Oncologisch wijkverpleegkundige

Ik stelde de volgende middag een tekstje op: ‘Welke vrouw uit Egmond aan Zee is ooit aangesproken door onze ex-postbode Erik Greveling met de (Engelse) naam Jane? Meldt u zich bij Ben Hoogeboom, tel. 06-********.’ Met dit tekstje ging ik naar Drukkerij Belleman, uitgever van ‘Het Kontakkie’ (Het Contact met de Egmonden, heet het officieel), een huis-aan-huisblad dat veel gelezen wordt, onder meer door de column van Arie Lieverse, die gesteld is in het oorspronkelijke dialect van Egmond aan Zee, het Derps. Niemand jonger dan 60 jaar oud spreekt het Derps nog, maar erover lezen doet iedereen nog zeer graag: de reden voor het voortbestaan van ‘Het Kontakkie’.

Jeanette belde me die middag op, ik zal u niet vervelen met de seksuele opmerkingen van haar of mijn zijde (vooral die van mijn zijde, bedoel ik. Zo zei ik bijvoorbeeld: ‘Hoe kan iemand die toch al zo gezegend is met haar borstomvang, ook nog zulke goede ideeën hebben?’ Ik zei dat met de ironie van Karel van het Reve, die ironie omschreef als geveinsde geveinsdheid. Want u dacht toch, hoop ik,  niet dat ik in ernst enig verband zou brengen tussen borstomvang en het hebben of niet hebben van ideeën). Ze zei me dat ze die avond bij me op bezoek zou komen, om het nog eens over de naam ‘Jane’ te hebben. ‘Houd dat briefje van Erik en dat boek van T.C. Boyle gereed. Tot vanavond!’

Jeanette werkt in een team van oncologisch wijkverpleegkundigen in de gemeente Bergen, waaronder ook de Egmonden vallen. Ze heeft dus van doen met mensen die kanker hebben en, hoewel de mortaliteit van onze gehele bevolking precies 100% is, de kankergevallen gaan eerder dood dan de rest. Het zijn vaak schrijnende zaken. Hun patiënten zijn mensen die bijvoorbeeld longkanker hebben gehad, daarvoor zijn behandeld, toen borstkanker kregen en daarna slokdarmkanker, en nu kunnen ze niet meer behandeld worden. Ze zullen sterven. Jeanette heeft dus een zwaar beroep, dat je alleen kunt volhouden als je, zoals ze hier zeggen, de zon in de zee kunt zien zakken. Lang niet iedereen is ervoor geschikt, en ik heb voor zulke mensen de grootst mogelijke waardering. Je kunt een geweldige neerlandicus of mathematicus of geograaf zijn, je kunt ook kanker krijgen en dan heb je op het einde van je leven mensen zoals Jeanette nodig. Ik hoop dat ze niet zullen worden wegbezuinigd.

Ze belde me een half uur later weer op: onze avond moest uitgesteld worden tot morgenavond. Een collega van haar was ziek geworden en ze moest nu de avond beschikbaar zijn voor noodgevallen. ‘Tot hoe laat duurt dat?’ vroeg ik. Dat duurde van 6 tot 11 uur. Daarna waren er van elf uur tot zeven uur ’s ochtends twee nachtzusters beschikbaar voor de écht ernstige gevallen. ‘Dat is goed, dan kom ik je om elf uur ophalen bij het wijkcentrum en dan drinken we nog een portje bij mij thuis.’ Dat was goed.