In NRC Weekend (17/3/2011) stelt Tom-Jan Meeus dat rechtspopulistische politici wantrouwen in de maatschappij injecteren. Hij veronderstelt dat wantrouwen (“in een krankzinnig hoog tempo”) is toegenomen onder de Nederlandse bevolking en dat populistische partijen hieraan debet zijn. Beide claims zijn ongegrond, zeggen politicologen Tom van der Meer en Armen Hakhverdian van de UvA (zie hun blog). Voor een politieke vertrouwenscrisis in Nederland is geen enkel bewijs, althans niet in de zin dat het vertrouwen tegenwoordig structureel lager ligt dan voorheen. Sterker nog, in de jaren zeventig en tachtig was slechts 50% van de Nederlanders tevreden met het functioneren van de democratie, tegenwoordig ligt dat percentage tegen de 70%. Dat was zelfs in de jaren negentig niet zo hoog. Het vertrouwen in regering en parlement is grilliger, met name sinds het afgelopen decennium. In het najaar van 2001 piekte het politiek vertrouwen wereldwijd in reactie op 9/11. Vervolgens daalde in Nederland het vertrouwen onder Balkenende II en III, piekte het tot een historisch hoogtepunt(!) tijdens de 100-dagentour van Balkenende IV in 2007 en later na de daadkrachtige overname van ABN-Amro, om vervolgens weg te zakken na interne ruzies in het kabinet.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Diederik Samsom leidt sinds afgelopen week de PvdA. In de aanloop naar zijn verkiezing tot partijleider is het immense probleem dat deze partij heeft echter bijna volledig buiten beeld gebleven. Dat probleem is de kathedraal die al 30 jaar op weg is ruïne te worden. De kathedraal waar de PvdA ondanks dat in huist. De kathedraal waarin af en toe onder vallende brokstukken kamerleden verdwijnen, waardoor de fractie bij verkiezingen steeds een maatje kleiner achterblijft. De kathedraal van de sociaal-democratische ideologie.
Maar daar ging die verkiezing niet over. Waarom eigenlijk niet?
De reden daarvoor is terug te voeren tot Guusje ter Horst, die in het Oog op morgen van 21 februari (vanaf 23.36) over de aanstaande kandidaten het volgende zei. “De verschillen zullen niet zitten in het verhaal dat men verteld. Dat kan ook eigenlijk niet want we zijn allemaal van de Partij van de Arbeid.[…] het verschil zal zitten in de wijze waarop mensen dat doen en de overtuigingskracht die men heeft en het bindend vermogen wat men heeft. Daarop gaan we kiezen.”
Beroepsversterker Matthijs van Nieuwkerk zette dat de volgende dag flink aan, in het gesprek bij hem aan tafel met kandidaat Martijn van Dam. “Ik hoorde gisteravond Guusje ter Horst […] die zei het wordt een beauty contest, laten we daar niet omheen praten. We weten ongeveer wat de PvdA wil, er is een bandbreedte natuurlijk, nuances. Maar we weten vooral tegen wie we het moeten opnemen, tegen Wilders, tegen Rutte, tegen Emiel Roemer we zoeken iemand die dat kan. Daar kijken we naar. We kijken naar debattalent, presentatie, voorkomen, dat is het enige waar het om gaat. Ik denk dat ze gelijk heeft.”
Afgelopen woensdag werd de Nationale Boomfeestdag gehouden. Amper in het nieuws geweest, maar wie kinderen heeft zal misschien getuige zijn geweest van het enthousiasme waarmee nieuwe aanplant in de grond werd gestoken. Dit jaar was het thema ‘Bomen (be)leven’. Hoe doen kunstenaars dat?
Op de afbeelding hierboven maakt een kind excuses aan een gekapte boom. The Apology van Mark Ryden.
Kunstenaars werken vooral met dode bomen of met materiaal waarvoor bomen zijn gesneuveld. Aardig contrast is dit ‘Monument voor te jong gevallen bomen’ van Andre van der Linden,in 1971 geplaatst op het Amsterdamse Frederiksplein.
Meer monumentaal werk van reeds gevallen bomen. Giuseppe Penone hakte omzichtig de binnenkant weg, zodat er een nieuw boompje verscheen.
Alastair Heseltine verwerkte de takken en houtblokken tot dit monument.
Een boom mag nog zo indrukwekkend, groot of robuust lijken, wanneer de mens wil gaat de boom plat. Naoko Ito symboliseert de kwetsbaarheid en zet hier wellicht de toekomst van de boom neer?
Luk van Soom benadert dat anders. Zijn ‘Noli me tangere’ (Raak me niet aan) is van staal. In de 10 meter hoge boom vormen verkleurende lampen de bladeren.
Met takken en twijgen maken Agnieszka Gradzik en Wiktor Szostalo beelden voor hun Tree Hugger Project. In diverse steden over de hele wereld zijn ze inmiddels te vinden. Hier ‘Lonely tree, lonely people’ in het Poolse Poznan.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Met ecologische voedselproductie alleen kunnen we onze magen niet vullen, zo luidt de conventional wisdom. Dat is een veronderstelling en geen beginpunt van een debat, riposteert Michael Pollan, schrijver over de voedselproblematiek. Hieronder een mooi filmpje over zijn laatste boek Food Rules.
Michael Pollan’s Food Rules from Marija Jacimovic on Vimeo.
En hieronder een praatje van Pollan bij RSA.
Vandaag is de laatste dag van de Boekenweek, een mooie gelegenheid om de uitslag van de poll ‘Welk boek moet verfilmd worden?’ bekend te maken. Het is lastig om een duidelijke winnaar aan te wijzen, er zijn niet heel veel stemmen uitgebracht in de laatste stemronde. Ik heb twee rekenmethoden in toegepast: het tellen van het aantal stemmen per boek en een gewogen meting. In dat laatste geval heeft de stemmer zes punten te verdelen. Als een reaguurder slechts één boek noemt, dan levert dat zes punten op voor de betreffende roman. Als er twee boeken worden genoemd, dan drie punten per boek, en bij drie boeken worden het twee punten per boek. En dan nu de uitslag:
1. Ik stel voor om Het leven gaat verder (1933) van Hans Keilson en De wandelaar (2007) van Adriaan van Dis uit te roepen tot de grote winnaars.
2. De tweede plaats wordt gedeeld door Adriaan en Olivier (1939) van Leonard Huizinga en Ik, Jan Cremer (1964) van Jan Cremer.
3. Op de gedeelde derde plaats staan Dubbelspel (1973) van Frank Martinus Arion en Het grijze kind (1927) van Theo Thijssen.
Toelichting:
Het leven gaat verder van Hans Keilson werd het vaakst genoemd (5x), maar in bijna alle gevallen gaf de reaguurder ook een tweede voorkeur aan. De wandelaar van Adriaan van Dis werd drie keer genoemd, slechts één keer werd bij dit boek een tweede keuze aangegeven.
Natuurlijk, het is makkelijk om er cynisch over te doen, de ‘Israeli’s zijn dol op Iraniërs’ actie die de afgelopen dagen over internet spoelde en binnen de kortste keren 30.000 facebook likes (and counting) verzamelde. Het is een makkelijke vorm van actievoeren en een gebaar dat eenvoudig vermalen wordt in de wereldpolitiek.
Maar tegelijk: gelukkig zijn er nog mensen zoals Ronny Edry, die bereid zijn elke strohalm te pakken en er desnoods zelf een te maken. Ook al zou Martin van Creveld (vanochtend in de papieren Volkskrant) gelijk hebben en is een nucleair Iran helemaal geen bedreiging voor Israel, maar zijn het vooral de Israeli’s die met hun eigen paranoia moeten afrekenen, dan nog valt Ronny’s vlucht naar voren te prijzen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wetenschapsjournalist Amanda Verdonk betreurt het verlies van haar concentratievermogen, met dank aan het internet. Zij is met deze blogpost één van de winnaars van de blogwedstrijd Intieme technologie van het Rathenau Instituut.
Zomer, 2011. Het was zonnig en warm, en ik zat in de tuin het boek ‘Hoe verandert internet je manier van denken?‘ te lezen. Een verontrustend, maar vooral ook herkenbaar boek over de invloed van internet en smartphones op ons leven en denkpatroon. Een computer, zo lees ik, “is erop ingericht om je aandacht te verstrooien. Het schermt je niet af tegen afleidingen uit de omgeving – het zorgt juist voor extra afleiding. Woorden op een computerscherm zitten in een lawine van concurrerende pixels.”
Wat een mooie quotes, denk ik als journalist meteen. En wat doe ik? Ik grijp mijn smartphone erbij om die quotes gelijk via Twitter met de wereld te delen. Waardoor ik mijn aandacht niet meer bij het boek kan houden en de boodschap van het boek dus gelijk kracht wordt bijgezet: voor mij is het al te laat. Internet heeft mijn hersenen al zodanig beschadigd dat het lezen van een vlotgeschreven boek van kaft tot kaft er niet meer in zit. Dat bleek ook inderdaad, want ik heb het maar voor de helft gelezen. Ik voel me steeds dommer worden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.