Monsanto en voedselveiligheid in VS

ELDERS - Verzet tegen Monsanto groeit ook in de VS, en boeren uit Michigan zien kans in opgelegde maatregel.

Het was de week van tegen Monsanto, ook in de Verenigde Staten. Massaprotesten tegen ’s werelds grootste producent van Genetically Modified Organisms (GMO) waren aanleiding tot een debat over het labelen van voedselwaren waar GMO in verwerkt zaten. Er zijn schattingen dat dat voor 70 procent van de bewerkte levensmiddelen in Amerikaanse supermarkten geldt. GMO is zo wijdverspreid in de VS, dat het voor voedselproducenten haast ondoenlijk is alleen natuurlijke producten te gebruiken. The New York Times vertelde het verhaal van een producent van mueslirepen die anderhalf jaar bezig was haar product opnieuw te ontwikkelen zonder GMO-ingrediënten. In een notendop wordt het probleem omschreven:

In this country, roughly 90 percent or more of four major crops — corn, soybeans, canola and sugar beets — are grown from genetically engineered seeds, creating a challenge for companies seeking to swap to ingredients sourced from conventional varieties. A portion of the conventional varieties of those crops is exported, and much of the rest of those crops is already spoken for by organic and other companies here.

Oregon

Vandaar de roep om een duidelijker onderscheid tussen GMO-gewassen en natuurlijke gewassen. Die roep werd feller toen vorige week op een boerderij in Oregon ‘a rogue strain of genetically modified wheat‘ werd gevonden. Monsanto had daar jaren terug een nieuwe variant tarwe uitgeprobeerd, maar had het veld al in 2004 afgeschreven. Het bedrijf claimt daarom niets met deze ongeautoriseerde tarwe-variant te maken te hebben, maar onderzoekt desalniettemin hoe het mogelijk is dat die ‘rogue strain’ daar gevonden werd. De reactie op de vondst was heftig: Japan kondigde aan een deel van hun tarwe-import uit de VS stop te zetten.

Niet alleen consumenten worden in toenemende mate ongelukkig van Monsanto, ook boeren komen langzaamaan in opstand.  Zij komen na een eerste gebruik namelijk niet meer zo makkelijk van Monsanto’s zaden af. Door gepatenteerde GMO-zaden van Monsanto te gebruiken, leggen boeren zich vast slechts één gewas te verbouwen. Bovendien mogen zij niet zomaar volgende generaties gewassen daaruit verbouwen, ook daarvoor zijn zij aan Monsanto gebonden, zoals een hoofdredactioneel commentaar van Salon uitlegt. Een boer uit Indiana vocht dat mechanisme aan, maar werd in het ongelijk gesteld door de rechtbank en de Supreme Court. Monsanto lijkt de touwtjes dus voorlopig nog stevig in handen te houden.

Biefstukje tracken

In Michigan is ondertussen een andere ontwikkeling gaande. In 2007 bepaalde de staat dat alle koeien een tag moest krijgen dat getrackd kon worden. Die maatregel was naar aanleiding van een tbc-crisis onder het vee zo’n vijftien jaar geleden, waarbij inspecteurs de grootste moeite hadden het gebied waar de geïnfecteerde koeien waren geweest in kaart te brengen. Ze konden dus onmogelijk weten welke andere dieren mogelijk in aanraking waren gekomen met de zieke koeien. Het kostte de boeren nogal wat geld, want totdat ze zeker wisten dat hun koeien niet in contact waren geweest met de zieke dieren, mochten ze het vlees niet verkopen buiten de staat Michigan.

Dus zijn tegenwoordig alle runderen Michigan voorzien van een elektronische tag, die wordt gescand als de beesten de boerderij verlaten (als ze verkocht worden aan een ander, of naar de slacht gaan). Die informatie wordt centraal bijgehouden. Hoewel er nogal wat weerstand was tegen het beleid, hebben veel boeren nu dollartekens in de ogen. In een tijd van verhoogd consumentenbewustzijn zouden ze wel eens een slaatje kunnen slaan uit de registratie. Als consumenten gedetailleerde informatie kunnen krijgen over waar hun biefstukje vandaan komt, willen ze er misschien ook wel meer voor betalen, denken de boeren.