Afgelopen maandag was er heel wat te doen bij de onthulling van het slavernijmonument. Dat mensen niet bij de daadwerkelijke onthulling konden zijn is triest maar begrijpelijk gezien beveiliging en zo, maar ik heb niet het idee dat de overheid zich daar echt iets van aantrekt, want de reacties zijn stug en niet echt begripvol.
De locatie van het monument is natuurlijk een voorspelbare plek. Gelet op de manier waarop Nederland met de duistere stukjes van haar geschiedenis omgaat: Je weet dat ze d’r zijn, maar je hebt het er niet over. En dus is het Amsterdamse Oosterpark een typerende plek, maar niet de juiste.
Er zijn ook stemmen opgegaan om het ding in Amsterdam Zuidoost te plaatsen, waar het dan weliswaar door veel nakomelingen van slaven (getver hoe zeg je zoiets) gezien kan worden, maar waar ik het nooit zou zien. En zo’n monument is niet alleen voor kransleggingen, het heeft ook een bewustmakende functie, maar daarvoor moet het wel gezien worden.
Een goede plek zou voor mij in het centrum zijn geweest, in de buurt van dat andere monument op de dam, op het Spui of eventueel op het Rokin, maar niet weggestopt in het Oosterpark. Dat vind ik met alle respect een tweederangs plaats.
En wat Nederlands hypocriete houding betreft ten aanzien van slavernij, maar ook het hele koloniale verleden, het uitmoorden van Indonesische eilanden voor een specerijen-monopolie, en de gruweldaden die gepleegd zijn vlak na de tweede wereldoorlog tijdens de politionele acties? Ik denk dat dat gewoon een verplicht onderdeel van de lesstof geschiedenis moet worden, zodat iedereen weet wat er is gebeurd, en waar we een groot deel van onze rijkdom vandaan hebben.
Het lijkt me dat dat meer erkenning geeft dan een monument. Al is het natuurlijk beter bloemen leggen bij een monument dan bij een geschiedenisboekje.
Wat vindt u hiervan?
Reacties (5)
Wij gewone mensjes regelen natuurlijk niet of zo’n monument geplaatst wordt en wat al dan niet de locatie wordt. Dat er is besloten om het in het oosterpark te plaatsen heeft waarschijnlijk weinig te maken met een poging om het een beetje te verbergen.
Verder vind ik het nog steeds een merkwaardig fenomeen dat excuses voor soorgelijke daden in het verleden verhaalt wordt op het nageslacht. Als je als nageslacht van een slachtoffer excuses wil, wat heb je er dan aan om het van wildvreemde mensen te vragen die er niets mee te maken hebben?
Als iemand daar zijn vrede uit haalt, zie ik graag een uitgebreid psychologisch onderzoek over dergelijke zaken tegemoet, het verbaasd mij echt.
Daar heb je ten dele wel gelijk in vind ik, maar het is ook een soort collectieve erkenning dat ‘het land’ fout is geweest.
Maar de vraag is wel hoe ver je daar in moet gaan: wil je bijvoorbeeld de geschiedenis terugdraaien? Er wordt namelijk gesproken over herstelbetalingen, en dat gaat me dan weer te ver.
Want de geschiedenis terugdraaien is geen optie, moet Suriname dan bijvoorbeeld worden teruggegeven aan de indianen?
Als ze in die geest de Amerikanen dwingen hun land terug te geven, vind ik dat helemaaaal niet erg :)
Nou, ik wel, want dan komen al die malloten weer terug naar Europa…
welnee, daar hebben we nu een prachtig nieuw asiel beleid voor :)