Vorige week suggereerde scheidend staatssecretaris Aboutaleb dat een weduwe of weduwnaar na twee jaar na het verlies van zijn of haar partner (weer) aan het werk moet. Tot nu toe heeft een nabestaande recht op een uitkering van maximaal 18 jaar, maar in ieder geval totdat de kinderen volwassen zijn.
Het was te verwachten dat de christelijke partijen tegen zouden zijn (hoeksteen enzo), maar ook Aboutaleb’s eigen partij is niet enthousiast. Hans Spekman, die zelf op 1-jarige leeftijd zijn vader verloor, verwoordt het als volgt:
“Hij moet niet op het laatste moment met voorstellen komen die niet zorgvuldig zijn. […] Die twee jaar doen geen recht aan de situatie waarin iemand komt, die het leven bot van zich ziet weggeslagen. Het klinkt net een tikkie te stoer.”
Maar is dat wel zo, “een tikkie te stoer”? Is het normaal dat iemand twee jaar na het overlijden van een partner nog steeds niet in staat is te werken? Bij het overgrote deel van de mensen toch niet, denk ik. Het lijkt me dat er in die gevallen dieperliggende problemen zijn.
Uiteraard brengt het alleenstaand ouderschap, gecombineerd met werken, extra problemen met zich mee. Denk aan kinderopvang. Maar daar kunnen we ook wat aan doen. Laten we dus kijken hoe we die problemen kunnen verminderen, in plaats van deze mensen compleet te ondersteunen en afhankelijk te houden van de staat. Daar wordt niemand beter van.
Reacties (8)
Als je alleenstaande moeders in de bijstand aan het werk wil dwingen, kun je weduwen moeilijk een uitzondering maken.
De ophef is extra belachelijk als je bedenkt dat de nabestaandenwet uit een antiek kostwinnersmodel stamt, waarin ook nog eens iedereen getrouwd was.
Prima plan van Aboutaleb.
Me Too! Ben ik t zomaar eens met pedro en zeker met Hellemokers … Aboutaleb wordt vast een prima burgemeester van mijn stad :-).
In grote lijnen snap ik Aboutaleb wel. Neemt niet weg dat er uitzonderingen blijven. Mensen met kinderen (waarom is de kinderopvang slecht geregeld wat kosten betreft), de arbeidsmarkt (gedwongen full time voor een hongerloontje), enz.
Kortom vooral met de kinderen scheelt het wel degelijk een slok op de borrel als na de kostwinner deze wet gedeeltelijk wegvalt. Er wordt gekeken van bovenaf door mensen die vaak (uitgezonderd Spekman) een beetje theoretiseren, en zich niet kunnen invoelen hoe het vooral aan de onderkant aan toe gaat.
Twee jaar is te lang. Zes maanden hooguit.
Een rouwperiode dient om je omgeving te overtuigen dat je het toch echt heel erg vond dat hijzij er niet meer is. En om de indruk te ontlopen dat jij hemhaar misschien wel hebt vermoord.
Als je daarna veertig uur per week werkt heb je nog honderdachtentwintig uur over voor extra rouwachtige activiteiten in je eigen tijd.
Achttien jaar is inderdaad wel erg lang.
Ik zie dat veel mensen het in de reacties bekijken vanuit de optiek van de weduwe of weduwnaar. Ik vermoed dat de wet oorspronkelijk meer dacht aan de kinderen.
Twee jaar vind ik in z’n algemeenheid weer wat kort, je zou de periode moeten laten afhangen van de leeftijd van het jongste kind.
En wat doen we met situaties waarin meerdere gezinsleden bijvoorbeeld bij een ongeluk zijn omgekomen?
In elk geval zal om mensen met een meedogenloze instelling als Kalief niet worden gerouwd, dus dat scheelt weer een uitkering.
Niks meedogenloos. Rouw heeft drie componenten. Een individuele/psychische, een sociale en een zakelijke.
Die laatste: je moet orde op zaken stellen, er moet van alles worden gedaan en afgehandeld, je moet zelf weer gaan werken als je partner dat eerst deed. Omdat contracte, zakelijke en wettelijke regelingen vaak per jaar lopen kan dit ook jaren duren.
Men verwacht dat je rouwt. Als iemand heel weinig tijd nodig heeft voor de verwerking wordt dat niet gelooft, is zo iemand verdacht of harteloos, zal wel nooit hebben gehouden van enzovoort. De traditionele officiele rouwperiode kwam dan mooi van pas. En na die tijd werd je geacht weer mee te draaien, te hertrouwen, .. De sociale periode.
Als het gaat om wettelijke regels en steun vind ik dat deze twee doorslaggevend moeten zijn. De overheid heeft zich niet te bemoeien met de individuele emoties van burgers. Staat tegenover dat de burger daar ook niet over moet zeuren bij de overheid.
Ongelukkig huwelijk Kalief? Sommige mensen rouwen echt na het verlies van hun partner. Niet alleen om de omgeving te overtuigen of omdat men het verwacht.