het verleden. Toch verdient het die aandacht wel, niet in de laatste plaats omdat alle oorlogen aan hetzelfde euvel lijden: het eerste slachtoffer is altijd de waarheid. Hoe goed sommige media ook hun best doen om het nieuws over de huidige oorlog in Oekraïne te checken, leugens ter beïnvloeding van de publieke opinie blijven een belangrijk wapen in de strijd.
Vietnam en Irak
Het nepnieuws dat mediahistoricus Van der Hoeven tot in detail heeft uitgeplozen betreft drie Amerikaanse oorlogen, in Vietnam (1964-1975), de Golfregio (1990-1991) en Irak (2003-2011). De ‘spoken’ die zij beschrijft betreffen verzonnen gevaren die gewapend ingrijpen tegenover de publieke opinie moeten rechtvaardigen. Uit de oorlog in Vietnam kennen we het Tonkin-incident. De Amerikaanse marine zou door Vietnamese patrouilleboten zijn aangevallen. Het was voor toenmalig president Johnson het sein om te starten met bombardementen op Noord-Vietnam. Aan het begin van de Golfoorlog in 1990 deed het verhaal de ronde dat Irakese soldaten in Koeweitse ziekenhuizen baby’s uit couveuses haalden en op de ziekenhuisvloer achterlieten met de dood als gevolg. Het had een enorme impact op de Amerikaanse publieke opinie die volledig achter de Amerikaanse inval in Irak ging staan. Uit de laatste oorlog van de VS in Irak kennen we het later vals gebleken verhaal van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell over de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein.
Komend weekend zijn in Libanon verkiezingen. De situatie samengevat: er is een economische en een financiële crisis, de positie van vrouwen is slecht, er zijn milieuproblemen, er zijn sektarische conflicten, er is buitenlandse inmenging (Iran, Saoedi-Arabië…), er is een incompetente president met een niet-zo-ideale-schoonzoon en er zijn honderdduizenden Syrische en Palestijnse vluchtelingen. In elk land zou men zich tegen de overheid keren, en dat is in Libanon ook gebeurd: drie jaar geleden barstten de protesten in volle heftigheid los.
De protesten verenigden alle Libanezen. De sektarische tegenstellingen waren vergeten, rijk en arm keerden zich samen tegen de corrupte bestuurlijke klasse. Een klasse die alle hierboven genoemde problemen heeft veroorzaakt. De protesten waren fel en escaleerden. Ik was in Beiroet op de dag dat die protesten gewelddadig werden (zie boven). Een revolutie leek in de maak. Toen kwam de corona. En toen was er the blast. Alle reden om komend weekend te gaan stemmen op een partij die vernieuwing wil.
Zomaar een poster (eigen foto)
Daarvan zijn er meerdere. Begrijp ik het goed, dan is de oppositie verdeeld: in elk kiesdistrict, die hier langs religieuze lijnen zijn georganiseerd, is ze met diverse partijen vertegenwoordigd. Het gevaar bestaat nu dat de oppositie wel de meeste stemmen gaat krijgen, maar verdeeld over zoveel partijen dat toch een van de oude partijen als grootste eindigt. In de sji’itische districten nemen bijvoorbeeld de traditionele partijen, de nationalistische Amal en de pro-Iraanse Hezbollah, het op tegen een veelvoud aan alternatieven. In slechts één van de sji’itische districten heeft de oppositie zich geschaard achter één kandidaat, zodat het toch weer een race zal zijn tussen Amal en Hezbollah. Hoopvol is dan weer dat in Beiroet oppositiekandidaten zich hebben teruggetrokken om zo één kandidaat per district te hebben.
ACHTERGROND - Zoals u weet oefende de zogenaamd Islamitische Staat ofwel ISIS ofwel Daesh recentelijk een schrikbewind uit in het noorden van Irak en het westen van Syrië. De terreur vormde een opvallend wreed en sadistisch hoofdstuk in de sowieso gewelddadige geschiedenis van deze regio. Het gebied heeft sinds de ondergang van het Ottomaanse Rijk rust noch duur gekend. Het zou voor de westerse media makkelijk zijn geweest de gebruikelijke oriëntalistische stereotypen van stal te halen, en dat gebeurde ook wel, maar dit keer was er ook iets anders. Er waren tevens berichten over de door ISIS georganiseerde plunderingen en verwoestingen van cultureel erfgoed. Toen ik Irak in oktober bezocht, waren die niet te missen.
Eerst een kanttekening. Er zijn inderdaad plunderingen geweest en er zijn inderdaad antiquiteiten verkocht. Het was makkelijk. Er bestond immers al een door de autoriteiten gedoogd handelsnetwerk voor illegaal verworven oudheden. De westerse landen waren niet alleen grootafnemers, ze faciliteerden de zwarte handel ook met enerzijds een financiële structuur om belasting te ontwijken en geld wit te wassen en anderzijds academici die heling goedpraatten (meer).
Hoewel ISIS van dit alles heeft geprofiteerd, is dat niet het hele verhaal. Van de best-gedocumenteerde plundering, Apamea in Syrië, staat vast dat het reguliere leger de plundering uitvoerde. Elders waren het arme Syriërs en Iraki’s die van het machtsvacuüm profiteerden om schatten te zoeken. Die hebben ze vermoedelijk niet gevonden. Ze zijn althans nog niet aangeboden. Tot zover plundering.
COLUMN - Terwijl alle ogen gericht waren op het bezoek van de Noord-Koreaanse leider Kim Jung Un aan Peking, vond er elders een heel ander staatsbezoek plaats, helemaal niet in het geheim, maar waarschijnlijk op de lange termijn veel belangrijker: dat van de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman aan de Verenigde Staten. Heel ontspannen, niks geen nieuws – althans, dat dachten de Amerikaanse media. Die keken naar Peking. Maar de prins speelt een veel gevaarlijker spel.
De komende ‘historische’ topontmoeting van Trump en Kim verandert voor de Amerikanen in rap tempo in een diplomatieke nachtmerrie. Het Noord-Koreaanse diplomatieke offensief, gericht op China en Zuid-Korea, is het begin van een Oost-Aziatisch front gericht tegen de Amerikaanse militaire aanwezigheid in de regio. De Filipijnen staan klaar om mee te doen; Zuid-Korea zal meewerken zolang de Noord-Koreanen stapjes zetten in hun richting. Er groeit een gezamenlijke visie op de toekomst van Oost-Azië. De tijd dat China de Noord-Koreanen op westers verzoek onder druk zet, is voorbij. Azië wil verder zonder de VS. Dat zal Trump straks te horen krijgen.
Maar terwijl Kim in het diepste geheim naar Peking reisde, trok de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman op zijn gemakje door de VS. Voor zijn bezoekje aan het Witte Huis had hij de traditionele thobe even aangetrokken, maar overal elders verscheen hij in een messcherp westers maatpak. Voor de Amerikanen was het as in old times: 200 miljard aan wapens besteld; 36 contracten met grote bedrijven ter waarde van twintig miljard, lekker samen Iran bedreigen en tot slot een overeenkomst met Google voor het opzetten van een eigen Saoedische cloud – wel zo nuttig om de burgers in de gaten te houden. De prins dwingt zijn land een reuzensprong voorwaarts op. De tijd dat het uitsluitend olie en islamitisch conservatisme exporteerde, nadert in rap tempo zijn einde.