'recensie'

Met ‘Episodes’ biedt Kees van Kooten een ontroerend inzicht in de wereld van een sentimentele opa. Twee stukken steken met kop en schouder boven Van Kooten’s maaiveld uit: ‘Leuke Meizes’ en vooral de ‘Epiloog’. In ‘Leuke Meizes’ beschrijft hij het voortschrijdend inzicht dat de Nederlandse vrouwen tegenwoordig bieden op hun borsten, buiken en billen in vergelijking met het bedekte beeld dat zij boden in de jaren 50.

In de ‘Epiloog’ geeft hij een analyse van wat de moderne mediacratie ons gebracht heeft. Vroeger waren de schelmen beperkt in aantal: er was één boef (Aage M), één oplichter (Het Goede Heertje) en de oerschelm Prins Bernhard. Tegenwoordig zijn deze heren en dames vervangen door honderden flitsmanagers en wibocri’s. Een leger van opiniemakers, columnisten, commentatoren, satirici en cabaretiers fulmineert hiertegen en tegen elkaar. “Maar hekelen werkt aanstekelijk en met elke schimpscheut dreigt men zich de hekel van een collega-hekelaar op de hals te halen.(—)elke commentator beschermt zijn eigen winkeltje en van een ministeriële uitglijder wil iedere hekelaar zijn eigen, tussen de tweehonderdvijftig en zevenhonderdvijftig woorden tellende en tussen vijfhonderd en duizend euro opleverende uitsmijter bakken.”

Hij sluit af met een versje dat de segregatie beoogt te bestrijden.

Als je in een jongensboek zou lezen over een jachtpiloot die de leeskaart uit zijn kop leerde zodat hij ondanks een scherf in zijn oog toch mag blijven vliegen, zou je het wegzetten als kleurrijke fantasie.

Ace: De grootste jachtvliegers van de Tweede Wereldoorlog staat vol met dat soort verhalen, maar ze zijn allemaal echt gebeurd. Historicus en journalist Bart Funnekotter verzamelde de verhalen van vijftien jachtvliegers. Niet de vijftien grootste aces: dat waren allemaal Duitsers. Door te kiezen voor de helden van verschillende fronten komt bijvoorbeeld ook Douglas Bader, de piloot zonder benen aan bod, en een Japanse kamikaze die verdwaalde in de mist en daardoor alsnog oud kon worden.

Het boek mag dan historisch verantwoord zijn, het léést wel als een jongensboek. Jonge mannen vol branie, luchtgevechten, heldhaftigheid: het aces high galmt tussen de bladzijden door. Enige kritiekpuntje: het boek zou er niet onder hebben geleden als er drie of vier aces minder waren besproken. Dat zal de doelgroep van war nerds echter weinig uitmaken.

Martin Maltus is een nazaat van de grote Thomas Malthus. Hij is bioloog, en opgegroeid tussen de boerderijdieren. In een Nederland waar dieren steeds meer rechten, emoties en belang wordt toegeschreven, staat hij steeds meer alleen. Zijn dierproeven voert hij dan ook in het geheim uit. Maltus? opvattingen en experimenten overschaduwen ook steeds meer zijn relatie met een studente.

Maltus is het derde boek van Hans den Hartog Jager. Hij is zelf geen bioloog, en daarom staat er af en toe een misser in het boek. Een bioloog die geïnteresseerd is in de gevolgen van overbevolking op mensen, zou geen oerang oetangs als proefdier gebruiken, omdat dat solitair levende dieren zijn. Op één punt heeft de schrijver echter groot gelijk: dierenwelzijn is een steeds belangrijker thema geworden, maar hoe we daar als soort en als samenleving mee om moeten gaan is onduidelijk.

De hysterie rond de dominomus komt aan bod, net als de Partij voor de Dieren. Als er in het boek wolven gesignaleerd worden in Nederland, zijn de vaderlandse dierenvrienden vervuld van vreugde. Totdat er eentje hondsdol blijkt te zijn.

Vergeleken met de vorige twee boeken moet Maltus het minder hebben van de mooie schrijfstijl, en meer van de bespiegelingen over de problematiek van de dierenrechten. Het boek is daarom vooral interessant voor degenen die zich daar mee bezig houden.

Met eX heeft de Vlaamse schrijver Thomas Blondeau een overweldigend debuut afgeleverd

Stel: Je bent jong en je wilt wat. Niet alleen Veronica is groot geworden met die thematiek, we zien het ook terug in diverse literaire meesterwerken als De Avonden, The Catcher in the Rye en Fight Club. eX van Thomas Blondeau gaat ook over dadendrang in een grijze wereld, en misstaat niet in het rijtje.

Het boek vertelt het verhaal van David Quispel, die wanhopig op zoek is naar iets dat zijn leven betekenis kan geven. Samen met zijn vrienden richt hij een culturele actiegroep op – evenzeer om zichzelf te bewijzen aan de wereld als om indruk te maken op een prachtige reportagemaakster. Als uiteindelijk het ‘iets’ gebeurt, vindt Quispel zijn rol, maar verliest hij zichzelf en zijn vrienden erin.

Blondeau vertoont een prachtige taalvirtuoosheid: soms schrijft hij barok en soms Hemmingwayesk, maar altijd in balans. eX is een indrukwekkende debuutroman: als dit het boek is waarin Blondeau zijn puberteit van zich afschrijft, staat de Nederlandse literatuur nog wat te wachten bij zijn komende boeken.

Update: GeenCommentaar heeft de handen weten te leggen op een gesigneerd exemplaar, dat we onder de lezers mogen verloten. Stuur een mailtje naar [email protected] om kans te maken. Uiteraard beloven we plechtig om de adressen nergens anders voor te gebruiken.

Behalve van een goede opera, of een boek over media-politiek in het Midden-Oosten, houden wij van Washetmaarwat ook van een leuk kinderboek op zijn tijd.

Artemis Fowl and the Lost Colony is alweer het vijfde deel in de immens succesvolle serie van Eoin Colfer. In deel I is Artemis Fowl nog een gewetenloze twaalfjarige criminal mastermind. In de loop van de avonturen die hij samen met zijn butler Butler en een team van tot de tanden bewapende elfjes beleefde, is hij echter steeds braver geworden.

Niet iedereen die de eerste Fowl leuk vond, zal nog blij zijn met deel 5, kortom. Artemis is inmiddels veertien, en hij heeft een oogje op een ander wonderkind. Samen redden ze het volk van de demonen van een leider die ze millennialang heeft opgejut tegen de mensheid.

Het verhaal ontwikkeld zich als altijd in een hoog tempo, er zitten genoeg grappen in, er is gevaar en Artemis Fowl eindigt andermaal niet alleen als redder, maar ook als beter mens. The Lost Colony is meer van hetzelfde, en zal de fans van de serie veel plezier doen. Maar waar Artemis eerst het kwaadaardige neefje van Harry Potter was, is hij nu ronduit een softie.