Onze jongens

Zoals de voetballers van het Nederlands elftal na afloop van de Nederland-Ierland in de middencirkel moesten blijven wachten, leverde uitermate fascinerende televisie op. Een groepje multimiljonairs die een beetje besmuikt grassprietjes aan het tellen waren in afwachting van wat komen ging. Het deed nog het meest denken aan een groepje pubers die zich verzamelen voordat het schoolfeestje begint. Toen Frans Bauer, de jofele leraar gymnastiek, zingend de aula betrad was het beeld compleet. De jongens keken een beetje quasistoer voor zich uit (vd Sar) of gingen geintjes in elkaars oor fluisteren (vHooijdonk bij vNistelrooij). Ik ga echt niet dansen op deze muziek, joh.

Ook typisch voor pubers is dat zij niets willen aannemen van de eigen ouders, maar bij een vriendje op bezoek worden alle beleefdheidsvormen in acht genomen. Dat lijkt wel wat op het gedrag van Nistelrooy die in Engeland de ene na de andere bal er in kegelt en Seedorf die een heel team draagt in de Serie A, terwijl het beide heren in Oranje opvallend anders vergaat. Al sinds 1988 breekt iedereen zich het hoofd erover, waarom verbleken die indivuduele genieen in dienst van hun vaderland opeens?

Hebben de opvoeders het soms verkeerd gedaan? De media en toeschouwers verwachten elke keer het allerhoogste van hun oranjespruiten. Met aanvallend ingesteld combinatievoetbal, en uiteraard de bekende bezieling, moet elke keer het toernooi gewonnen worden. En als het even tegenzit dan zijn de reprimandes niet van de lucht. De miljonairs vinden dat zij veel kritiek niet meer hoeven pikken, ze zijn toch oud genoeg? Gisteren liep Seedorf ook weer weg toen een journalist hem vroeg hoe dat nou zat met het opeisen van die plek. Zulk gedrag vind ook ik ongepast (ik riep naar de TV “kom onmiddelijk terug en geef antwoord!”), maar in andere gevallen heb ik wel enigzins met de voetballers te doen. Bijvoorbeeld tijdens het WK in Frankrijk toen Jan Mulder in Villa BvD keer op keer briesend Jaap Stam als watje afserveerde. Stam had namelijk tegen een journalist gezegd dat als zijn vrouw zou bevallen, hij in een eventuele halve finale verstek zou laten gaan. Natuurlijk, een Mulder moet zoiets kunnen zeggen en een voetballer moet daar tegen kunnen. Maar de wijze waarop deze Mulder de show zat te stelen door de belangrijke verdediger af te zeiken deed mij afvragen of hij de rollen niet omdraaide. Het leek alsof hij in de veronderstelling verkeerde dat zijn aandeel in de kampioensrace belangrijker was dan die van de jongens op het veld. Nog bemoeizuchtiger was Henk Spaan’s canard over het feestje dat de voetballers bezochten na een verloren wedstrijd. Zich intellectueel voordoende voetbalkenners a la Mulder zijn er zoveel in Nederland en die zijn dermate toonaangevend, dat het contrast met de veelheid aan platte sportjournalistiek in het buitenland erg groot is. De puber op kamers pikt in zijn ouderlijk huis niet meer dezelfde betutteling die hem in zijn middelbare schooltijd ten deel viel.

Nuja, de rol van de media en toeschouwers zal ook weer niet zo groot zijn, maar als een van de zestien miljoen opvoeders van de jongens die naar Portugal afreizen, blijf ik toch piekeren of wij niet ergens wat verkeerd hebben gedaan. Bij Patrick’s karakter was het wellicht onvermijdelijk dat het, na zo te zijn verwend, nooit meer helemaal goed zal komen. Maar waarom zei Frank ooit liever met Barcelona de Champions League te winnen dan het EK met Oranje? En hoe komt het toch dat het allergrootste talent Dennis al tijden niet meer wil langskomen? Misschien heeft het wel te maken met een gebrek aan chauvinisme, op zich iets wat ze van huis uit hebben meegekregen. Moet dit dan worden gecompenseerd met extra zakgeld? Ach welnee, laten we erkennen dat ze op eigen benen moeten staan. Het is tijd om hen los te laten om straks onderuitgezakt met een biertje en een zak chips (in feestelijke oranje verpakking) er het beste van te hopen.