BBrussen doet aangifte
, door
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
O, Ierland…
, door
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit maal een stukje van onze oud-blogger Anne, die het stuk al eerder plaatste op haar eigen blog.
Begin deze eeuw woonde en werkte ik in Engeland. Omdat ik 24 uur per dag tussen de Ieren verkeerde, zowel thuis als op werk, zat ik al gauw opgescheept met een (zuid) Iers accent. Daar had en heb (want ik raak het niet meer kwijt) ik zelf geen enkel probleem mee. Integendeel, Iers is veel makkelijker dan Engels omdat je die lastige th gewoon als een t uitspreekt. Tree is een boom èn drie. Tree trees, simpeler kan niet.
Wat ik wel merkte was dat veel mensen in Coventry, waar ik woonde, er van uit gingen dat ik Iers was. En dat was niet altijd even makkelijk. In Engelse pubs waren het ‘Irish bastards, go home’ en ‘Irish whore’ soms niet van de lucht. Toen er in het nabijgelegen Birmingham een bom afging (Birmingham heeft na Londen de grootste populatie Ieren van het VK) werd ook ik daar op aangekeken door mijn Engelse collega’s en waren de bedrijfstoiletten volgekalkt met anti-Ierse leuzen.
Omgekeerd moest bij bezoekjes aan familie en vrienden in Ierland soms uitgelegd worden dat niet alle Engelsen protestantse klootzakken waren. Toen mijn Ierse vriend en ik een bezoek aan het Gaelic sprekende westen van Ierland brachten, moest er wel eerst een IRL-sticker op de auto geplakt worden, want met een Brits kenteken voelde hij zich niet prettig. En in een klein dorpje daar, waar langs de weg om de paar honderd meter gedenktekens stonden voor de Ierse hongerstakers, voelde ook ik me niet veilig genoeg om uit de auto te stappen en ergens de weg te vragen. Het was duidelijk dat ons Engelse voertuig vanachter de gordijnen in de gaten werd gehouden.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
SP: ?Timmermans capituleert voor Euro-idioterie?
, door
SP: ?Timmermans capituleert voor Euro-idioterie?
Dennis de Jong, lijsttrekker voor de SP bij de komende Europese verkiezingen, vindt het onbegrijpelijk dat staatssecretaris Timmermans het miljoenenverslindende verhuiscircus van de Europese Unie bagatelliseert. Timmermans stelde gisteren dat de ergernis over het maandelijkse verhuiscircus ons niet zou moeten afleiden van het vele goede werk dat het Europees Parlement verricht. ?Het zoveelste bewijs van de slappe houding van de Nederlandse regering in Europa.?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
“NRC heeft nu het Dick-Advocaat-gevoel”
, door
Joost Zwagerman niet weg bij NRC Handelsblad
Het was bal in de blogosfeer toen gisteren Joost Niemöller schreef: “Te rechtse Zwagerman: ontslag bij NRC”. Reaguurders hadden weer hun woordje klaar en de Linkse Kerk kreeg een flink paar voorspelbare steken onder haar grachtengordel te verwerken
Sargasso mailde met de zogenaamd ‘ontslagen columnist’ en kreeg een ander verhaal te horen. Joost Zwagerman is niet ontslagen. Zijn column is stopgezet maar dat wist hij al zeven weken geleden. Zwagerman blijft gewoon artikelen schrijven voor de NRC katernen ‘CS’ en ‘Boeken’ (zie ook de ‘rectificatie’ op Niemoller.com). Het stopzetten van zijn column ligt meer in puur praktische, logistieke en organisatorische redenen, verder melde Zwagerman:
“Denk dan bijvoorbeeld aan de uitgeverij-wereld. Doeschka Mijesing wint de AKO Literatuurprijs met ‘Over de liefde’. Dan zegt haar uitgeverij Querido vervolgens: gefeliciteerd, de overwinning is terecht – maar je volgende roman geven we niet uit. Dat zou een onnavolgbare beslissing zijn. Die beslissing heeft het NRC Handelsblad dus genomen, in het licht van alleen al de toekenning van de Gouden Ganzenveer in 2008. De opzegging van de column lijkt mij al met al eerder een probleem voor én van NRC Handelsblad dan voor én van mij. Herinner je je nog dat Dick Advocaat ooit Robben wisselde tijdens een cruciale interland? Volgens mij heeft de hoofdredactie bij NRC Handelsblad nu het Dick-Advocaat-gevoel”, aldus Joost Zwagerman in een reactie aan Sargasso.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Jay Reatard heeft er de pest in
, door
Ik herinner me nog goed de twee concerten die zich oorverdovend hard in mijn geheugen hebben genesteld. Het eerste was ergens in 2002 bij Mogwai in Paradiso, dat haar muziek gelaagd opbouwt naar een climax waarbij een explosie van gitaargeweld ontstaat, vergelijkbaar met een tijger die geduldig wacht totdat ze kan aanvallen op haar prooi. Het andere concert, en dat vormt de opmaat naar waar ik het verder over wil hebben in dit stukje, was op eerste paasdag 2005 in een nauwelijks gevulde bovenzaal van Paradiso. Ik ging toen naar the Lost Sounds waarvan ik een paar singles had gehoord, maar waarvan ik eigenlijk niet wist wat ik kon verwachten. Er stond een batterij synthesizers op het podium en toen zangeres/toetseniste Alicja Trout een akkoord aansloeg om te testen of het apparaat aanstond, was de toon gezet. Krap een uur wavey space-muziek baande zich een weg in mijn oren en heeft daar nog ruim een dag huisgehouden. Het heeft ertoe geleid dat ik regelmatig aan mensen moet vragen of ze hun zin kunnen herhalen omdat ik domweg een stukje dover ben geworden.
Het verstand komt met de jaren en een gewaarschuwd man telt voor twee, zegt men wel eens en daarom ga ik al een tijdje gewapend met oordoppen naar dit soort concerten. The Lost Sounds zijn ondertussen ter ziele gegaan, maar gelukkig bestaat er dan zoiets als een solo-carrière waardoor oud-frontman Jay Lindsey, beter bekend als Jay Reatard, vorige week donderdag met zijn begeleidingsband the Boston Chinks wederom de bovenzaal van Paradiso aandeed. De zaal was beter gevuld maar niet uitverkocht en ik was getuige van een veertig minuten lang durende wervelwind van één van de energiekste live-acts van dit moment. De nummers werden aaneengeregen gespeeld alsof ze op tijd moesten zijn voor de enige trein die naar Groningen zou gaan, waar ze de volgende dag in Vera zouden spelen. Jay Reatard staat bekend als een lastig heerschap en hij had er vorige week vooral de pest in dat het publiek nogal mat reageerde en niet volledig opging in de muziek. Hij schold het publiek uit, stak zijn middelvingers naar ons op en gooide een waterfles de zaal in. Nogal puberaal gedrag, maar ja, als je er de pest in hebt, dan doe je wel eens domme dingen. En daarna was hij weer vertrokken.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol