De Provinciale Statenverkiezingen? Vergeet het maar, dit is de Tweede Kamerverkiezingen van 2010 versie b. De politieke partijen gaan gewoon door waar ze op 9 juni stopten. Nemen sommige partijen af en toe nog het woord ‘provincie’ in de mond, andere partijen – met name de oppositie – laten de schroom helemaal varen en maken de verkiezingen op 2 maart al tot een referendum over het kabinet-Rutte. En tot nu toe reageert het electoraat precies zoals het ook reageerde in de aanloop naar 9 juni: lauwtjes.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een tijdje geleden hoorde ik minister Rosenthal de constructie van de gedoogcoalitie aan de Turkse pers uitleggen. “We believe that Islam is a religion, the PVV believes that Islam is a political ideology.” Duidelijke taal. Maar klopt het ook? Religie is mensenwerk. Politiek is mensenwerk. Simpel geformuleerd: de Islam is wat mensen er van maken. Mensen gebruiken de Islam als religie, als politieke ideologie of als religie en politieke ideologie door elkaar heen. De Islam wordt uiteraard ook gebruikt als politieke ideologie. In onder andere Marokko, Iran en Saoedi-Arabië zien we dat dagelijks.
Veel machthebbers gebruiken religie om hun macht te legitimeren. Daar is niets nieuws of uitzonderlijks aan. Iedere religie kan ingezet worden als politieke ideologie. Ook als gewelddadige politieke ideologie. De kruistochten, de Nederlandse Opstand, de oorlog in Joegoslavië en de (Palestijnse) Jihad staan allemaal bekend om religieus geweld. Maar waren geloofskwesties ook de -enige- aanleiding voor die conflicten? Vrijwel nooit. Dieperliggende oorzaken van religieus geweld zijn altijd weer consolidatie van macht, uitbreiding van macht of het herwinnen van macht. Kortweg: macht. Voor Wilders is de Islam vooral een gewelddadige politieke ideologie. Dat is waar, maar niet de hele waarheid.
Toch hoeft tegenover die halve waarheid van Geert, geen andere halve leugen geplaatst te worden. Liever niet zelfs. Dat mensen een religie voor andere doeleinden gebruiken dan het aanbidden van een onzichtbare alwetende, dat weet de minister vast wel. Waarom dan toch die kortzichtige mening van minister Rosenthal? Waarom moet de Nederlandse regering überhaupt een mening hebben over de Islam? Als je gedoogpartner een slim spelletje speelt, betekent het nog niet dat je verplicht het spelletje moet meespelen. Beoordeel mensen en machthebbers op hun daden. In de spierballentaal van de VVD geformuleerd; voor iedereen die straf verdient: straf!
Een vriend van me is helemaal weg van Zwagerman. Onlangs kocht hij een eerste druk van Gimmick! die hij moest en zou hebben. Toen ik vroeg waarom hij zo’n bewonderaar van Joost Zwagerman (1963) is, was zijn reactie: ‘vanwege de levendige schrijfstijl en pakkende beschrijvingen’. Zwagermans nieuwste essaybundel, Alles Is Gekleurd (2011), voldoet vanaf de eerste bladzijde aan die omschrijving. Alles is gekleurd is een verzameling van essays over de 20e-eeuwse Europese en Amerikaanse kunst. De ondertitel ‘omzwervingen in de kunst’ dekt perfect de lading van de gehele bundel: Zwagerman behandelt verscheidene ‘hoge’ kunstvormen, zoals de schilderkunst en de literatuur. Maar daarnaast bespreekt hij ook de mode en zelfs porno als vorm van kunst. Deepthroat als kunstwerk. Wie had dat ooit gedacht?
In het Warhola
De sectie schilderkunst neemt het grootste deel van de bundel in beslag – ongeveer een derde van de omvang. Aan de hand van veelal individuele kunstenaars als Mark Rothko en Jackson Pollock begeleidt Zwagerman de lezer door de verschillende kunstrichtingen en stromingen. Een gehele sectie is gewijd aan de excentrieke Andy Warhol, genaamd ‘In het Warhola’. Zwagerman vertelt over Warhols werkplaats The Factory, zijn obsessie voor verzamelen en hoe de kunstenaar ernaar verlangde een robot te (kunnen) zijn. De hoofdstukken in ‘In het Warhola’ zijn voornamelijk geschiedkundig van aard. Het gros van de overige essays is veelal naar aanleiding van een tentoonstelling geschreven. In een enkel essay worden daarom vaak meerdere kunstenaars of werken tegelijk – of naast elkaar – behandeld. Doordat zowel de thematiek als de in de voorstelling verwerkte kunststukken aan bod komen, voorkomt hij (onnodige) langdradigheid over een enkel onderwerp. Ironisch is het dat Zwagerman zich niet beperkt tot alleen de hoge (schilder)kunst, maar de wereldberoemde Bob Ross slechts in een bijzin noemt. Jammer.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Hier een gastbijdrage waarvan de boodschap belangrijker is dan de boodschapper.
Via een petitie roept een internationale alliantie van maatschappelijke organisaties de Raad van Europa op om een onderzoek te starten naar het afnemen en opslaan van biometrische gegevens door lidstaten.
Overheden eisen in toenemende mate biometrische gegevens (met name vingerafdrukken en gezichtsscans) van mensen op. Deze persoonsgegevens worden opgeslagen op contactloze RFID-chips in paspoorten en/of identiteitskaarten. Sommige landen, zoals Nederland, Frankrijk en Litouwen, gaan nog verder en slaan deze data zelfs op in databanken.
De pas gevormde Alliantie ‘Hands off biometrics’ gaat Secretaris-Generaal Jagland van de Raad van Europa dringend verzoeken om een onderzoek hiernaar te starten. Daarin dienen de betrokken landen uit te leggen of hun wetgeving rond dit onderwerp overeenstemt met het Europees Verdrag en de uitspraken van het Europees Gerechtshof. In zo’n artikel 52-procedure moeten deze lidstaten zich verantwoorden over onderwerpen als proportionaliteit, subsidiariteit (mogelijke alternatieven), effectiviteit, doelbinding, getroffen veiligheidsmaatregelen en de wettelijke basis voor de afname en opslag van biometrische gegevens.
In een democratische samenleving vormt de afname en opslag van biometrie van een hele bevolking volgens de Alliantie een onevenredige en ook om andere redenen onnodige inbreuk. Niet alleen is het een inbreuk op de privacy, maar ook op andere rechten die worden beschermd door het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Dit is één van de redenen waarom het Verenigd Koninkrijk onlangs de opname van vingerafdrukken van burgers heeft stopgezet. Toch leggen nog veel landen graag vingerafdrukken van een bevolking(sgroep) vast, terwijl die niet wordt verdacht van strafbare feiten. Intrinsiek gevaarlijke praktijken, aldus de alliantie, die bovendien de kans op identiteitsfraude vergroten.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“De onvrede is geen aansporing om de boel beter te maken. De onvrede is tot een excuus geworden om blijmoedig infantiel te kunnen zijn.”
Bas Heijne op dreef/drift.
Waarom zijn we zoveel beter in het elegant beschrijven van wat er mis is dan in het verbeteren van de situatie?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.