COLUMN - Ergens in onze gemeente ligt een bedrijventerrein zoals er dertienhonderd in een dozijn passen: saai, ongeïnspireerd, doods en zowel stedenbouwkundig als architectonisch gespeend van iedere denkbare vorm van originaliteit. Daar werk ik. Helemaal achterin dat bedrijventerrein, aan het einde van onze straat, zit Avery Dennison.
Ik heb geen idee wat ze daar maken. Het bedrijf zit in een potdichte plaatstalen kubus in vergelijking waarmee alle andere gebouwen op het bedrijventerrein hip-hop-Art Nouveau met een postmoderne twist lijken. Wat voor soort mensen daar zoal komen, zou ik ook niet weten: er staan nooit veel, maar wel wisselende hoeveelheden auto’s op het parkeerterrein, dus er zullen wel mensen af- en aankomen, maar waarvoor is me onduidelijk. Op de website lees ik dat Avery Dennison a global leader in labeling and packaging materials and solutions is. Dat is taalkundig al net zo origineel als de architectuur van de lichtblauwe kubus.
Een paar maanden geleden is aan de afzondering van het eenzame bedrijf nog wat extra toegevoegd. Rond de parkeerplaats bij de kubus is een fors hek gezet met een op afstand bedienbare poort met intercom. Mensen die op het bedrijventerrein werken en met de trein komen, maken gebruik van een voetpad dat aan het einde van onze straat begint, precies bij de parkeerplaats. Ze staken vroeger af over die parkeerplaats en moeten nu dus omlopen. De parkeerplaats stond nooit vol, daarvoor was het gewoon niet druk genoeg daar achterin het bedrijventerrein. Er is al jaren geen hangjongere gesignaleerd, daarvoor is het te ver weg van de bewoonde wereld. Het moesten dus wel die naar hun werk lopende forenzen zijn, dacht ik. De mensen van Avery Dennison zijn kennelijk op hun rust en orde gesteld.
Tot ik het bordje zag dat naast de poort was gezet. Dat is een bord met zo’n specifieke tekst en afbeeldingen, dat het wel speciaal op bestelling moet zijn gemaakt. Misschien is het zelfs wel het enige bord ter wereld van dit type. Er blijkt uit dat de mensen van Avery Dennison een hele andere inschatting maken van de risico’s van de buurt waarin ze gevestigd zijn: luide muziek, drugsgebruik, alcohol, zwerfafval en rondhangend gespuis. Ze zijn in de acht jaar dat ik hier werk nog nooit gesignaleerd, maar de mensen van Avery Dennison maken zich er zorgen over. Daar is een reden voor: naast Avery Dennison zit de plaatselijke sociale werkplaats.
Of het aan de dienstdoende gemeente ligt, weet ik niet, maar deze sociale werkplaats is behoorlijk groot en er werken ook een fors aantal mensen. Reden waarom het pand ook een kantine heeft, waar trouwens iedereen welkom is. Mijn collega’s en ik gaan er iedere vrijdagmiddag lunchen. Ze serveren er uitstekende uitsmijters, broodjes, warme happen, soep en smoothies.
Het blijft natuurlijk een sociale werkplaats. Niet iedereen loopt er zogezegd rond in een krijtstreep en aan sommige mensen is duidelijk te zien dat het socialisatieproces nog in volle gang is. Dat doet echter niets af aan de vriendelijke bediening, de gemoedelijke sfeer en het feit dat de mensen er hard hun best doen. Het enige bijzondere aan deze plek is dat de vlaggen voor het gebouw opvallend vaak halfstok hangen. Dat gebeurt als er in het pand een sterfgeval te betreuren is. Dat u weer weet waar in de maatschappij de klappen vallen.
De mensen die werken in deze sociale werkplaats hebben, zoals dat zo mooi heet, ‘een afstand tot de arbeidsmarkt’. Daar wordt mee bedoeld dat de arbeidsmarkt afstand van ze neemt: ze zijn te ziek, te moeilijk plaatsbaar, te ingewikkeld, te lang werkloos, te buitenlands, te onervaren, te oud, vergen teveel aanpassingen, you name it, de arbeidsmarkt wil ze niet en dus zitten ze hier, in een apart hoekje van een eenzaam bedrijventerrein, in een apart hoekje van de gemeente, in een apart hoekje van de samenleving.
Het bordje van Avery Dennison is een woordeloze manier om die uitsluiting nog eens extra aan te zetten: het spreekt ze aan als rondhangende, troep makende, zuipende, blowende pillenslikkers die hier niet gewenst zijn en die je vanzelfsprekend niet aanspreekt in de beleefdheidsvorm. A global leader in labeling and packaging materials and solutions. Natuurlijk, etiketjes plakken, dát kunnen ze bij Avery Dennison.
Reacties (10)
Nou dat wordt likes scoren bij het koffiezetapparaat met dit stukkie en kut voor je dat je in zo een trieste omgeving een groot deel van je tijd moet doorbrengen.
Even serieus, mooie observatie en de mensen die bij Avery Dennison werken die dit bedacht hebben een grote fout begaan Het zou ze sieren als ze het bord weghalen, excuses aanbieden en in gesprek gaan met de werkplaats. Wat een vertoning.
Dus:
Smakeloos gebouw met smakeloze (bedrijfsleiding)leiding!
;-)
Complimenten voor de schrijfstijl, mooi gedaan!
Ik sluit me daarbij aan. Mooi stukje.
De 4 tekens/borden op het grote bord zijn geen echte verkeersverbodsborden nietwaar? Het zijn advies (of zoals je wilt verzoekborden) en dan zouden ze eigenlijk blauwvierkant met witte cijfers/letters moeten zijn, alle vier.
ALS er jongeren daar rondhangen, komt de politie dan om ze weg te jagen? Want het zijn geen erkende verbodsborden? Met andere woorden: daar is de (verkeers)politie toch niet voor?
Bij dit moest ik denken aan een documentaire ongeveer 2-3 jaar geleden op NL3 van een oud-burgemeester van Londen, lopend in de dure winkelstratenbuurt die de buurtpolitie aansprak. Een paar stonden de hele dag voor een dergelijk warenhuis en lieten niemand binnen die enigszins verdacht was omdat de eigenaar van het warenhuis hen dat verzocht had. “Maar daar zijn jullie toch niet voor? Daar worden jullie niet door de belastingbetaler voor betaald, jullie zijn niet in dienst van deze winkel maar van -, en betaald door het Londense politiecorps”.
Het is wel heel netjes en beleefd geformuleerd: “Mogen wij jullie verzoeken….” Ik vind het “jullie” nog wel iets te familiair, maar vooruit. Het antwoord zou dus kunnen zijn: “Ja hoor, dat mag u best. Ik was alleen niet van plan me er iets van aan te trekken.” Al even redelijk en beleefd, maar vastbesloten.
Want volgens die Avery-boys & girls moeten die sociale werkplaatsburen een behoorlijk vrolijk volkje zijn. De hele dag languit liggend met een biertje naar een muziekje luisteren! En de rommel niet eens op hoeven ruimen! Wat een immens dikke pret. Geen wonder dat ze zo jaloers zijn: straks wil de hele Avery-meute bij de soos werken.
Overigens een leuk geschreven stukje. En een lollig bord. Verkeerde boodschap, aan de verkeerde mensen, maar verder best lollig.
Een leuk stukje, maar ik wil best een tegengeluid laten horen..
“Daar wordt mee bedoeld dat de arbeidsmarkt afstand van ze neemt: ze zijn te ziek, te moeilijk plaatsbaar, te ingewikkeld, te lang werkloos, te buitenlands, te onervaren, te oud, vergen teveel aanpassingen, you name it, de arbeidsmarkt wil ze niet en dus zitten ze hier, in een apart hoekje van een eenzaam bedrijventerrein, in een apart hoekje van de gemeente, in een apart hoekje van de samenleving.”
Daar is nu juist de sociale werkplaats voor in het leven geroepen, om deze mensen aan het werk te helpen. Of heb jij misschien werk voor ze? Wie wil en kan ze aannemen en onder de vleugel nemen met alle verplichtingen van dien?
Maar plak je nu niet zelf een etiket op de ‘arbeidsmarkt*
Ik kan me namelijk best voorstellen dat het om economische redenen een bedrijventerrein uitzoekt met wellicht goedkopere bedrijfshuisvesting, waardoor er misschien wel 10 mensen extra aan een arbeidsplek geholpen kunnen worden.
Het is ook goed genoeg voor swerelds etikkenfabriek..
Je laat het klinken alsof deze mensen doelbewust ergens ‘uit het zicht’ op een achteraf terreintje worden ‘gedumpt’, maar je levert daar verder geen bewijs voor.
Dat bord is natuurlijk wel belachelijk, maar heb je ook het bedrijf gebeld om te vragen waarom ze dat bord hebben geplaatst? Misschien hebben zij wel ervaringen waar jij niet van op de hoogte bent?
@6: Dat verandert wel heel vlug. Direct onder de bordjes wordt in gebiedende wijs gesproken: “Hang hier niet rond”, “Gebruik geen alcohol of drugs”, “Zet geen harde muziek aan” en “Gooi je afval in de afvalbak”. Los van dat de toon ineens erg sterk verandert, valt me ook het contrast tussen het eerste en de andere drie geboden op (de eerste geldt lokaal, de andere drie niet?). Daarmee lijkt ineens geen sprake van een verzoek, maar eerder van een eis (eigenlijk zelfs een hele serie eisen). Dat wordt nog versterkt door de slotzin: “Bedankt voor je medewerking!”, die er dus bij voorbaat van uitgaat dat aan de verzoeken/eisen voldaan wordt.
@7:
nou, nee. Hij schetst een industriegebied dat uit het zicht is, maar waar mensen werken, waaronder de auteur. Het dumpen gaat dus niet over de fysieke locatie…
Erg mooi geschreven.
Deze: “zoals dat zo mooi heet, ‘een afstand tot de arbeidsmarkt’. Daar wordt mee bedoeld dat de arbeidsmarkt afstand van ze neemt: ze zijn te ziek, te moeilijk plaatsbaar, te ingewikkeld, te lang werkloos, te buitenlands, te onervaren, te oud, vergen teveel aanpassingen, you name it, de arbeidsmarkt wil ze niet en dus zitten ze hier”.
Ga ik onthouden, naar mijn opinie is dat recht in de roos en ‘omkering’ is een mooi ‘wapen’ in de strijd.